Τής στολής μου τό κεφάλι, πιάσανε πονοκεφάλοι...

Ήταν μέρος από μερικά bullets «γνωρίζετε ότι;». Απεκάλυπτε (!) ότι ο πιό ισχυρός μύς τού ανθρωπίνου σώματος είναι η γλώττα. Τό ανέγνωσα κι εγώ χρησιμοποιώντας την ήρεμα, άνευ πολλών νιούτων καί παρέα μέ τά χείλη καί τούς οδόντες. Ωστόσο, η πληροφορία αύτη, έσχε μικροτέρα επήρεια από τίς φευγαλέες μου ματιές στά φαρμακεία τών εφημερίδων, δέν συγκλόνισε τρόπους νοός. Παρά μόνον 14 ώρες αργότερα, ξαναθυμήθηκα τά περί γλωσσικής σκληράδος όταν βουτηγμένος ώς διχοτόμος στήν γωνία τών ποδιών της, στό μέρος the_party_is_here, αναμόχλευα.

Τήν φορά αυτή, η ισχύς τής γλώττης είχε τίς μεταπτωσούλες της, μιά οξεία, μιά αμβλεία... Δέν έφθασε όμως σέ κάτι πού χαρακτηρίζεται δυνατό. Τίς στιγμές δέ, πού γλώθπευα (sic) τήν κλειτορίδα της, ελαχιστοποιούσα τήν απαιτουμένη δύναμη σέ οριακώς μηδενικόν μέγεθος· η ποσότης αυτή, μόνον πρός αποφυγήν τής τριβής τού αέρος. Γινόμην λίγο πιό αυστηρός, όταν λιγοκατηφόριζα στόν αλμυρό της κόλπο. Καμπύλωνα τόν ισχυρότερο κατά τ’άλλα μύν καί έκανα βαρκάδα. Όχι όμως ήρεμη τοιαύτη, αλλά βαρκάδα σέ τρικυμία, πάνω κάτω, πάνω κάτω, γρήγορα γρήγορα απότομα ακανόνιστα άναρχα ναί ναί! Ναί! Αργούσε η μετά τής μπόρας λιακάδα, τό ακραίο καιρικό φανόμενο διήρκει λίαν. Ισχυρότερος μύς - τούτο σκέφθηκα – τότε. Θυμήθηκα επίσης κι ένα άλλο τίπ:

Κατά τήν αιδοιολειχία, γιά λόγους διασκέδασης τής λιμπίντου μπορείτε με τήν γλώττα σας νά σχεδιάζητε γραμματάκια.

Βήτααααα, αααάαλφα, γάαααμα (κι άλλο, σέ λίγο!), γάμμααα(ακράτητος ειμί!)ααααα, εεεεε(ελα!)εέψιλον, λάμμμμμ(μμμμμμμμμ! Πόσο μ’άρέσει!)δα, ήηηητα, σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ(σκάσε πιά!)ίγμα.

(Α ρέ νονό! Καί τό Επαμεινώνδας καλόν θά ήτο!)

Ανέσυρα πολλούς συνειρμούς οδοντικών συμφώνων, ανάταση ένοιωθα σέ κάθε φυσαλίδα αλμυρού παιγνιδιού, άκουγα φλοίσβο θελκτικού κολπίσκου καί συνέχιζα μέ βλέψεις τήν κορύφωση. Αλλά άς μήν βιαζόταν! (Μάς) Έπρεπε μιά σλώου μόσιον εξέλιξη, μιά νύκτα τής μαρμότας. Έπρεπε νά συνεχίσω τά γραπτά. Χωρίς νά καταλάβω πόθεν η έμπνευσις αυτή, (μά τί παράξενο εδάφιο!), άρχισα, μουνοφιλολογίζων, νά σχηματίζω γραμματάκια, λέξεις, φράσεις στό αιδοίον της:

«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη γιά τό λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα. Ποιό κόμμα; Ένα είναι τό Κόμμα, κουφάλες!»

Τό «φά» από τό «κουφάλες» έμεινε λίγο μετέωρο, πάγωσε εκεί, τέντωσα/κράτησα/έσφιξα τήν γλώττα μου παρασέρνοντας τήν κλειτορίδα πρός τά έσω. Όσο εδυνάμην, έσπρωξα τόν πράγματι ισχυρότερο μύ τού σώματος μέσα στόν κόλπο της, ακούγοντας ταυτόχρονα ένα κατσαρό παράπονο, ένα άχ κελαρυστό, έναν εκφραστικότατο αναστεναγμό νά βυθίζηται στά πεδία τής τέρψεως.


-λές.