Ή Τελευταία Έπιστολή

Eίναι καιρός νά φανερώσω τήν τραγωδία μου. Τό μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία καί η προσπάθειά μου νά πληροφορηθώ γιά όλες τίς συγκινήσεις, χωρίς τίς περσότερες νά μπορώ νά τίς αισθανθώ. Τήν χυδαία όμως πράξη πού μού αποδίδεται τήν μισώ. Εζήτησα μόνο τήν ιδεατή ατμόσφαιρά της, τήν έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος γιά τό επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο τό παρελθόν μου πείθει γι’αυτό. Κάθε πραγματικότης μού ήταν αποκρουστική.

Είχα τόν ίλιγγο τού κινδύνου. Καί τόν κίνδυνο πού ήρθε τόν δέχομαι μέ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιά όσους, καθώς εγώ, δέν έβλεπαν κανένα ιδανικό στήν ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια τών δισταγμών τους, ή εθεώρησαν τήν ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τούς βλέπω νά έρχονται ολοένα περσότεροι μαζύ μέ τούς αιώνες. Σ’αυτούς απευθύνομαι.

Αφού εδοκίμασα όλες τίς χαρές!! είμαι έτοιμος γιά έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τούς δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τά αδέλφια μου. Αλλά φεύγω μέ τό μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.

Σάς παρακαλώ νά τηλεγραφήσετε, γιά νά προδιαθέσει τήν οικογένειά μου, στόν θείο μου, Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ. Καρυωτάκης

Καί γιά ν’αλλάξουμε τόνο: συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι νά μήν επιχειρήσουνε ποτέ νά αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες εδερνόμουν μέ τά κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς νά καταλάβω πώς, τό σώμα μου ανέβαινε στήν επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μού δοθεί η ευκαιρία, θά γράψω τίς εντυπώσεις ενός πνιγομένου.

Τήν νύχτα τής 20ής πρός τήν 21η Ιουλίου 1928, στήν τοποθεσία Μονολίθι, γδύνεται καί πέφτει στήν θάλασσα γιά νά πνιγή, αλλά δέν τά καταφέρνει. Ξημερώματα, τό κύμα τόν ξεβράζει στόν Μύτικα. Ξαναβρίσκει τά ρούχα του μέ τήν βοήθεια ενός αγρότη καί επιστρέφει στό σπίτι όπου μένει. Παίρνει τό πρόγευμα πού τού ετοιμάζει η σπιτονοικοκυρά του καί κλείνεται στό δωμάτιό του. Τό μεσημέρι ξαναβγαίνει ντυμένος άψογα, μέ κοστούμι, γραβάτα καί ψαθάκι, καί αγοράζει ένα πιστόλι. Από τίς δύο ώς τίς πέντε, στό καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος», γράφει τό τελευταίο σημείωμά του. Έπειτα πηγαίνει στήν παραλία τού Αγίου Σπυρίδωνα, ξαπλωνει κάτω από έναν ευκάλυπτο καί αυτοκτονεί μέ μιά σφαίρα στήν καρδιά.

O ποιητής, νεκρός!