Όχι τό χέρι μου! Πάνω κύττα!

Εντόπισα τήν είδηση εδώ καί έφριξα! Εισπνοές – εκπνοές εβδομήκοντα, μπάς καί ρεφάρουμε λίγο στήν απώλεια φρέσκων καί στρουμπουλών κυττάρων, μήπως καί γλυτώσουμε κάτι από τήν μπόρα τής κατρακύλας.


Έλα λοιπόν, βούρ, γιά νά σέ δώ: Εκ πνοήηηηηηη.. Είς πνοή... Έκ πνοήηηηηη... Είς πνοή... Εύγε! ΟΚ; Ξεκίνα:

«Μά καλά, πού ζούμε; Τόσο κολλητηλίκι πιά, έτσι μπόλικα τήν ανθίστηκε ο μεσαίωνας καί δέν λέει νά τζούς από πάνω μας;

Τί πρέπει νά συμβή, τί πρέπει νά κάνωμε, ποία η συνταγή γιά νά σπάσωμε τά δεσμά τής οπισθοδρομίας καί νά πορευθούμε στά άπειρα βάττ τής προόδου; Δηλαδή γιά νά έχωμε καλό ρώτημα, πότε καί μέ ποιούς τρόπους πρέπει νά καταλάβουμε ότι δέν έχει καμιά δουλειά νά εμπλέκεται ο αθλητισμός μέ τήν πολιτική;! Πότε θά μάς γίνη επιτακτικά καταληπτή η ανάγκη διαχωρισμού τού κράτους από τήν αθλητεία; Ε, καλά, δέν τό συζητώ... Είναι κάτι πού τά κόμματα πρώτη προτεραιότητα, βέβαιααααα... Χωρισμός πολιτείας κι αθλητισμού τώρα! Τ ώ ρ α* !

Μά πουρκουά έν χορδαίς καί μπουζουκίω κίνησαν πολιτειακοί παράγοντες νά τιμήσουν κάποιους (αδρά) αμειβομένους αθλητές; Νά-θά δώσουν καί πρίμ; Από πού; Από τόν κρατικό κορβανά; Ο Παπαλουκάς δηλαδή, όστις καρακαταμπόλικα έχει καβατζώσει από τίς ομάδες πού έχει παίξει, χρειάζεται καί tip έκ μέρους τής ελληνικής πολιτείας; Δέν τού αρκεί η τιμή ενός ταξειδακίου στήν άπω ανατολή;Δέν τού αρκεί η τιμή ότι έκανε κάτι πού ξέρει καλά υπό ενός γαλανόλευκου πανιού; Έστω ρέ στρέητ μου, δέν τού αρκεί η τιμή πού βάδισε στά χνάρια ενός αριστούχου αλβανού; Πρέπει νά τούς πληρώσωμε κι από πάνω; Ε όχι! Όοοοοοοοοοοοοοοοχι φίλε μου! Νά τό δώσης εσύ! Ο γραμμένος σέ κάποια αθλητική ομάδα νά πλερώση, νά δωθή εθελοντικώς, ρέ παιδί μου, από τούς μαλάκες πού θέλουν νά δώσουν... Γιατί από τόν κρατικό προϋπολογισμό; Μέ ρώτησε εμένα κανείς; Εμένα, τόν αρχιμαλάκα φορολογούμενο; Ε; Αίσχος! Νά τά δώσουν από τήν τσέπη τους!

Κι επιτέλους άς σοβαρευτούμε! Η παρότρυνση πού έμμεσα αλλά ξεκάθαρα εκφράζεται από τήν πολιτεία (λόγω αυτής τής ιδιαίτερης καί μή ξεκαθαρισμένης σχέσης) νά ασχοληθούν τά άκακα παιδιά μας μέ τόν αθλητισμό, γίνεται έκ τού πονηρού! Γιατί τό κράτος συμβαδίζει μέ τίς αθλοπαιδιές; Καί έν τέλει, γιατί παραβλέπουν τά τόσα καί τόσα προβλήματα πού μπορεί νά προκύψουν από τήν ενασχόληση μέ τόν αθλητισμό; Γνωστό τοίς πάσι εξάλλου, ότι, ασχολούμενο ένα παιδί μέ αυτόν, μπορεί νά μπλεχτή μέ αναβολικά (ιιιιγ!) ίσως νά τραυματισθή (ιιιιιγ! Επώδυνο πολύ μιά ρήξις χιαστού π.χ.) νά μπλέξη μέ παιδολάβερς! (μπάσκετ παιδικού τμήματος Ιωνικού πρό μερικών ετών).

Διαχωρισμός πολιτείας αθλητισμού, άμεσα! Νά ξεκαθαρίσουν οι ρόλοι! Όλα θά είναι καλλίτερα καί γιά τούς δύο! Η μέν πολιτεία από έξοδα, οι δέ αθληταί από μικροπολιτικές πατρωνείες...

Θά ήθελα, τέλος, νά προτείνω σέ όλους αυτούς τούς νικηταράδες τής ελεύθερης σκέψης, όταν εξοστρακίσουν τόν έν δυνάμει ντοπέ κότινο από τήν καθημερινότητά μας, νά συγκεντρωθούν στόν χωρισμό οικονομολογισμού καί πολιτείας.

Όχι καί τίποτε, αλλά νά γλυτώσουμε καί τούς φόρους!

* Τό “τώρα” όπως στά στρατά! “Όχι τώρα, τ ώ ρ α!”»