Σφύρα τό νά τελειώνουμε ρέ…

Μάλλον φταίει τό ότι στήν Βοτανική – Ζωολογία τής πρώτης γυμνασίου δέν ήμουν καί πολύ μαζεστίκ. Γι’αυτό καί άνοιξα τήν βίκυ παιδεία ώστε νά μάθω τήν επιστημονική ονομασία ενός τετραπόδου, συγγενούς τού ιγκουάνα.

Πρόκειται γιά έναν χαμαιλέοντα ο οποίος τίς μονές ώρες τής ημέρας, μεταμορφώνεται σέ “χαρούμενο” διαδηλωτή καί κτυπά κόσμο, έξω στές πλατέες (ξένο ή όχι ξένο) ενώ τίς ζυγές ώρες αλλάζει μορφή καί γίνεται ο νάμπερ ουάν τής αβάν γκάρντ τής κοινωνίας μας. Ψέγει μετά βδελυγμίας, από έναν παππού μέχρι κι ένα νηπιόπαιδα επειδή βγήκαν, έτσι απλά, νά πανηγυρίσουν στό μπαλκόνι τους. (Ώχ ναί! Μιά μικρά λεπτομέρεια: Παππούς κι έγγονας «επωμίσθησαν» καί μιά γαλανόλευκη! Ιιιιιιιιγ!)

Ο μονών ωρών δέν θέλει κανέναν δίπλα του νά συμπανηγυρίζη. Όπως έχει στήν διαπασών σέ κάποιο πλέηερ, τόν Αντύπα, όπως βρωμίζει παραλίες μέ σιχαμερές γόπες καί καρπουζοφλουδες, όπως σκατώνει τουαλέττες σέ ταβέρνες, έτσι καί τώρα τραμπούκικα βαράει κόσμο.

Ο ζυγών ωρών, ένας πούρος Λόρδος Χένρυ μέ ένα ανυπέρβλητο φλέγμα τό οποίον γαμεί καί δέρνει - όπως δέρνει καί ο μονών ωρών. Η ζυγών ωρών μορφή τού χαμαιλέοντος κάθεται, αράζει, ηρεμεί, χαλαρώνει τό επιλαίμιο φουλάρι του καί μέ ύφος βετεράνου επιμελητού έργων τέχνης στό Ερμιτάζ ρίχνει, εκσφενδονίζει τόνους λίθων αναθέματος σέ αυτούς πού θέλησαν νά βγούν νά πανηγυρίσουν γιά μιά νίκη.

Πώς; Νά πανηγυρίσουν;

!!!!!

Τί;

Πανηγύρι; Γιά μία απλή κωλονίκη;

!!!

Ναί. Γιά μιά γαμημένη νίκη στό μπάσκετ.

Απολαμβάνει λίγο μπράντυ, ξεφυλλίζει τό «Αμφί» καί τό «Αντί», τζουρώνει ένα john player’s special καί καταδικάζει αυτούς πού τόλμησαν νά πανηγυρίσουν σέ κάποιον δρόμο. Συνέρχεται από τό σόκ (είναι πράγματι βασανιστικά απαίσιο νά πανηγυρίζη κάποιος μιάν αθλητική νίκη) καί συνεχίζει. Μέ τήν άφθαστη γευσιγνωσία του κάνει τά μαγκιώρικά του καί εκτιμά ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις, οι μαζικές, οι λαϊκές περιέχουν κάτι τό φασιστικό*1. Καί όχι μόνον. Τό νά έχης μιά σημαία*2 στούς ώμους καί νά χαίρεσαι, νά ζητωκραυγάζης, νά απολαμβάνης μιά νίκη, είναι παθογένεια, μιά ηπατίτις Γ΄...

(Εγώ όμως θά πώ ότι ο λόρδος Χένρυ, ο ζυγών ωρών χαμαιλέων δηλαδής, πάσχει άπό δυσκοιλιότητα. Τί άλλο μπορεί νά διαγνώση κάποιος στόν χαμαιλέοντά μας όταν αυτός ανακαλύπτει σβάστικες σέ μιά άδολη, σχεδόν παιδική, χαρά;)

Δαμάσκηνα λοιπόν!

*1 Σέ αντίστοιχες μαζικές εκδηλώσεις οι οποίες όμως έχουν αντικείμενο κάτι πού γουστάρει, ουδέν τό αρνητικό καταλογίζει στήν όλη παράσταση.

*2 γιά τόν ζυγών ωρών χαμαιλέοντά μας, σαφώς καί είναι πανί, η γιά κάποιον «σημαία» γι’αυτόν δέν σημαίνει τίποτε. Είναι απλούν ύφασμα.

Αλήθεια... Σέ τί κόσμο, σέ ποιόν κόσμο ζούν κάποιοι; Τό νάσιοναλ τζηογκράφικ ίσως νά μάς βοηθήση. Κάποτε.

Κάποιοι κλάιν μάιν επαΐοντες, καλό είναι νά ξέρουν ότι όταν καταχωρείς τό πανηγύρι γιά μιά σπουδαία νίκη, στό λήμμα Φασισμός, τότε ο απλός ο άνθρωπος, ο μή επαΐων, ό όχι σάν τόν ζυγών ωρών χαμαιλέοντά μας, σίγουρα θά γλυκολοξοκυττάξη (από μέσα του) αυτά πού θεωρούν κάποιοι ώς «φασιστικά». Όταν θεωρής «σωβινισμό» κύριε ζυγών ωρών χαμαιλέοντα, τίς κινήσεις «ρίχτοέξω» τού κοσμάκη, σχετικά μέ κάτι ευαίσθητο (κατ’αυτόν) όπως είναι τά εθνικά χρώματα, τότε πρέπει νά ξέρης ότι μεταξύ εσού, ενός αρνητή κάθε αξίας καί μεταξύ ενός τελειωμένου φασίστα (βάσει δικών σου διακρίσεων καί ταμπελλών) τότε θά προτιμήση τόν φασίστα... Ο φασίστας μέ τήν σημαία κι ο αντιφασίστας μέ τό πανί είναι δύο ξεκάθαρες εικόνες. Ο μή πανεπιστήμων σάν κι εσένα ζυγών ωρών χαμαιλέοντά μας, θά επιλέξη αυτό πού γουστάρει. Καί ξέρεις ποιό είναι αυτό. Αυτό πού προκαλεί τήν σύγχυσή σου κι έναν αψεγάδιαστο κεκεδισμό. Καί στό φινάλε, δές το καλλίτερα! Σαν τάργκετ γκρούπ! Σάν πλήθος πελατολογίου... Είναι καί θέμα μάρκετινγκ καλέ...! Μήν ρίχνεις στό πύρ τό εξώτερον τόσο μεγάλη μερίδα κόσμου! Θά σού χρειαστή.