WOW!

Δέν μπορούσα νά μήν πώ κι εγώ τήν άποψί μου, τήν έτσι μου τήν κλιπιάρικη, σχετικά μέ τό γνωστόν χάπενινγκ τής μεγάλης εβδομάδος. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως είπε ο Αλέκος Σακελλάριος..

Μοτέεεερ!

Εισήλθον στόν χώρο περιβεβλημένος μιάς εσάρπας χρώματος συστολής, ίσως καί κατανυκτικότητος· μεγάλη εβδομάς γάρ. Ο φωτισμός μέ εγκλιμάτισε άνευ πολλών καθυστερήσεων, αι χειραψίαι ήσαν σύντομοι ενέχουσαι υποσχέσεις εγκαρδιότητος, προσηνείας καί ανέσεως, κάποια βιτρώ κατίσχυσαν τήν σιωπηλάδα. Δέν κράτησε όμως αυτό γιά πολύ. Κάποιοι μέ ολίγον τι εξαντρίκ εμφάνιση σκάσαν μύτη από μιάν κεντρική είσοδον κι άρχισαν χειρονομούντες νά προσκαλούν τήν λοιπή ομήγυρι. Η ανταπόκρισις ήτο σχεδόν άμεσος. Ο κόσμος πλησίασε καί μή προσέχοντας τήν φροντισμένη αμφίεσίν του προσπάθησε – επιτυχώς – νά αποποιηθή πάσα ιδιότητα καί κίνηση πού τόν εμπόδιζε νά μαζοποιηθή, νά γίνη ένα.

Παρακολουθούσα μιάν ιδέα αποστασιοποιημένος, τηρών απόστασιν ασφαλείας όπισθεν ενός στύλου. Στό (ίσως καί ψυχολογικό) απάγκιο τής κολώνας ταύτης, μέ πέτυχαν ενάρξεις άπό κάποιες μουσικές, ρυθμούς καί βεβαίως, συνοδείες άπό φωνές – είτε εύηχες είτε όχι καί τόσο. Ο κόσμος άφησε στήν άκρη κάποιους κομπασμούς, η μουσική εξάλλου, ώς άλλη φακαντόρο, πάντα μάς φέρνει πιό κοντά, καί ξεκίνησε νά ανοίγηται, νά κυττά πιό εύκολα τόν διπλανό του, νά πετά καί καμιά κουβεντούλα - αναγνωριστική. Όταν όμως κάποια εσκαμμένα δέν μάς χώραγαν, οι τύποι μέ τήν εξαντρίκ εμφάνιση πού λέγαμε, μάς εγκαλούσαν στή κατεστημένα.

Τά κατεστημένα πάντως, ήταν γιά νά καταστρατηγηθούν – τό δίχως άλλο, ντά! Ήταν (όχι τά κατεστημένα, περίμενε λίγο μωρέ!) σέ περίοπτη θέση, λίαν ευδιάκριτες εστίαι αλκοόλ τάς οποίας καταπατήσαμε άνευ φόβου τιμωρίας – οι μπουλντόζες τού Λαλιώτη είναι παρελθόν δεκαετία τολάχιστον. Τά αλκοολισμένα αιμοσφαίρια ημών, άρχισαν κινήσεις χούλα χούπ· συνέδραμον είς αυτό κάποιες μυρωδιές κατακλύουσαι τόν χώρο. Οι κυανοί καπνοί υπό, ίσως αυτοσχεδίων, μηχανισμών, δέν ήσαν πολλοί, ήσαν όμως αρκετοί νά προκαλέσωσιν μιάν ιλαρότητα τήν οποίαν ουδείς ήθελε νά χαλιναγωγήση.

Ήμεθα απαντες μιά ευτυχισμένη καταστασουάρ σέ μιά γλυκίζουσα ατμόσφαιρα.

Γι’αυτό καί κανείς δέν κατάλαβε πόσο γρήγορα παρήλθε η ώρα. Όλοι μας, ειδόντες κινήσεις σκουντικές, παύσαμε τά πολλά πολλά καί πήραμε ύφος νηστίσιμον. Είχε πληρωθή ο χρόνος. Ο παπα-Γιώργης κύτταξε τούς δυό νεωκόρους, οίτινες καβάτζωσαν τό έπιπλο καί έν – δυό, έν – δυό!

Ο επιτάφιος εξήλθε τού ιερού ναού τής αγίας Φωτεινής κι ημείς κομβιώσαντες τά ταγιέρ ακολουθήσαμε.

Γαμάτο χάπενινγκ! Αχ, άς ξαναγίνει πάλι τού χρόνου!