Ακούραστοι αδένες, παρακαταθήκες χωρίς πάτο.

Μήπως η γλυκαντική ουσία πού έχουν τά πασχαλινά ωά, η προκαλούσα μιάν κάποια ευεξία στά μικρά παιδιά, μιάν κάποια ευαρέσκεια στά πιτσιρίκια, ένα ντιριντάχτα χοροπηδητό στούς μπόμπιρες, είναι κάτι από προσηλυτισμός, κάτι σάν εξαναγκασμός πρός τά χαζά, κενά καί γελοία νοήματα τής σκοταδιστικής ορθοδοξίας;;;

(Δεδομένων τών συνειρμών πού μπορεί η γλυκάδα ενός σοκολατούχου αυγού νά δημιουργήση στήν τρυφερή ψυχή ενός μειρακίου καί βγάλε).

Τί λιγότερο μεσαιωνικό, εξάλλου μπορεί νά κρύβη αυτό τό ύπουλο γλύκισμα από τήν υποχρεωτική βάπτιση (άκουσον άκουσον! Νά βαφτίζουν τά μωρά!) από τά υποχρεωτικά θρησκευτικά (άκουσον άκουσον! Νά διδάσκουν τήν επι τού όρους ομιλία στά σχολεία!), από τήν υποχρεωτική ονοματοδοσία (άκουσον άκουσον! Νά βγάζουμε τά παιδιά μας Γιώργο καί Γιάννη!)