Ανοίγει τό βλέμμα, λέμε!

Είμαι σέ μιά καινούρια τοποθεσία, ακούω (αλλά κυρίως βλέπω! Βλέπω αφ’υψηλού...) από τήν θορυβώδη λεωφόρο τά μέ κόσμο τουτού νά φεύγουν σέ φάλαγγες υπερπληθυσμού. Εγώ εδώ, όπου νάναι βεβαίως, αλλά μέ έπιασε ένα οξύ αίσθημα πανικού κι εγκατάλειψης. Λές νά βρώ τό άστυ άδειο, βγαίνοντας τού γιαπιού; Παίρνω τό χθεσινό Βήμα νά περάση λίγη ώρα μπάς κι αγχολυθώ.

Η Πανδώρα τά λέει αυτά; Ω στά πάθη βουτηγμένε Κύριε, πώς επιτρέπεις οίαν ύβρι;

Μά νά κράζη έτσι τίς αδελφές; Πωπώώώώώώωωωω! Διότι είναι γνωστόν τοίς πάσι ότ...

Ώπα! Μόλις είδα τήν θείτσα (διά τού τά πάνθ’ορά παραθύρου) στό κάμπριο νά μού κορνάρη! Γιούπ