Κανείς δέν ξέρει.

«Γκόμενα που μπορεί σέ σμς π.χ. νά διακρινη, νά ξεχωριζη, νά μήν λαθεύη τό «ό,τι» μέ τό «ότι» αξίζει της ημετέρας προσοχής, εγγονέ… Έστω, της προσοχής σου.»

Κάτι τέτοιο μου είχε πει ο παππος μου, περίπου 48 έτη πριν.

Η ενστασις μου γιά τό τί εστι εσεμες τό οποίον μέ Τζων Γουεην προφορά είπε, δέν εξετασθη. Καί δέν επέμεινα. Νόμισα ότι επρόκειτο περί στάσεως πάνω στο σεχ (προφανώς κάποια απωθημενη μεσοπολεμική του) πρός τούτο δέν έδωκα συνεχειαν μέ οιας απορίας. Απλώς ολοκλήρωσε λεγων ότι εάν η γκόμενα αυτή, αποφεύγει νά χρησιμοποιη τό αναφορικον «που» περισσότερο κι άπό νά κυττιεται στον καθρέπτη τακτοποιούσα φράντζα, τότε η προσοχή δέον μεταλλασεσθαι σέ όρκους αιωνίου υποταγής.

Τυραννιέμαι τώρα μέ σκέψεις αγκάθια, δισταγμούς συνάχι, κι απορίες φαρυγγιτις, γιά τό πως θα προσεγγίσω τον δικόν μου εγγονο οστις είναι σέ μεσεφηβικη ηλικία μέ έντονες ορμές.

Απηυθυνθην στον κομπιουτερά της γειτονιάς μήπως καί μοι δώσει ιδέαν τινα δια κάποιου γκατζετ ναουμ. Κάτι όμως στην περιβολή του (κολλητά, διαγράφοντα οπίσθια διμιτα πανταλόνια) αλλά καί στο πρόσωπο, την υγρή έκφραση καί περισπωμενο στόμα, μέ αποτρέπει.

Ραδιον εστι παππος την σήμερον ημέρα. Παππος εγγονου ουτινος ο πατήρ ασυρματιστής σέ φορτηγό πλοίο κάπου νοτίως του ανατολικού Τιμόρ μέ προβλεπομένη άφιξιν Πειραιει λίγο μετά την ωριμανσιν 12ετους ουίσκι του οποίου τό κριθάρι λιάζεται στους κάμπους της Θεσσαλίας τό τρέχον φθινοπωρον …

Αναποφεύκτως βουρ γιά Αιδηψό. Μπάνια καί καλά αλλά δέν γυρνώ πίσω ούτε μέ παρακλήσεις της Εδεν Μορ.