Λιγη προσοχη στους recipients ρε παιδια!

Kαποιος φιλος, οριακα εγκαρδιος, ζητησας τό παρον νά ξαναβουτηξη στο «βαγγελακας».

Δέν γινοταν, γιά λογους μη δυναμενους αναφερομενους εδώ, νά λαβη αρνητικην απαντησιν.

(Η πρωτη φορα ηταν στις 7 Ιουνιου 2005)

Σημερα τό πρωι, λιγο πριν τιναξω θριμματα κασσεροπιττας άπό τό ουτως η αλλως μπιχλωδες γραφειον, ένα γκετ μεσσετζ στόν αργαλειο μου, δημιουργησε μουτσουνα αποριας στο καλοσχηματισμενο προσωπον μου.

Ένα μέηλ μέ περιεχομενο άπό τήν πολι ερχομαι καί στήν κορφη κορωνα, κατεληγε καπως ετσι:

«Se filo therma kai stayrota »

Τό ρηπλαυ γρηγορα καί μονο ερωτηματικα εσταλησαν στόν αποστολεα ασπασμων μέ σιελο.

«?????????»

Λιγο πιο μετα, όταν τό μιλκο ειχε πια τελεψει, νά ποια ητo η απαντησις του: «Συγγνωμη! Λαθος! Μπερδευτηκα καί χωρις νά τό θελω τό εστειλα σέ σενα»

Κι έγώ σάν απορια πενταετους παιδιου:

«alitheia???? ma pos???»

Ειχε χρονο στήν διαθεση του προφανως καί απεκριθη ετσι:

«Ο Αρθούρος από τό Λάνσελοτ συμμετεσχε σε μια αμφικτυονια στο Εδιμβούργο σε μιαν υστάτη προσπαθεια διασωσεως του κυρους του Στεμματος. Στο διαλειμμα της συνεδριας, στο κυλικειο, συναντά μια απίστευτα θεορατη κυρια της οποιας ενα ιδιαιτερο χαρακτηριστικο αποτελει ενα τελειωμενο θελγητρο για τον ηρωά μας.

Τό επόμενο βραδυ μέ ολόγιομο φεγγάρι παρέα, αφού μ’αποσταγμα ρόδου υγραίνει τις μασχάλες καί τό οσχεον του, κινεί νά την βρη, νά διαβάσουν μαζί τό καινούριο Μπλεκ της Τρίτης. Την πετυχαίνει έξω στο χαγιάτι νά τρωη ντακο μέ μπόλικη τομάτα.

- Γειά σου αγαπημένη! της πετά μέ λαχτάρα ο Λανσελότος Αρθουρ!

Κι αυτή, σηκώνεται απότομα, καταπίνει γρήγορα καί βιαστικά μια τεραστία μπουκιά, καί ένα «καλησπέρα» της βγαίνει αιφνιδιαστικά, λίγο πριν αφήσει ένα μεγαλοπρεπές ρέψιμο!

- Καλησπέρ...μπρρρργκουα! ......... Μέ συγχωρεις αλλα εχω χρονιο προβλημα μέ τό στομαχι μου! Δέν εχει εφευρεθει καί η κοκα κολα ακομα ρε Αρθουρ! Τι κανεις;

- Στραβολαιμιαζω! Στραβολαιμιαζω ευρισκομενος εδω κατω, προσπαθωντας νά σε κυτταζω!

- Ε! Γιατί δέν ερχεσαι πανω; Νά παρουμε ενα ντρινκ μαζυ... Τό παιζω δυσκολη αλλα μην αγχωνεσαι! Θά λυθη στο πολυ σιγουρο τό κυλοτακι! Γκανιαν σου λεω! Πριν αλεκτωρ κραξει τρις...

Εσφιξε την ζωνη, έχωσε τό καπελο μέχρι τά ώτα, ασφαλισε τό θεορατο σπαθι ωστε η δια του κισσου ανοδος στο μπαλκονι νά γινει ανευ απροβλεπτων ανωμαλιων καί εβαλε τό ποδι του σε μια σχισμη...

- Ει ώπ! Ει ωπ!

- Μα καλά , αγάπη μου, είσαι μαλάκας; Γιατί δέν έρχεσαι άπό τήν είσοδο;

- Εχμμμ… Τό ήθελα πιό ρομαντικό καί καπουλετικο!

«Ελπίζω νά είναι εξίσου ρομαντικο καί τό μετά, νά μήν αποδείξη κι αυτός πόσο γουρούνια είναι οι άντρες!» η χαμηλοφωνος παρατηρησις της κυρίας καθόσον ο Λάνσελοτ ανηρχετο δια του σαλονιού...

- Αγαπημένη!

Ο Λανσελοτος ειχε φθασει. Ξεπροβαλλε άπό την μπαλκονοπορτα καί τό φεγγαρι φωτιζε μια ξεκαθαρα ηλιθια εκφραση επιστεγαζομενη μέ ενα ακομη πιο χαζο χαμογελο! Έάν προσθεσωμε καί την πινελια σεξουαλικης ορεξεως σέ αυτα τά χαρακτηριστικα, τοτε μεγαλη η απορια μας που η μανταμ απήντησεν… :

- Επωδυνη η αναμονη , Αδωνι, η ανευ εσου βραδυνη ντακοφαγια, η νυχτερινη κατακλισις! Δέν παμε μέσα; Εβαλε νά φυσα κι αυτο τό τισερτ μέ τον Σακη δέν κραταει τιποτε...

- Ηθελα νά καθησωμε εδώ, νά αγναντεύσωμε τά άστρα τά παχιά...

- Ελα μωρέ τώρααααααααααααααααα....

Η ανυπομονος δεσποινα, τού έπιασε τό χέρι καί πολύ εύκολα τόν σήκωσε κι άρχισε νά τόν σούρνη πρός τά μέσα...

- Έλα τώρα πού μού θέλεις καί «άστρα μή μέ μαλώνετε που κελαηδω γιά κείνη...» Κι εγώ ανάγκες έχω η ερμη! Θέλω κι εγώ ένα πουλι νά κελαηδήση γιά μένα! Έλα τώρα Λανσελότε!

Ο Λανσελότος κατ’αρχήν δυσαρεστηθεις (διότι μιλάμε γιά πολύ ρομαντικό παλουκάρι), κατοπιν όμως νιώθοντας ατμοκίνηση, κάπου ανάμεσα, ψηλα στά πόδια του, επιτάχυνε τό βήμα, έριξε ένα σάλτο αλά Ιωάννης Μελισσανίδης καί σαβουριάστηκε στό κρεββάτι.

Ξάπλωσε ανάσκελα, έτριβε τό ένα πόδι μέ τό άλλο καί την κοίταζε νά πηγαίνη πίσω από ένα υποτυπώδες παραβάν οπου θορυβωδώς ξεκινησε νά γδυνεται.

- Μα γιατί δέν έρχεσαι εδώ; Νά σέ βοηθήσω κι εγώ καλή μου...

- Δέν μπολώ... Ντλέπομαι... Δέν έχω συνευρεθεί ποτέ μέ άνδρα ... (αυτήν τήν εβδομάδα) Φυλάττω ως εύζωνος της βασιλικης φρουρας τήν τιμή μου... Μέχρι νά έλθη αυτός πού θά μέ συγκινήση... Ναί αγαπημένε, ναί! Εσύ είσαι αυτός πού μέ συγκινησε καί απεφασισα νά τού δωθώ πρίν νά μπεί τό στεφάνι!

- Πρίν νά μπεί τό στεφάνι, πανέμορφη, θά μπεί ο «σκοτώνω», εεεε;

- Πονηρούληηηηηηηηηηηηηη! Πόσα ξέρεις εσύ! Κοκκινίζω!

- Κι εγώ κοκκινίζω! ... Όχι στό πρόσωπο καλέ! Πού κοιτάς;..;;....

Ο θόρυβος συνεχιζετο... Τότε ήταν που ηκουσθη ο ήχος εισερχομενου μηνύματος...

- Τί στόν πούτσο ρέ γαμώτο; Μέχρι κι εδώ, στά Χάιλαντς πιάνει σήμα; Γαμώ τό κεφάλι μου... Οχι αγαπημένη.... Δέν φεύγω... Συνεχισε μέ αυτόν τόν κορσε…

«Ανάγνωση» στό «ένα μήνυμα ελήφθη» καί... Ανησυχία στό πρόσωπο... Πήγε σε μιά πολυθρόνα όπου είχε αφήσει την σαμψονάιτ βαλίτσα του... Έβγαλε ένα λαπτοπ καί έψαξε σπίρτα μιας καί οι ζιππο δέν είχαν επινοηθεί. Άναψε ένα γκαζάκι, τράβηξε ένα καλώδιο καί τό ένωσε στό usb του μέ βουτανιου ενεργούμενο πισί...

- Ιιιιιιιι!

- Τί συμβαίνει αγαπημένε; Δέν έχεις προφυλακτικά; Μήν ανησυχεις! Η durex ακόμη δέν έχει ιδρυθεί!

- Όχι... Εξάλλου δουλεύω πολύ εύκολα τό σύστημα τού «Έβγα ρεεεεεεεεεε!» Αλλού τό πρόβλημα.... Δέν ξέρω εάν μπορης νά διαβάσης λατινικο αλφάβητο... Βλέπεις:

Η μαντάμ έσκυψε καί πλησίασε στην οθόνη. Ο Λανσελότος, σφυριζοντας τό «τά παιδια του Πειραια», τής τράβηξε τά μαλλιά καί τό στήθος πού έκοβε τήν θέα…

Τώρα καί οι δύο έβλεπαν καθαρά:

«en to metaxy mas perimene olo to apogeyma kai egine to ela na deis..

ase poy itan fortomenos kai sto meros ekei eixe polu kinisi re malaka kai eixe xestei osme kai tin kaltsa! xaxaxaxaxa

telospanton. elpizo simera na vrethei akri. fere kapoia xrimata re lakama, esto enanti re!

Se filo therma kai stayrota »

Ο Λανσελότος διαβάζοντάς τό έκανε κίνηση νά ντυθη.

- Μέ ζητάνε! Μέ γυρεύουν! Πρέπει νά φύγω αγαπημένη.. Λυπάμαι πού σέ ανάγκασα νά γδυθης... Κι εγώ πονώ..

- Πού πάς ρε μαλάκα; Είσαι αδελφή ρε; Τί μαλακίες είναι αυτές; Ποιός σού έστειλε αυτό τό μέηλ;

- Δέν ξέρω.. Άγνωστος ο αποστολευς. Αλλά μπορεί νά είναι συνθηματικόν... Πρέπει νά φύγω...

- Κι εγώ έτσι θά μείνω ρέ χέστη; Έτσι έχεις μάθει; Ανολοκλήρωτα νά τά αφήνεις ολα; Είσαι αδελφή ε; Δέν έπεσα έξω.. Εξάλλου από τό Λιβερπουλ δέν είσαι; Τί περίμενα... Εγγλέζικη, λιμανίσια λούγκρα... Παλιοχαμούρη...

- Τά λόγια σου μέ πληγώνουν, αγαπημένη... Μπορεί νά μέ βρίζης αλλά βλέπω χαρακτηριστικά σου νά μήν δείχνουν κακία κι απώθηση... Αντιθέτως, ίμερο διαβάζω... Δές κι εσύ την ανατομία μου... Δέν έχει πέσει διόλου τό ηθικόν μου... (άσε που φτιάχνομαι όταν μέ βρίζουν, αγαπουλα!)

- Δέν έχω άδικο που σέ λέω χαμούρη! Φύγε από δώ ρε πεινάλα! Θεονηστικε! Τζους! Φυγε! Τώρα!!! Πάρε όμως καί τά σκουπίδια σέ παρακαλώ!... Ούπς! Σού ξέφυγε μιά φλούδα τομάτας, ναί εκεί! Τσάκω τά κουκούτσια από τίς θρούμπες, επίσης. Στο τασακι είναι.

Κι ο Λανσελότος μέ τήν ουρά στά σκέλια, τό ξίφος του νά σέρνεται στο πρό εικοσαετίας σφουγγαρισθέν μωσαϊκόν, τό παντελόνι ξεκούμπωτο μέ τό μινέρβα σώβρακο νά φαινεται από μέσα, οι τρίχες στό στέρνο επίσης, έφευγε.

- Γαμώ την γκαντεμιά μου... Πάνω πού πήγα νά σκοράρω κι εγώ, πού είχα ξεχάσει τό άθλημα, έκατσε αυτή η μαλακία. Ποιός παπάρας έστειλε αυτό τό μήνυμα γαμω τό χαρτι του...

Είχε φθάσει στό χοτέλ του καί χωρίς νά χάσει χρόνο ξανάβαλε τό πισι στο γκάζι. Άνοιξε τό μέσσεντζερ καί κατόπιν τού get message, κάτι ακαθόριστο τόν έκανε νά πέσει λιπόθυμος...: Φλούπ! Σάν σκατό στό καθήκι!

«Μάς συγχωρείτε γιά τό crucial λάθος μας... Κάποιο λάθος στόν σέρβερ μας, μπέρδεψε αποστολείς καί παραλήπτες μέ συνέπεια νά υπάρξει ασυνέπεια στίς παραδόσεις μηνυμάτων»

Νά λοιπόν η απάντηση στό «alitheia???? ma pos???»

Όπως προβληματικά πήγε στό Αρθούρο τό μέηλ, έτσι καί σέ σένα... Αν μπλέξεις μέ κωλοεταιρείες τί περιμένεις παιδί μου...»

Αυτή η (γεματη ειρωνεια) απαντησις του μεχρι εκεινη τήν στιγμη, φιλου μου. Πλεον ειμεθα εν εμπολεμω καταστασει. Νεωτερα λιαν συντομως.

Λοχος! Ακυρον! Λοχος! Προσο-χη!

Επομενο μεηλ μου θά ειναι λιτον:

"Το Μπλεκ; Το αφησε σπιτι της η το πηρε μαζυ του;"