Πάτα τό πλέη ρέ, κι άσ’τά λόγια!

Βλέποντας ένα έργον προψές, έργον μυστηρίου, εγκλημάτων, δολοπλοκιώνε (πώπω, γαμάτος η τζούρα τού καφέ πού μόλις ήπια) ιντριγκώνε καί λοιπά, εστάθην σέ μιά κουβέντα τού ήρωος.

Η κουβέντα διετυπώθη επί πτώματος τινός. Ήτο μιά υπηρέτρια, ή κάλλιον μιά τέως υπηρέτρια αφού πλέον ήτο πτώμα.

Μιά τέως γαλλιδούλα, πρώην αφράτη, καστανή, κείτετο εκεί, στό κρύο μωσαϊκόν κι ο ήρως ώς προείπον, μέ ψηλομύτικον ύφος άρχισε νά εξηγή σ’ένα, μέ βαμμένο μαλλί, φιλαράκι του:

- Μά δέν θυμάσαι χθές, όταν στό σαλόνι (λίγο πρίν τήν ψαρόσουπα καί τόν γαύρο πλακί) ξεκίνησε απνευστί νά μάς λέγη: Εάν είχα αϋπνίες, εάν ήμην στό κατάστρωμα, εάν είχα δεί τόν δολοφόνο; Όλα αυτά τά τόνιζε επειδής είχε τόν Νώντα τόν Παραγιό δίπλα μας ώστε νά τού στείλη μήνυμα!!! Βέβαιααααααα! Κι έτσι λοιπόν ο Νώντας ο Παραγιός τήν έβγαλε από τήν μέση!

Πολλά τά ηθικά διδάγματα τής ιστορίης ταύτης.

Όχι μόνον ότι αι αυπνίαι βλάπτουσιν σοβαρών τήν υγίειαν...

Αλλά τό ότι είναι πολύ γαργαλιστικός ο τρόπος πού μπορείς νά στείλης μήνυμα σέ κάποιον.

Τό έμμεσον ενίοτε είναι αμεσότερον τού απ’ευθείας.