Μή Ερυθριάζουσες Εκμυστηρεύσεις

Τις στιγμές αυτές, της απόλυτης ησυχίας αλλα και ηρεμιας, μέ ένα σβηστό πολύφωτο άπό πάνω καί την πατούσα μου νά τριβη την μοκέτα, τίς απολαμβάνω όσο μπορώ.

Είναι πλέον καιρός που τίς έχω αναγάγει σέ ένα περίεργο τυπικό διατήρησης της αλλαξοδρομησης μου.

Ξεκινά χωρίς νά τό καταλαβης. Σωρηδόν τα ερεθίσματα (τα οποία κατ’αρχην δέν είναι καί τόσο ερεθίσματα) εν συνεχεία ξεσκαρταριζονται καί κρατώ τα αξία αναφοράς καί προσοχής.

Κι έτσι, όπως προείπα, αφήνω αυτήν την κατάσταση ικανοποίησης νά μέ κυριευη, κάθε στιγμής τό μεδούλι της νά ρουφώ, νά πατώ εν ανάγκη καί ένα print screen γιά καλλίτερη αρχειοθέτησή της.

Μπροστά σ’αυτά, μέ συλλαμβάνω πολλακις, νά χάνω επαφή μέ τό περιβάλλον – η προσοχή μου αφοσιωμενη εκεί.

Γιατί όμως τίποτε δέν κρατά (όχι φυσικά γιά πάντα – που τέτοια τύχη;) αλλά έστω μέχρι ένα σημείο προ του απευκταίου κορεσμού;

Μέ κυριεύει ο φόβος. Φόβος ελέγχου. Τί κάνω, που πάω, τί κύπτω, τί μ’αρεσει, τί μέ ελκύει, τί μέ γοητεύει.

Χωρίς νά είμαι απολύτως βέβαιος, νοιώθω βαριά μιά σκιά νά σκοτεινιαζη περισσότερο την ατμόσφαιρα, νά κρέμεται πάνω μου μιά καλογυαλισμένη σπάθα κριτικής.

Γκρίνιας.

Ζήλειας.

Παθογένειας.

Φθόνου.

Ζηλοτυπίας.

Μουρμουρας.

Παραπόνου.

Μεμψιμοιρίας.

Γογγυσμού.

Καί τελικά όλα χαλάνε.

ΥΓ: Γι’ αυτό πλέον, προσπαθώ συβιλλικα νά πω κάτι… Έάν κρίνω εκ του αποτελέσματος, τό πετυχαίνω… Περνώ τό μήνυμα που θέλω – κυρίως όμως τό μήνυμα που πρέπει νά περαση…

(μιας καί δέν μπορώ ευθέως, νά τονίσω, νά επισημάνω, νά υπογραμμίσω, νά μεταφέρω, νά στείλω κάποια δικά μου, κάπου άνευ του προαναφερθέντος φόβου.)