Απιστεύτου προσφορές λέμε!

Σέ ένα μεγάλο πολυκατάστημα μέ παιγνίδια, γύρω στις 11:42 ψές Σάββατον, περίμενα στήν ουρά νά πλερώσω ένα πάζλ όπερ ηγόρασα. Εμπροσθέν μου ένας κάροτσος μέ ένα κοράσιον πάνω, στήν κλασσική θέση γιά τσογλανάκια.

Ήτο η στιγμή πού άλλαζα σκέλος στηρίξεως σώματος. Είδα τήν μικρά νά απλώνη χείρα, νά πιάνη μιά πλαστική σφαιρούλα μέ κάτι καφέ, κόκκινα, μπλέ, πράσινα κινούμενα μπιχλιμπίδια μέσα, νά τήν κυττά 7 δευτερόλεπτα καί νά τήν αφήνη – στήν ίδια ακριβώς θέσιν μέ πρίν.

Μοι έκανε εντύπωσιν, η μήτηρ της ακριβώς όπισθέν της. Δέν πετάχτηκε ανοίγοντάς της την χούφτα, αρπάζουσα τό αντικείμενο μέ αυτά τά γνωστά «άστο, δέν έχω λεφτά, δέν κάνει, δέν είναι πρός πώλησιν».

Τίποτε.

Απλώς (ύποθέτω) τό κοριτσάκι (τό πολύ χιλίων όγδοήκοντα ημερών) έκανε μιά ελαχίστου έρευνα αγοράς, διεπίστωσε τό μπαχαλοειδές τής προσφοράς καί σκεπτόμενον, «δέν γαμιέστε ρέ, πού θέλετε καί 9 δεκάρες γι’αύτήν τήν αηδία;» πήγε γι’άλλα… Εξάλλου οίκοι, τήν περίμενε ένα πανέμορφο σέτ μέ…

(… μέ σαββατιάτικο τηγανητό γαύρο, αγγουροτομάτα, χόρτα καί νερωμένη έψα κόλα)