Πολὺ τέλειο!

 

- Θυμᾶσαι;

- Πάντα θυμᾶμαι. Ἦταν τόσο ὄμορφα τότε ὅλα. Ἡ σοφίτα, ἡ τρύπια μας κουβέρτα, ὁ κουμπαρὰς μὲ τὴν μοναδική μας λίρα.

- Τὸν κουμπαρὰ τὸν ἔσπασα καὶ ἡ λίρα ἦταν κάλπικη.

- Κάλπικη;

- Ἡ λίρα ποὺ ὁρκιστήκαμε στὴν ἀγάπη μας νὰ μὴν χαλάσουμε ποτὲ ἦταν...

- Κάλπικη. Ἡ ἀγάπη μας ὅμως ἦταν ἀληθινή, Παῦλο. Και το πορτραῖτο μου, τί ἔγινε τὸ πορτραῖτο;

- Εἶναι τὸ μόνο ποὺ μοῦ ἔχει μείνει ἀπὸ σένα, Ἀλίκη. Δὲν τὸ πούλησα ποτὲ αὐτὸ τὸ πορτραῖτο. Βρίσκεται στὴν σοφίτα πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι μου. Καὶ ὅταν εἶμαι μόνος, ἀπογοητευμένος μιλάω μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα καὶ νομίζω πὼς εἶναι ζωντανή. Τῆς λέω τὰ ὄνειρά μου, τὶς ἔννοιες μου, τὶς πίκρες μου. Καὶ ὅ,τι καὶ ἂν τῆς πῶ μοῦ ἀπαντάει πάντα...

- Σ' ἀγαπῶ.