ἀπορία

Tί ἐννοεῖ «θὰ λογοδοτήσουν»; Ἔχει κἄποιον θεσμικὸ ῥόλο στὴν δικαιοσύνη τῆς ἑλληνικιᾶς δημοκρατίας ὁ (κρίμα τὸ ὄνομα) Βασιλικὸς γιὰ νὰ ἐκφράζει τὴν βεβαιότητα ὅτι κἄποιοι θὰ λογοδοτήσουν; Εἶναι μέλος κἄποιου δικαστηρίου ἢ ἁπλῶς [ἀκόμα καὶ στὴν κρίσιμη ἡλικία τῶν 100 ἐτῶν (παρὰ δεκατριῶν)], στύεται (λέμε τώρα) στὴν σκέψη λαϊκοῦ δικαστηρίου τοῦ ὁποίου θὰ προΐσταται καὶ ἀπονέμει ἐρυθρὰ δικαιοσύνη (μπρρρρ!) ; Εἶναι νομικός; Γνωρίζει νομολογίες τὶς ὁποῖες ἡ πολιτεία καταστρατηγεῖ στὴν περίπτωση τῆς Αὐτοῦ Ἐξοχότητος τοῦ Κυρίου Κυρίου Κουφοντίνου; Ἂν ναί, γιατί δὲν τὸ ἐξελίσσει ἀλλὰ τὸ ἀφήνει πτερόεν ἔπος; Καὶ τελικά, τὸ «μοιραῖο», πόσο προϊὸν καταναγκασμοῦ εἶναι; Δυνάμεις καταστολῆς ὑποχρεώνουν ὑπηκόους (μπουζουριασμένος τοιούτους) σὲ δίαιτα; Κυκλοφορεῖ κἄποιος ἐνωμοτάρχης μὲ μύστακα «ντούγκλας» ποὺ βολτάρει ζεστὸ κοντοσούβλι στὴν ὑφαλοκρυπίδα τῆς ὀσφρήσεως τοῦ ἐν Ἑλλάδι διεκπεραιώσαντος τὴν Ἐπανάσταση μὰ ἐν τέλει τὸ πετᾷ παρθένο σὲ ντενεκέ; Ὁ δὲ εἰσαγγελεὺς ἐνώπιον αὐτῆς τῆς ξεκάθαρα κορλεονικῆς δηλώσεως τοῦ Βασιλικοῦ, δὲν πρέπει νὰ (τοῦ) ζητήσει ἐξηγήσεις; Ὄχι μόνον γιὰ τὴν φύση τοῦ μοιραίου (στὸ ὁποῖο τὰ τελευταῖα 47 χρόνια καμιὰ ἑξαριὰ χιλιάδες ἀπεργοὶ πείνας (ἀριστερᾶς βεβαίως προελεύσεως καὶ κατασκευῆς) δὲν ἔπαθαν τὸ παραμικρὸ ἀλλὰ γιὰ τὸ εὗρος τῆς λογοδοτήσεως. Καὶ τὸν παραλήπτη τοῦ λόγου.

Κλασσικὴ περίπτωση ἑλληναρᾶ ἀριστεροῦ σὲ αὐτὸ τὸ τεκτονικοῦ ῥυθμοῦ φέρεσθαι, ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅτι οἱ ἐποχὲς Καζαντζίδη Μάτσα, παραμένουν ὡς εἶχαν. Ἕνας, χωρὶς τὸ παραμικρὸ φτιασίδι λακαμάς, ὁ ὁποῖος στήνεται γιὰ φῶτο σὲ χωρὶς τὴν παραμικρὴ ὑπόνοια ὑπαίθρου φυσικότητος στούντιο μὲ σομὸν (;) φόντο φορώντας πάναμα καὶ ἔχοντας στὸ στόμα, στὸ ἔρκος τῶν ὀδόντων, πίπα μὲ ἄδειο μπώλ. Τὸ ὕφος του εἶναι εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἐξέπεμπε στὴν μαγείρισσα βλέπων τί μόλις τοῦ ἔφτιαξε (γίγαντες μὲ μπούκοβο = πάτος κυκλωπάκι, Βεζουβίου καὶ Αἶτνας γωνία) ἢ ξερωγὼ χάσαμε τὸ ἄντερ Κάλιαρι Λέτσε ἢ δὲν ἦρθε ὁ Τζαμάλ, ὦ νὰ σκάσω εἶμαι, νὰ σκάσω. Τὸ καπέλο εὐθυγραμμισμένο ἐνῷ εἶναι γνωστὸ καὶ στὸν ἔσχατο τζοκεϋδάκια ὅτι φοριέται πάντα στραβὰ (ὁ σχωρεμένος Ῥαφαηλίδης θὰ τοῦ ἔριχνε πολλὰ μπινελίκια γι’αὐτὸ τὸ ἀτόπημα) καὶ γενικῶς ἕνας Αὐνὰν μὲ ἄϊζο 9001. Τὸν θαυμάζαμε στὴν ΕΡΤ (καὶ τὸν πλερώναμε προφανῶς οἱ χοντρολαμάκες φορολογούμενοι) νὰ λέῃ σὲ χτικιάρικη ἐκφορὰ λόγου μὲ σάλια νὰ γεμίζουν τὴν κάμερα (καὶ ἐνῷ φοροῦσε πάαααλι καπέλο τὸ ὁποῖο μπορεῖ καὶ νὰ φοριέται σὲ ὑποβρύχιο ψάρεμα ἂς ποῦμε ἀλλὰ ποτὲ σὲ ἐσωτερικὸ χῶρο, σὲ κἄποιο δωμάτιο δῆλα δη) πὼς τὸ ἀδελφοσύνη ἰσότης δικαιοσύνη θὰ πρέπει νὰ ἀντικαταστήσει τὸ πατρὶς θρησκεία οἰκογένεια – οὔπς, χαζομάρα εἶπα, αὐτὸ τὸ τρίπτυχο μᾶλλον χαλάει ὁμοίως τοὺς ἐλαφροδεξιούς.