ἠλλαγμένοι δηλαδὴ

Mέχρι καὶ τὸ βαγγέλακας εἶχε πάει τότες εἰς τὴν τοῦ συνταγμάτου πλατείαν!

Ξῆγες:

Ξήγα μία: Οὐδέτερον τὸ “βαγγέλακας” διὸ ἀναφερόμεθα εἰς τὸ (ὀγδοηκονταμελὲς) τὴμ τοῦ περισπουδάστου καὶ σεπτοῦ τούτου βλόγ.

Ξήγα δύο: Τὴν ξέχασα.

Βέβαια! Ὅλοι – καὶ οἱ ὀγδοήκοντα εἶχαν πάει στὸ Σύνταγμα, ἀπέσχον μόνον οἱ ἀνταποκριταὶ εἰς τὸ Ἐσκὶ Σεχὶρ – Δορύλαιον, τὴν νῆσον Μαλακούλαν τοῦ Βανουάτου ἀλλὰ καὶ ὁ Δ4, κωδικὸς κῶδιξ τοῦτο τὸ δέλτα τέσσαρα, τοῦ ἂς μὴν λέμε ὀνόματα τώρα, ὁ ὁποῖος εἶχε τιμωρηθῇ διότι ἐπέμενε νὰ τραγουδᾷ τὸ γνωστὸν ἄσμα τοῦ Διονυσέως Σχοινᾶ ὡς συγκοινωνοῦν τὰ δοχεῖα καὶ οὐχὶ συγκοινωνοῦντα δοχεῖα.

Καίτοι ἔκπαλε ἀντιδραστικὸν βλὸγ (συμμορία ἀκροδεξιῶν κοντολογὶς) συνεφωνήθη ὁμοφώνως ὅπως ἐκδράμωσιν εἰς τὴν πλατείαν τῶν παλαιῶν ἀνακτόρων ἵνα συμμετάσχωσιν εἰς ἐκείνας τὰς ἐκδηλώσεις τῶν ἀγαναχτισμένων. Δὲν ὕπαρχε μέγα καῦμα γιὰ ἐκεῖ, φράξιές τινες (τοῦ βλὸγ) περιεγέλων τὶς αὐθόρμητες ἀντιδράσεις κατασκηνώσεις τῆς πλέμπας ἐνῷ στὴν καλλιτέραν περίπτωσιν, οἱ λοιποί, ἦσαν οὐδέτεροι στὸ θέμα τῆς συμμετοχῆς. Τέλος πάντων, ἔσπευσαν – σπεύσαμε μᾶλλον.

Κι ἄλλο τέλος πάντων:

Ποῦ εἶναι οἱ ἀγαναχτισμένοι σήμερις; Ὄχι ῥὲ παιδί μου Ἀπριλίου δυό, ἀλλὰ γενικῶς ντέ, εἰς αὐτήνανε τὴν περίοδο. Ἢ ἐξέλιπον οἱ λόγοι ποὺ ὑπῆρχον τότες καὶ μέχρι τόξα (πεταμένων τινῶν) εἴδομεν νὰ σημαδεύωσιν τὸ κοινοβούλιον;

Μᾶλλον.

Ἒ ναί.