γέλα μὲ τὰ δάκρυά μου

Τὴν ἔχει προσθίως ὁ Πικολῆς καὶ ἀπαντᾷ θετικῶς ἐκφέρων μάλιστα ὁλάκερην τὴν πρόταση/κατάφαση/συναίνεση:

Ναί, μὲ ἀρέζουν οἱ γλουτοί σου.
Ναί, μὲ ἀρέζει ἡ καμπύλη των πρὶν νὰ γίνουν μηροί.
Ναί, μὲ ἀρέζει ἡ χαράδρα των, ἡ γραφικότης τῶν ὁποίων κάνει τὸ Γκρὰν Κάνυον νὰ φαίνῃται εὐτελὲς λιθοπαίγνιον.
 
Ἴσως νὰ εἶχαν κι αὐτοὶ Σαρακοστὴ τότες, ἢ ξερωγὼ ὁ Πικολὶ νὰ εἶχε οὐρολοίμωξη διότι ἐνώπιον οἵων θεαμάτων δὲν κάθεσαι νὰ χαζολογῇς συμφωνώντας γιὰ τὸ κάλλος τῆς πυγῆς, ἀλλὰ πίπτεις πάνω του παρέα μὲ χεῖρες, φαλλόν, γλῶττα, ὀδόντες, χείλη, ῥίνα καὶ ἐξασκεῖσαι σὲ πολυτεκνοποιΐα μέχρις ἀφυδατώσεως.
 
(Δὲν παίζει ἐπ’οὐδενὶ ἡ περίπτωση αὐτὴ νὰ εἶναι μετὰ τὰ γενετήσια. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ εἰκοσάχρονη Μπαρντὸ νὰ ἔχῃς, γυρίζεις πλευρὸ καὶ κοιμᾶσαι κλείνοντας μάλιστα τὴν μύτη διότι ἐπιβάλλεται νὰ ῥοχαλίσῃς ἀκόμα καὶ νὰ μὴν σοῦ βγαίνῃ).
 
Τέλος πάντων, ἡ σκηνὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν ῥηξικέλευθη στιγμή, τὸ σημεῖο καμπῆς, τὸ μοναδικὸ ἄλλοθι ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχωσιν οἱ μπουστογουσταρίζοντες ὥστε νὰ ἀλληθωρίσωσιν μιὰ στάλα, πρὸς τὸ ὀπίσθιον σύστημα.
 
Καὶ γιὰ τὸν θεατή, ἀπὸ ἕναν τελειωμένο ὀφθαλμοπόρνο ἕως τὸν πιὸ γιόγκι ποὺ ἔχει τιθασεύσει τὶς ἐπιταγὲς μιᾶς σάρκας ποὺ θέλει μαστίγωμα, δημιουργεῖται σὲ χρόνον ντετὲ πεθύμια λίαν δύσκαμπτος, ἐρυθρὰ καὶ μετ’ οὐκ ὀλίγων ἀρτηριῶν νὰ τὴν κυκλώνουν, νὰ τὴν στεφανώνουν.
 
ΟΚ.
 
ΟΚ;
 
Περίπου. Διότι, τέτοια καύλα, δὲν κάνει μία μπροστὰ σὲ κάτι ἄλλο τῆς BB, χρόνια πολλὰ μετά, σ;ήμερα σχεδόν, στὴν ἄποψη της δηλαδὴ γιὰ Μαρίν!