δὲ θὲρντ μὰν

Σφίγγομαι ἵνα θυμηθῶ καλλίτερο τέλο ταινιὸς μὰ δὲν δύναμαι.

Τὸ πλάνο ἀκίνητο, κεντράρει μιὰν φιγούρα νὰ προσεγγίζῃ μὲ ταυτόχρονο μπούκειν στὸ κάδρο τύπου ἄρτι ἀποφασίσαντος νὰ (παρα)μείνῃ αὐτοῦ, καθ’ὅσον καίγεται τιτάνια πυρκαϊὰ γιὰ τὴν βλάμισσα (aka φιγούρα) ἥτις ὡστόσο...

Τὸ ῥομαντικὸν τῆς ὅλης φάσεως (zither νὰ μελαγχολεύῃ τὸ σύμπαν βάζοντας κάτω τσιγκάνικα σὲ παραδουνάβεια ταβερνεῖα βιολιά, λεῦκαι νὰ φαλακρεύωνται πιπτομένων μὲ ῥάθυμον ῥυθμὸν τῶν φύλλων των, ἐρημιὰ ἐρημιὰ ἐρημιὰ) κι ὁ τύπος βουλιαγμένος πλάϊ ἀνάβει σιγάρο καὶ περιμένει. Δίπλα του ἀφικνουμένη, ἔρχεται ἡ μανδάμ· μαζύ της κι ἂς μὴν φαίνεται, περνᾶ καὶ ἡ σκληράδα τῆς γυναικὸς (ὄχι αὐτῆς συγκεκριμένως μὰ τῆς κάθε μιᾶς), ἡ ἀδυναμία της νὰ καταλάβῃ (ὄχι αὐτῆς συγκεκριμένως μὰ τῆς κάθε μιᾶς), ὁ προτασσόμενος ἐγωϊσμός της ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων (ὄχι αὐτῆς συγκεκριμένως μὰ τῆς κάθε μιᾶς).

Εἰσπνέει, ἐκπνέει τζούρα καὶ τὴν ἀφήνει νὰ φύγῃ.


Σπουδαῖο τέλο.