διάφορα

Φαντάζομαι τὶς μοῦρες αὐτῶν τῶν συγγενῶν [ποὺ ἀντὶ γιὰ καμιὰ ξερὴ ἢ τίποτις δηλωτὲς σὲ τίποτε κυριακάτικες οἰκογενειακὲς συγκεντρώσεις θὰ κάθουνται χάμω συνοδείᾳ ῥετσίνας καὶ ψιψυψινίων καὶ θὰ ἀθροίζουν τὶς (πεπραχθεῖσες ἀπὸ τὴν ἐσχάτη φορὰ καθ’ἣν συνηντήθησαν) πράξεις ποὺ προήγαγον τὸ σοσιαλιστικὸν τσίριμίρι] νὰ ἔχουν πάρει μορφασμὸ ἀποδοκιμασίας πρὸς τὸν ξεπουλημένο στὸν μοναρχοφασισμό, ἐξάδελφό τους. Ὡσὰν καρικατοῦρες ταινίας τοῦ Θῆτα Μαραγκοῦ ναοῦμε...

Φυσικά, στὴν συνέντευξη τοῦ Μαραντζίδη, δὲν λείπουν οἱ ἀγκυλώσεις καὶ τὰ ἐνοχικὰ σύνδρομα. Εἶστε ἀντικομμουνιστής, ῥωτιέται κι ἀπαντᾷ ναί, ὅπως εἶμαι καὶ ἀντιφασίστας, λὲς καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναφέρει κάθε εἴδους ἀντὶ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι, λὲς καὶ στοὺς ἀντιφασίστες ποὺ ῥωτιοῦνται ἂν εἶναι ἀντιφασίστες (ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἀντίθεσης στοὺς ἀντιδημοκράτες) τὸ ἐρώτημα ἐξαπλοῦται καὶ στὸ ἂν εἶναι κι ἀντικομμουνιστές.

Τὸν ῥωτοῦν ἐπίσης, ἂν ἕνας ἀντικομμουνιστὴς μπορεῖ νὰ εἶναι ἱστορικός! Καταστάσεις ἐντελῶς δεκαετίας πενῆντα· ἀπὸ τὴν ἀντίθετη πλευρὰ ὅταν οἱ κομμουνιστὲς δὲν μποροῦσαν νὰ εἶναι κρατικοὶ ὑπάλληλοι π.χ. – κατὰ τ’ἄλλα μᾶς πειράζουν οἱ μέθοδοι ἐκεῖνες.

Ὁ συνεντευξιαστὴς ἐπιμένει. Τὸν τρώει μέσα του ἡ ἰδέα ὅτι δὲν δέρνουν μόνον οἱ ἀκροδεξιοί. Βαρᾶνε κι οἱ ἀκροαριστεροί, μὰ εἶστε σίγουρος ὅτι δὲν σᾶς χτύπησαν χρυσαυγίτες; Πῶς τελικὰ καὶ δὲν ἐτέθη ὡς ἄποψη ἀναμφισβήτητη ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ προβοκάτσια τῆς ἄκρας δεξιᾶς!

Ὁ καθηγητὴς ἔχει χιοῦμορ. Ἀναφέρει πὼς οἱ κομμουνιστὲς μαθητές του κατὰ τὶς παραδόσεις του, μπορεῖ νὰ τὸν κοντράρουν μὰ εἶναι εὐγενεῖς. Κι οἱ φοιτητὲς τοῦ ἀντεξουσιαστικοῦ χώρου; ἐρωτᾶται.

Δὲν συνηθίζουν νὰ ἔρχωνται στὸ μάθημα. Φαίνεται ὅτι τὰ ξέρουν ὅλα.

λὸλ

Φυσικὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ὁ ξυλοδαρμὸς μὲ τὴν δολοφονία κάποιου, ἀκόμα κι ἂν ὁ πρότερος βίος του προάγει τὸ μῖσος μέσῳ κάποιων τραγουδιῶν π.χ.. Δὲν γίνεται ἡ οἱαδήποτε δραστηριότης νὰ δικαιολογεῖ δολοφονίες – καὶ σιγὰ ἄλλωστε τὴν δραστηριότητα τοῦ ἀτυχοῦς Φύσσα γιὰ νὰ «δικαιολογεῖ» ἕνα τέτοιο τέλος. Τρία τέσσερα τραγούδια δὲν πρέπει νὰ εἶναι αἰτία γιὰ τὸ παραμικρό· ὄχι ποὺ συνέβη, ὅ,τι συνέβη. Ἡ δολοφονία (του) εἶναι καταδικαστέα, ἀπεχθὴς καὶ ὅ,τι ἄλλο παρεμφερές. Ἀλλὰ ὅσο κι ἂν θεωροῦμε λάϊτ καὶ πολὺ ἀνωδυνότερο ἕναν ξυλοδαρμὸ κάποιου ἐπειδὴ ἔγραψε κάτι ἐναντίον τῆς Ἀριστερᾶς, τότε πρέπει νὰ ἀναλογιστοῦμε ὅτι αὐτὸ τὸ μυαλὸ σὲ συνθῆκες πιὸ χάρντκορ, δὲν θὰ διστάσει νὰ ἀφαιρέσει ζωή. Ἂν τὸ μυαλό σου ἐπεξεργάζεται καὶ ἐκτιμᾷ ὅτι πρέπει ξύλο σὲ κάποιον ἐπειδὴ ἁπλῶς ἔγραψε κάτι μὲ τὸ ὁποῖο δὲν συμφωνεῖς, τότε δὲν θὰ κομπλάρει (τὸ μυαλὸ) στὸ νὰ δώσει τὸ ΟΚ καὶ νὰ δολοφονήσεις ἐπειδὴ ἔχεις «δεῖ», σοῦ ἔχουν «πεῖ», σὲ ἔχουν πείσει ὅτι πρέπει φυσικὴ ἐξόντωση τοῦ (ταξικοῦ π.χ.) ἐχθροῦ.

ὁ καθηγητὴς ἀναφέρει:

Στὸν πυρῆνα τῆς σκέψης καὶ τῆς πρακτικῆς της (τῆς σκληρῆς ἐπαναστατικῆς παράδοσης τῆς ἀριστερᾶς) εἶναι ἑνὸς εἴδους πολιτικὴ ἀδιαλλαξία καὶ μιὰ ἀντίληψη ὅτι δὲν ἀρκεῖ ὁ στιγματισμὸς τοῦ ἀντιπάλου, ἀλλὰ χρειάζεται ἀκόμη καὶ ἡ ὑπὸ συνθῆκες, φυσικὴ ἐξόντωσή του.

 

 

Κατὰ τ’ἄλλα, ἀρκεῖ ἕνα ἁπλὸ ξεφύλλισμα μιᾶς κυριακάτικης καὶ ἐντυπωσιάζεσαι ἀπὸ τὰ σημεῖα ὅπου διακρίνεται ἔκθετη ἡ παπαροφροσύνη τῆς ἀριστερᾶς - ἢ ἔστω, γιὰ νὰ μὴν τὸ ἰσοπεδώνουμε, κάποιο σημαντικό, ὡστόσο, μέρος της.

Ὁ συγγραφέας Βαλτινός, τολμᾷ καὶ ἀντιτίθεται στὸ γνωστὸ σύνθημα τῆς ἄκρας οὐμανιστικῆς ἀριστερᾶς, περὶ ἄμεσης καὶ χωρὶς κανένα κριτήριο ὅλων τῶν μεταναστῶν, σχολιάζοντας τὴν ξενοφοβία:

Δὲν θεωρῶ ὅτι ἔχει διαδοθεῖ ἄδικα. Θεωρῶ ὅτι γι’αὐτὸ δίνουν ἀφορμὲς καὶ οἱ ξένοι. Ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ θρέψει τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀλλοδαπῶν ποὺ ἔρχονται στὴν χῶρα μας.

Ὁ Δημ. Θεοδωρόπουλος στὸ Βῆμα:

ἐνῷ ὁ Θ. Πάγκαλος σὲ ἕνα κάτι ὄχι ἐντελῶς ἀριστερὰ - δεξιά, στηλιτεύει (ἂν καὶ τόσα χρόνια ἦταν μέρος τῆς ἴντριγκας) τὰ μικροκομματικὰ παιγνίδια ὥστε νὰ βγοῦν τὰ κουκιὰ καὶ νὰ ἐκλεγεῖ ὁ πρῶτος πολίτης τῆς χώρας! Ὁ ἀπόλυτος εὐτελισμὸς τῆς πολιτείας μας σὲ μιὰ σάπια χρονικὴ περίσταση, ποὺ ἔρχεται καὶ δένει τὸ αἰρετὸν τοῦ ἀνωτάτου ἄρχοντος.