R

Διαβάζω (σὲ ἕνα ἄρθρο) ὅτι ὁ Πάπας ὑπεδέχθη τὸν πρόεδρο τῆς Γαλλίας.

Τὸ κεντρικὸ θέμα τῆς εἰδήσεως εἶναι πὼς ὁ συνήθως γελαστὸς ποντίφηξ, αὐτὴν τὴν φορὰ ἦταν συγκρατημένος καὶ μᾶλλον σκεπτικός· τὸ ἄρθρο ἀποτελεῖται ἀπὸ πέντε παραγράφους καὶ τὸ θέμα τοῦ χαμόγελου ἀπασχολεῖ μία ὁλόκληρη, τὴν μεγαλύτερη μάλιστα ἀπὸ τὶς λοιπὲς πέντε παραγράφους.

Ο αργεντινός ποντίφικας υποδέχθηκε μάλλον σκεπτικός τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Απουσίαζε το γνωστό πλατύ και ζεστό χαμόγελο με το οποίο συνήθως ο Πάπας υποδέχεται τους καλεσμένους του.

Ὁλοκληρώνοντας τὸ μικρὸ αὐτὸ ἄρθρο ποὺ ἑστίασε στὸ σημειολογικὸ τῶν μὴ χαμόγελων σὲ πρόσωπο κατ’ ἐξοχὴν χαμογελαστό. ἀμέσως τὸ μυαλό μου πῆγε στὸ πιὸ κομπλεξικὸ εἶδος ἑλληναρᾶ· τὸν ἕλληνα ἀντιβασιλικό.