ἐμεῖς καὶ οἱ ἄλλοι

Κάποιοι πειράζονται (τοῦ γράφοντος μὴ ἐξαιρουμένου) ἀπὸ τοὺς ναζιστικοὺς χαιρετισμοὺς τῶν χρυσαυγιτῶν καὶ μᾶς ζητοῦν (ἐνδακρύως; Χοῦ νόουζ...) νὰ ψηφίσουμε ὁτιδήποτε ἄλλο πλὴν αὐτῶν (ὄχι κι ἐντελῶς ἄδικα ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, μιᾶς καὶ σοῦ κάνει ἕνα κάτι νὰ βλέπῃς ἐπίσημα κομματικὰ περιοδικὰ μὲ τὸν αὐστριακὸ δεκανέα πρώτη μούρη). Κάποιοι ἄλλοι πρὶν ἀπὸ πέντε χρόνια πειράζονταν ἀπὸ τὸν Λαὸς [μάλιστα εἶχαν προκύψει κάτι σκατιάρηδες ποὺ φτιάξαν βλὸγ μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ μὴν μπῇ ὁ Καρατζαφέρης στὴν βουλὴ - χιχιχιχὶ (ἴσως τὰ καταφέρουν τώρα ἀλλὰ μὲ τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ μέσα – ξανὰ χιχιχὶ)]. Παλαιότερα, δεξιοὶ βουλευτὲς τῆς νουδούλας λοιδωροῦνταν.

Πάντα, κάποτε, ἔτοιμο ἔχουν τὸ ἄλλοθί τους, οἱ θιγμένων - λόγῳ Χρυσῆς Αὐγῆς, ΛαΟΣ κλπ – δημοκρατικῶν (sic) ἀπόψεων. Ἡ ὁποία δημοκρατία τους ἀνέχεται, περιλαμβάνει (ἔχει γραφῇ ἀπειράκις ἐδῶ) ἀπὸ τὴν ἀκρότατη Ἀριστερὰ ἄντε μέχρι δεξιὰ τύπου Ἀνδριανόπουλου.

Δὲν γαμιέστε τελικὰ ῥὲ σύντροφοι; Ὄχι ἐρώτημα – παρότρυνση «δὲν πᾶ’νὰ γαμηθῇτε;» ἀλλὰ ἐρώτημα ἐρώτημα: Δὲν γαμιέστε;

Τέτοια κολλήματα, τέτοιες ἐπιλεκτικὲς εὐαισθησίες μόνον κάτι ἀγάμητες γεροντοκόρες οἱ ὁποῖες κάναν τὴν ἀνάγκη φιλοτιμία καὶ μὲ ναφθαλίνη στὸ αἰδοῖο, καμφορὰ στὴν κλειτορίδα μᾶς ζαλίζουν τὰ οὔμπαλα ἐπειδὴ τυγχάνει ἔστω μιὰ φορὰ στὶς δεκαπέντε νὰ μᾶς σηκώνεται.