Odium generis humani

Στὶς προχθεσινὲς (sic) φάπες μεταξὺ ΚΚΕ καὶ ἀντεξουσιαστῶν (γιὰ νἆμαι εἰλικρινής, ἠσθάνθην λίγο χαροῦλες βλέποντάς τες, μὰ γρήγορα ἡ ἐθνικιστική μου φύσις μὲ συνέφερε καθ’ὅσον οἱ ἐμφύλιοι, οἱ μεταξὺ Ἑλλήνων σπαραγμοὶ δέον νὰ ὦσιν πρὸς περισυλλογὴν καὶ οὐχὶ πρὸς τέρψιν) θυμήθηκα τὴν πρὸ ἑβδομάδων συνέντευξη ἑνὸς σημαντικοῦ στελέχους τῆς μιᾶς πλευρᾶς (;). 

Διάβασα λοιπὸν πὼς ὁ κύριος Νῖκος Μαζιώτης νοιώσας ἐντόνως καὶ ἐνάλγως τὸ μένος τοῦ (ἀστικοῦ) κράτους, ἀποφυλακίστηκε πρὶν ἀπὸ δέκα περίπου ἡμέρας, μετὰ ἀπὸ κάτι τερτίπια περὶ 18μήνου καὶ τὰ λοιπά.

Τὸ Βῆμα, φιλοξένησε δηλώσεις του ἐπικεφαλίδας πὼς ἡ ἔνοπλη ἐπαναστατικὴ δράση δὲν πρόκειται νὰ τελειώσει.

Δὲν ξέρω πόθεν ἐπήγαζε ἡ βεβαιότης, ἴσως νὰ ἀλοίφῃται (ἡ ἔνοπλος ἐπαναστατικὴ δράσις) μὲ κάποιο ἐπιβραδυντικὸ ὑγρό, μπορεῖ νὰ κάνει τίποτε γιόγκα, νὰ μετέρχῃται ταντρικῶν τεχνασμάτων, πιθανῶς νὰ σκέπτῃται κατὰ τὶς αἰσχροποιὲς στιγμὲς τὸ ἑπομένης ἡμέρας σέρβις στὸ τουτοῦ (φίλτρο βενζίνης, λαδιῶν, ἀέρος ἴσως καὶ τακάκια).

Συνέχιζε χειμαρρώδης - σὲ ἀστικὸ φυσικὰ μέσον ἐπικοινωνίας – σὰν σὲ μανιφέστο, νὰ διαφημίζῃ τὶς ἰδέες του καὶ σὲ μιὰν ἀποθέωση μετριοφροσύνης, σὰν ἄλλος Φώτιος Σινάτρα ποὺ στὴν ἐκπνοὴ τῆς ἐσχάτης νότας, πάνω στὸ παραληρηματικὸ μπιζάρισμα ἁπλώνει τὸν βραχίονα καὶ δείχνει τὴν ὀρχήστρα (ἒ ῥὲ Ἄκης Πάνου ποὺ σᾶς χρειάζεται!) νὰ τονίζῃ ὅτι «ὡς ἀναρχικὸς δὲν δέχεται τὸν τίτλο τοῦ ἀρχηγοῦ καὶ εἶναι ἀντίθετος σὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἱεραρχίας». Ἐλάχιστες ὡστόσο ἀράδες παρακάτω, υἱοθέτησε, γιὰ νὰ καταδείξῃ προφανῶς τὴν σημαίνουσα θέση κάποιου (κάτι τὸ ὁποῖον ἀρνεῖται γιὰ τὰ τοῦ ἑαυτοῦ του) αὐτὴν τὴν μόλις πρὸ ὀλίγου ἀπορριπτέα ἱεραρχία. Ὁ Βουλγαράκης γίνεται ἀρχιεγκληματίας.

Ὀλίγον διπλωματικά, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ στηλιτεύσῃ διαπρυσίως τὴν προφανῶς τζούφια (εἰδικῶς γιὰ τὰ δικά του δεδομένα) στάση τῆς Ἀριστερᾶς ἔναντι τῆς γενικῆς ἀναταραχῆς τοῦ σήμερα, δὲν κάνει τὴν παραμικρὰ νύξι σχετικῶς. Μάλιστα, κλείνοντας ἴσως τὸ μάτι στὴν ὀρθόδοξη κομμουνιστικὴ τέτοια, χρησιμοποιεῖ ὄρους (τὸ δοσιλογικὸ καὶ τὸ μεταπολεμικὸ μοναρχοφασιστικὸ καθεστὼς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοὺς κατηγοροῦσε ὡς “συμμορίτες”...) τῆς δεκαετίας τοῦ 40, χρησιμοποιηθέντες ἀπὸ τὸ ΚΚΕ ὅταν αὐτὸ προσπαθοῦσε νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ἀνταρσία του.

Παρὰ ταῦτα, ἀξίζει ἕνα μεγάλο μπράβο γιὰ τὴν παρρησία του, τὴν εἰλικρίνειά του ὅταν ἀναφέρεται στὴν βία καὶ τὴν σημασία της σὲ κάποια λαϊκὴ ἐξέγερση. Καμιὰ ἐπανάσταση δὲν ἔγινε χωρὶς βία ἀναφέρει, ξεχωρίζοντας ἑαυτὸν ἀλλὰ καὶ τὸν χῶρο του ἀπὸ αὐτὸν τῆς λοιπῆς Ἀριστερᾶς ἡ ὁποία σὰν παρθένος κορασὶς κοκκινίζει, ἀποστρέφει τὸ βλέμμα ἀλλαχοῦ ὅταν κουβέντα πάει στὴν βία κι ἀλλάζει θέμα γιὰ καθαρὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους ἐνῷ κατὰ τ’ἄλλα ῥίχνει τὸ ἀνάθεμα στὴν ἄκρα Δεξιὰ ἐπειδὴ ἐνίοτε τραμπουκίζει...