σειρὰ ἔχει ὁ Σπάρτακος.

Ὑγρὰ νοιώθεις τὸ ἐντεράκι σου, ἕνα φούσκωμα λίγο πιὸ πάνω τὸ ἀναδεύει περικολοζαμεντοειδῶς μὰ πρέπει νὰ τηρῇς χαμόγελη ἔκφραση καὶ μιὰ τράπουλα εὐχαριστῶ νὰ πετᾷς στὰ πάντα ἄξιος!

- Ἔψιλον, λὲτς σέυ Ἑλένη, δὲν τὴν παλεύω, πρέπει νὰ πάω νὰ χέσω, κάτι μὲ πείραξε, σμπούτζαμ οἱ καλεσμένοι καὶ οἱ γονιοί σου, δικαιολογήσου με, δὲν θὰ ἀργήσω.

Ἀφήνεις τὸν κόσμο καὶ σχεδὸν τρέχεις νὰ βρῇς καμπινὲ εὐηκόων ὤτων καὶ σεβαστῆς διαμέτρου χεστρότρυπας. Δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιλογές καθ’ὅσον λίαν καραπόκεντρος ἡ τοποθεσία τοῦ παρεκκλησίου. Ξεχασμένη ὡστόσο, ἐκεῖ παραδίπλα μιὰ σχεδὸν ταβέρνα. Τὰ κόζια της, ἡ ἐμφάνισή της σὰν «κλειστη λόγο διακοπών» μὰ ὅσο νἆναι μιὰ τουαλέττα θὰ τὴν ἔχῃ. Ὄθεν, ἡ κωλοτρυπίδα ἀρχίζει καὶ χαλαρώνει λίγο, ὁ ἐγκέφαλος τῆς στέλνει μερικὰ μὴ φοβοῦ, ἤγγικεν γὰρ ἡ ὥρα καὶ αὐτὴ προοικονομεῖ, κάπως αὐθαίρετα, χωρὶς ὅμως νὰ μπολιάζῃ ἀερίως τὸν χῶρο. Ἁπλά, χαλαρώνει.

Προχωρεῖς στὸ μέσον τῆς περίπου ταβέρνας, σποτάρεις τὸ βελάκι παρὰ τῶν γραμμάτων WC κι ἀκολουθεῖς, συνεχᾷς, φθάνεις. Ἐνώπιον ξυλόπορτας βυσσινιᾶς. Τώρα γιὰ τὰ καλὰ τὸ ἔντερο πετάει σερπαντίνες καὶ χασκογελᾷ – μὲ τὸν τρόπο του, χαλάρωσες μάλιστα τὸ κομβίον τῆς περισκελίδος καὶ τὸν γναμπτήρα της ἵνα μὴ τι ἀπόλλυται.

Χαριέσσως ἀνοίγεις τὴν γαμημένη τὴν πόρτα καὶ ὢ Θεοί! Μιλλούνια μυιγῶν πρὸς τὸ μέρος σου πετᾶνε γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ σοῦ κόβουν τὴν θέα μὰ καταλαβαίνεις τί δὲν βλέπεις ἀπὸ τὶς μυρωδιές. Θεοίιιι! Οἱ μυίγες φεύγουν τοῦ καμπινὲ καὶ ἀντικρᾷς τούρκικια χέστρα μὲ κάθε δυνατὴ ἀπόχρωση τοῦ καφὲ πάνω της. Μπροστὰ σὲ ὅ,τι ἔχεις ἐνώπιόν σου, ἐκείνη ἡ ὑπὸ Ῥέντον συσταθεῖσα χειροτέρα τουαλέττα τῆς Σκωτίας,

ἔπαιρνε ἄριστα δέκα στὴν οἰκιακὴ οἰκονομία. Γιὰ μιὰν στιγμὴ κομπλάρεις, ὁ ἐγκέφαλος προστάζει τὰ μπρὸς πίσω ἀλλὰ εἶναι ἀργά, τὸ ἀπευθυσμένον ἔχει μπάρα σηκώσει στὸ ὁσονούπω σκατό. Καὶ σύ, καίτοι οἱ χεῖρες σου ἤδη κατεβάζουν τὸ παντελόνι καὶ τὸ σώβρακο, φέρνεις στὸν νοῦ ἐκείνη τὴν τουαλέττα γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ Μπουκόφσκι εἶχε ὑπευθύνως βεβαιώσει πὼς βρωμοῦσε ὅσο καμιὰ ἄλλη στὸν πλανήτη...

Τὸ δίχως ἄλλο δὲν θὰ εἶχε ὑπόψιν του τὴν τώρα, γιασεμὶ θὰ θεωροῦσε τὴν μυρωδιὰ τῆς ἐκείνης του ὁ Τσάρλς, τί νὰ λέμε, ἂχ Ἑλένη τί νὰ΄πες ἀπὸ μέσα σου!

Ξανακυττᾷς τὴν τρούπα νὰ βεβαιωθῇς, ὢ εἶναι ἀπίστευτο! Οἱ χέστρες σὲ κάτι φυλάκια στὸν στρατὸ εἶναι ἀπαύγασμα καθαριότητος συγκριτικῶς μὲ τὴν νῦν, μὰ θέλει προσπάθεια ῥὲ γαμῶτο τόση βρωμιά! Καὶ παρότι τὸ μελετᾷς ὥρα πολλή, δὲν συμβαίνει ὅ,τι συνέβη στὸν συγγραφέα· ἡ τάσις πρὸς χέσιμον παραμένει θαλεροτάτη! Συμβιβάζεσαι μὲ τὴν μοίρα σου καὶ σκύβεις, προσπαθώντας νὰ βρῇς στόχο.

Ἐντάξει, τὸ κακομοίριαζες ὥρα τόση, μὰ ἀχάριστε εἶναι ἀπόλαυσις· τί σέξ, τί καλὸ φαγητό, τί νικητήριο γκὸλ στὸ ἐνεννῆντα! Τόσων στιγμῶν καταπίεσις στὸ ἐντεράκι δεν κάνει καλό, ἡ τίνι τρόπῳ ἐκπωμάτισις τί μαργαριταρένια ἀνακούφισις! Καὶ πάνω στὸν ὀργασμὸ τῆς ἀποθέωσης, πάνω στὴν ἀποφόρτιση τῆς συσσωρευμένης δυναμικῆς ἐνεργείας στὸν κῶλο, πάνω στὸ γλέντι μὲ μιὰ κουβέντα, ἀλλάζουν ἄρδην τὰ πάντα!

Ἡ κουράδα ἔχει βρεῖ στόχο, πίπτει τρέλεια στὴν τρούπα χωρὶς τὸ παραμικρὸ πρόσκωμμα στὰ μάρμαρα καὶ ἡ πτῶσις ἀμολᾷ ἕναν πίδακα νεροῦ λίαν σεβαστοῦ! Ὁ ὁποῖος πῖδαξ ἀμολιέται στὴν κωλοτρυπίδα σου, στὰ κωλομέρια σου, στὰ ἀρχίδια σου, στὰ μπούτια σου... Ἡ ἀνατριχίλα ξεκινᾷ ἀπὸ τὸν ἄρτι βρεχάμενο κῶλο, σκέφτεσαι ἄπειρα πρόσωπα ἀρουραίων νὰ στὴν πέφτουν, νὰ κινοῦν τρωκτικοειδῶς τὸ στόμα σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὸ δικό σου. Μιὰ ἀνατριχίλα ἀπίστευτη καθὼς νερὸ ἀπὸ τὴν πανάρχαια χέστρα σὲ βαφτίζει... Σαλμονέλες, ἱκτερικὲς λεπτοσπειρώσεις, φυματιώσεις σοῦ κάνουν ξετσίπωτο φλὲρτ καὶ σιγὰ σιγὰ ὁ σπασμὸς φεύγει ἀπὸ τὸν πρωκτὸ καὶ διηθύεται στὸ σῶμα.

Τὸ τρέμουλο μὲ μιὰ ἰσχυρὴ περίοδο φθάνει στὴν σπονδυλικὴ στήλη, τέρρα νιούτων ταρακουνοῦν τὴν ῥακοκοκκαλιὰ καὶ τὰ πόδια. Τὰ ὁποῖα παύουν νὰ ὑπακοῦν στὸ πρέπει ὄρθιο καὶ ξαπλώνεσαι στὸ λερὸ μωσαϊκό, ὅλο σου τὸ κορμὶ χτυπιέται σπασμωδικὰ σὲ σὰν ἐλλείψει παρασθησιογόνων σπασμούς. Ἀσπάζεσαι ἀρουροκούραδα, ἀχλὲς ἀμμωνίας ἀποκλείουν τὶς διόδους τῶν ῥουθουνιῶν σου, ἡ ὑγρασία τοῦ μωσαϊκοῦ μουσκεύει τὴν πλάτη, τὴν κοιλιά, τὸ πηγούνι, τοὺς βραχίονές σου. Κι ὅλα αὐτὰ στὸ παραπαιούσης διαυγείας μυαλό σου δημιουργοῦν κι ἄλλους σπασμούς. Κι οἱ περισσότεροι σπασμοὶ σὲ παραδίδουν ἐντελῶς στὸ ἴσως πανώλης δάπεδο κι ἡ ἔτι μᾶλλον παράδοσις στὸ ἴσως πανώλης δάπεδο σοῦ δημιουργεῖ κι ἄλλους σπασμοὺς οἱ ὁποῖοι σὲ παραδίδουν στὸ-----

Ἡ ὑπέρτατη ἀνατριχίλα.

Ἡ ὁποία ἀνατριχίλα ἕνα ἁπλὸ καὶ ποθητὸ καὶ λαχταριστὸ κλινῆρες χαδάκι, προέρτιο συνουσίας εἶναι, συγκριτικὰ μὲ τὴν ἀνατριχίλα ποὺ προκαλεῖται μὲ τὸ νὰ βλέπῃς σκατόφατσες προηγουμένων δεκαετιῶν στὰ ΜΜΕ, τὶς ὁποῖες αὐτὲς τὶς ἑβδομάδες, ἀποκαθιστᾷ τὸ τιμημένο ΚΚΕ.

Μπρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!