Bόρται

Ἐπρόκειτο γιὰ μιὰν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις ἐκδήλωση σὲ κάποιο αὐτοδιαχειριζόμενο στέκι σὲ μιὰν κάθετον ὁδὸν τῆς Θεμιστοκλέους, στὸ αὐτόνομο κρατίδιο τῶν Ἐξαρχείων. Βασικά, γιὰ νὰ γκουσγκουνίσω εἶχα πάει, μὲ εἶχαν πεῖ κάτι φίλοι ὅτι γκομενάκια ἐκεῖ, ἄνευ ἀντιτίμου, παραχωροῦνται ὥστε νὰ ἐπιδείξουν συνεπή πρὸς τὶς ἐπιταγὲς τῆς κοινοκτημοσύνης, στάση. Φθάνοντας, ἔσυρα τὴν καγκελόπορτα, μπῆκα σὲ μιὰν αὐλὴ πατώντας προσεκτικὰ ἵνα μὴν χαλάσω τὶς χαμαὶ πεταμένες σύριγγες, βελόνες, τζιβάνες, κουτάκια μπύρας καὶ καθῆκον ἐπιτελέσαντα προφυλακτικά. Οἱ ἦχοι ἀπὸ μέσα μὲ ξενέρωσαν αὐτοστιγμί, μὰ δὲν ὀπισθοχώρησα. Ἀνέβηκα.

Ἦταν μιὰ συναυλία γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῶν στὴν Νικαράγουα τσιμπουριῶν. Τὰ τσιμπούρια, ὅπως μὲ πλεροφόρησε ἕνας ἐπὶ τῆς θύρας μουσάτος τυπὰς μὲ ζαλιστικὰ δυσώδη ἀναπνοή, «χαίρουν» γενοκτονίας ἀπὸ φασίστες σκύλους οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ ἀπολαύσουν τὸν κνησμό, ξύνονται οἱ μπινέδες· τάδε ἔφη ὁ ξεπλένης σύντροφος ὅστις μοῦ ζήτησε τρία εὐρὼ γιὰ τὸ συμπαραστάσεως ταμεῖο, κάνοντας ἀκόμη πιὸ ἐλεεινὴ τὴν μυρωδιὰ τοῦ χνώτου του.

Δὲν γαμεῖται, ἐσκέφθην! Περισσότερα μοῦ παίρνουν κάποιες κυρίες στὴν Πατησίων, ἂς πάῃ τὸ παλιάμπελο κατέληξα καὶ ἄραξα, σὲ κάποια γωνιά, προσπαθώντας νὰ διώξω μιὰ τιτάνια ἀβολία, μὰ ποῦ εἰσὶν αἱ γκόμεναι;

Ἀντὶ γιὰ γκομενάκια ὅμως, εἶδα μιὰ ψόφια σκαρμούτσα στὴν ἄκρη τοῦ δωματίου μὲ ἕνα μαντολίνο στὸν κόρφο της νὰ παίζῃ κάτι ἔντεχνα. Καγώ, παλαιόθεν ἄτεχνος, κάγκουρας κακολαϊκός, τετράκις πταρνίσθην χάνοντας μάλιστα ἕνα δόντι (τὸν κάτω δεξιὰ κοπτήρα) νοιώθοντας μιὰν ἀλλεργία τί νὰ σᾶς λέω! Ἕνας μπροστά μου καθήμενος ψηλέας, γύρισε ἀπότομα, μὲ κύτταξε μὲ ἕνα ὕφος ἀπειλητικότατο, προφανῶς διότι ἀντελήφθη κάτι ὑγρό, ὕδατος ὁμοιάζοντος πάνω του. Πάθημα μέγα γιὰ κάποιον μὲ ἀλλεργία στὸ νερὸ κι ὅ,τι κάνουμε μὲ αὐτὸ στοὺς καμπινέδες καὶ τὰ βαλανεῖα.

Πέταξε κάτω τὸ γιομιστὸ στριφτό του, μὲ πλησίασε γιομιστὸς μάνητα, μὲ σκούντηξε στὰ πέτα μὲ τὴν ἴδια παλάμη ποὺ πρὶν εἶχε σκουπίσει τὸ σβέρκο ἀπὸ τὰ σάλια μου καὶ δήλωσε ὅτι κάνει ἔρωτα στὸν Χριστό μου.

Παραδόξως, διετήρησα μιὰ κάποια ψυχραιμία καίτοι φυλλοκάρδια ἔτρεμα καὶ τοῦ μπόρεσα νὰ ἀποκριθῶ: τὸν Χριστό μου; «Μου» σύντροφε; Μου; Τὸν δικό μου; Μοῦ φαίνεται θέλεις ἐντατικὰ περὶ κοινοκτημοσύνης, μαθήματα!

Ἡ μουσικὴ εἶχε παύσει (τὸ μαντολίνο δηλαδὴ καὶ τὸ κουλτουριάρικο γκάρισμα τῆς στὴν ἂς ποῦμε σκηνὴ ξεπατόλας) καὶ τὸ σύμπαν ὅλων τῶν εὐγενῶν φυσιογνωμιῶν δωματίῳ, εἶχε στραφῇ πάνω μας, πάνω μου γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἀφοῦ γὼ ξεστόμισα τὴν ἐσχάτη κουβέντα. Στὸ σύμπαν περιελαμβάνετο καὶ ὁ μόλις μὲ καθαρὸ σβέρκο, ἡ παρατήρησίς μου ἐπὶ ἰδεολογικῆς καθαρότητος τοῦ εἶχε κομπλάρει τὴν διάθεσή νὰ μὲ σπάσῃ στὸ ξύλο, κάτι διόλου δύσκολο γι’αὐτόν. Σὰν στήλη ἅλατος εἶχε παγώσει καὶ μετ’ὀλίγον, ἀμιλήτου, γύρισε μοῖρες 103, ἐστράφη πρὸς μιὰ παρέα ἀσβῶν ἀγωνιστῶν ὑπὲρ τῆς ἀταξικῆς κοινωνίας καὶ κατὰ τοῦ ῥατσισμοῦ βεβαίως βεβαίως.  

Οἱ πέριξ διασκέδασαν τὴν βαριὰ ἀτμόσφαιρα· ἐντάξει, ἔληξε, ὅλα καλὰ διαλαλοῦσαν καὶ γὼ ἀναστέναξα ἀνακούφιση ἰσιώνοντας τὰ πέτα μου. Στράβωσα τὰ χείλη σὲ ἕνα ὀλίγον ἀμήχανο, ὀλίγον θριάμβιο χαμόγελο καὶ τὸ περιέφερα στοὺς γύρω μου. Ἡ ματιά μου σκάλωσε στὸ βάθος, ἦταν ἡ ἀοιδὸς ποὺ μὲ κυττοῦσε ποὺ μὲ παρατηροῦσε ποὺ μὲ κάρφωνε. Καὶ ἐπειδὴ μὲ κύτταξε λίγο παραπάνω τοῦ κανονικοῦ μέχρι παρεξηγισίμου δηλαδή, τῆς χαμήλωσα τὸ φρύδι γιὰ νὰ βεβαιωθῶ. Κίνησε ἀργὰ τὸ κεφάλι ἐπιβεβαιωτικῶς καὶ κύλησε πρὸς τὸ μέρος μου.

Φθάνοντας, χωρὶς τίποτε νὰ πῇ, σκαρφάλωσε τὰ δάκτυλά της στὸ πρόσωπό μου, ἐντυπωσιασθεῖσα μὲ τὸ ἐτοιμόλογον ἀλλὰ καὶ τὴν κατάρτισή μου περὶ τῶν ἰδεολογικῶν. Μὲ ἕνα σάλτο τὰ ἄραξε στὰ χείλη μου καὶ τὰ διέτρεξε, πρῶτα τὸ πάνω, ὕστερα τὸ κάτω, πάλι τὸ κάτω, κατόπιν καὶ τέλος, τὸ πάνω. Τῆς ἔβλεπα τὸ βλέμμα ποὺ ἀκολουθοῦσε τὰ καλπάζοντα στὰ χείλη μου δάκτυλά της –τὸν δείκτη καὶ τὸν μέσο δηλαδὴ– καὶ ξαφνικὰ ἀντελήφθην ὅτι αὐτὴ ἦταν ἡ γκόμενα ποὺ κερνοῦσε τὸ κορμί της στὰ πλαίσια μιᾶς ξεκαρδιστικῆς ἰδεολογικῆς συνεπείας. Ψυλλιασθείς τι, ἄνοιξα λίγο τὰ χείλη κι αὐτὴ πλησίασε πολύ, περισσότερο τὸ κεφάλι της κι ἄλλο τὸ πρόσωπο μὰ ἐντελῶς τὴν γλώσσα της, πρώτη ἀπὸ ὅλα. Τὴν πῆγε γιατρευτικὰ στὴν πληγή τοῦ κάποτε δοντιοῦ μου γυροφέρνοντάς την σχεδὸν ἀσταμάτητα, ἰδανικῶς ἀργά.

Μὲ μπόλιασε μὲ τὰ μέσα της καὶ ἔνοιωσα μιὰ ἄφατη συμπάθεια γιὰ τὰ τσιμπουράκια τῆς λατινικῆς ἀμερικῆς νὰ μοῦ μεγαλώνῃ, νὰ μοῦ σκληραίνῃ, νὰ μοῦ δυσκαμπτίζῃ καὶ νὰ δακρύζῃ μάλιστα γιὰ τὰ πάθια τους. Ἤμουν βαθιὰ συντεταραγμένος μὲ τοὺς καημοὺς τοῦ κόσμου, ντρεπόμουν γιὰ τὴν ζέστα μου καὶ εὐτυχῶς, μιὰ τύψη μοῦ μαστίγωσε τὸ ξάναμα ποὺ μὲ ταρακουνοῦσε κι ἔτσι μπόρεσα νὰ ἀναστείλω τὴν ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ τῆς ἐκείνης βόλτας. Ταγμένος στὰ θέλω τοῦ πανανθρώπινου κινημάτου ποὺ κεῖνο τὸ βράδυ εἶχε ἀφιερωθῇ στὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀντιφὰ τσιμπουριῶν, ἀνέβηκα μαζὺ μὲ τὴν μποέμισσα στὸ οἰωνεὶ πάλκο ἡ ὁποία κάνοντας κι αὐτὴ κάποιες σημαντικὲς παραχωρήσεις στὸ ῥεπερτόριο μὲ ἄφησε νὰ ἐχτελέσω Γιῶργο Μαργαρίτη.

Ἦταν μιὰ τέλεια βραδιὰ ποὺ κατέληξε κατευοδίως στὴν αὐλίτσα μὲ τὴν καλλιτέχνιδα νὰ συνεχίζῃ νὰ φροντίζῃ τὴν στομάτια πληγή μου, μιὰ φροντίδα ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ μπλέξουμε τὰ κορμιά μας σὲ σχῆμα γράμματος h καὶ μὲ τὴν παρτεναῖρ νὰ σκούζῃ σὲ λὰ ματζόρε: νεμήσου μου τὴν ἰδιοκτησία! ἀπαλλοτροίωσέ με! Κανεὶς ἄθρωπας δὲν εἶναι λαθραῖος! Περαίνοντας, ἔστειλα ἕναν παρ’ὀλίγον, ἕναν ἴσως, ἕναν ποτέ, σαφῶς ὅμως ὄχι λαθραῖο ἄθρωπα, κάτω, ἀνάμεσα στὰ κουτάκια μπύρας καὶ τὰ τελειωμένα γεμιστὰ ’γάρα καὶ ξεφυσώντας, τὴν ἄκουσα νὰ γνωματεύῃ σ’ἀγαπῶ. Δὲν κατάλαβα ποῦ ἀπευθυνόταν, ἐξ ἄλλου δὲν μὲ ἐνδιέφερε, ἔψαχνα ἄλλως τε νὰ βρῶ τὴν ζώνη μου, ἐνῷ ἡ ἔντονος προηγηθεῖσα διαπάλη μας μοῦ εἶχε στερήσει δύο κουμπιὰ ἀπὸ τὸ παντελόνι. Δὲν πρόσεχα τί ἔλεγε, σιάξας τὰ ῥοῦχα μου στράφηκα νὰ φύγω χωρὶς τὸν παραμικρὸ χαιρετισμό, αὐτὰ τὰ μικροαστικὰ παρωχημένα.

Στάσου! μοῦ στρίγγλισε καὶ ἔφραξε τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ μέγαρο. Γλύκανε τὴν κραυγὴ καὶ γλυκοχαμηλόφωνα, ῥώτησε, Δὲν θὰ σὲ ξαναδῶ, ἔ; Δὲν ἀπάντησα κάτι, κυττοῦσα χαμηλά, ἔνοιωθα φευγάτα μὲ αὐτὴν τὴν φυγῆς διάθεση νὰ ἐπιτείνεται λόγῳ κάποιων νεότευκτων τύψεων, κυττοῦσα χαμηλά, δὲν ἀπάντησα κάτι, ποιός ἀπαντᾷ σὲ ῥητορικὰ ῥωτήματα; Μοῦ χάιδεψε τὴν παρειὰ καὶ μοῦ χαμογέλασε τρυφερὰ καὶ παραπονιάρικα, ἴσως καὶ λίγο ἐπώδυνα, ἔτσι μοῦ φαινόταν ἡ ἔκφρασή της μὲ τὴν συνδρομὴ τοῦ φεγγαρόφωτος στὸ πρόσωπό της. Ἔσκυψε μπροστά μου ἀλλὰ ἐγὼ μὴ ἔχων ἀντοχὲς γιὰ περισσότερα ἀφροδίσια, ἀποφεύγοντάς την, ἀπότομα κίνησα πρὸς τὰ ἔξω. Μὰ ἔνοιωσα τὸ χέρι της ἀποτρεπτικὰ νὰ γραπώνῃ τὰ σκέλη μου, σηκώθηκε ἀπότομα καὶ ἀμίλητα μοῦ προσέφερε μιὰ γλάστρα καὶ ἕνα μὲ σπόρους σακουλάκι. Χαμογέλασε καὶ πετώντας ἕνα μὴ μὲ λησμόνει, ἔτρεξε πρὸς τὰ μέσα καὶ μὲ ἄφησε νὰ φύγω χωρὶς οὐδεὶς ἐκ τῶν δυό μας νὰ στραφῇ πίσω – χμ…

Μέχρι νὰ βγοῦν τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὸν οὐρολόγο, κυττοῦσα μὲ ἐπιφύλαξη κι ἐπιφυλακτικότητα τὴν γλάστρα. Κι ὅταν ὁ ἰατρὸς μοῦ εἶπε ὅτι δὲν κόλλησα κάτι, μιὰ αἰόλεια ἐκπνοὴ μὲ ἔκανε νὰ τὴν δῶ μὲ διαφορετικὸ μάτι. Ἄρχισα νὰ τὴν ποτίζω ἐντατικῶς καὶ γρήγορα ἐνεφανίσθησαν τὰ πρῶτα τέκνα ῥόκας. Μάλιστα, κάποιοι σπόροι, ἀκουσίως πέσαν σὲ ἕνα γειτονικὸ γλαστράκι, μαϊντανοῦ ἀπάγκιο, σπόροι οἱ ὁποῖοι τί περίεργο! ἔχουν μεγαλώσει πολὺ περισσότερο ἀπὸ τοὺς πρώτους! (εἶναι περίεργο; Νὰ ἀνησυχήσω, κάνω κάτι λανθασμένο στὶς ζαρντινιέρες;)

Τὴν σαλάτα ὅταν ἐτοιμασθῇ τὸ λαχανικό, θὰ τὴν προσφέρω στοὺς λοῦμπεν προλεταρίους τῆς γειτονιᾶς καὶ σὲ οἰκονομικοὺς μετανάστες, σὲ κάποιο γεῦμα ἀγάπης. Σαλάτα μὲ παρμεζάνα, τοματίνια, τριμμένο μῆλο, μπαλσάμικο καὶ πάστα ἐλιᾶς. Χμ… Δὲν θὰ βάλω πάστα ἐλιᾶς, θὰ τὴν ἀντικαταστήσω μὲ σῶς τσιμπουριοῦ.