Τίμα τὸν πατέρα σου, μπασταρδάκο.

Ὁ Τζὲφ Ῥόμπερτς Φὲλπς γεννήθηκε στὶς εἴκοσι πέντε Φεβρουαρίου τοῦ χίλια ἐννιακόσια σαράντα ἑπτὰ στὸ Ντὲντγουντ τῆς πολιτείας τῆς Νοτίου Ντακότα. Ἦταν τὸ δεύτερο παιδὶ τοῦ Ἄνταμ, ἑνὸς ἀλμπίνου κομμωτοῦ ἀμνοεριφίων στὴν δημοτικὴ ὑπηρεσία σφαγείων, καὶ τῆς Λώρα, μιᾶς οἰκοκυρᾶς μᾶλλον συνήθους καὶ βαρετῆς, σπουδαίως ὅμως πολλὰ ἐπηρμένης ἕνεκα μιᾶς νευρωτικῆς προσκόλλησής της σὲ βράβευσή της –στὴν τρίτη γυμνασίου– ὡς miss boobies.

Ὁ Τζ. Ῥ. Φέλπς, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ ὅ,τι συνέβαινε στὶς τότε οἰκογένειες, ἦταν μοναχοπαίδι, ἀπήλαυσε λοιπὸν ἀποκλειστικῶς τὰ χάδια τῶν γονέων του - ζωστήρας χάδια γιὰ τὴν ἀκρίβεια, κουτουλιὲς στὸν τοῖχο ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων, ἡμερῶν ἀταϊσιὲς ὡς τρόπος σωφρονισμοῦ, νουθεσίες μὲ κακοποίηση ἢ κακοποίηση μὲ νουθεσίες. Γαλούχησε ἕνα θεόρατο ὑπερδαιδαλῶδες κόμπλεξ κι ἔτσι παρουσίασε δυσλεξία, διάθεση ἀπομονώσεως, ἀναχωρητικές, ἀπόβλητες τάσεις μὰ παρὰ ταῦτα, συνέχισε νὰ διάγῃ ὡς φιλότιμο μειράκιο τῆς κλασσικῆς ἀμερικάνικης (sic) ἐνδοχώρας.

Ἄφησε τὸ σχολεῖο νωρὶς καὶ προαλείφετο γιὰ συνεχιστὴς αὐτῆς τῆς σπουδαίας πατρικῆς ἐργασίας μὰ ἡ ἐξ ἀπίνης σύλληψή του ἀπὸ τὸν θυρωρὸ τοῦ κτηρίου τῶν σφαγείων, Τζέσσε Μπλάκ, ἕνα κάποιο βράδυ Τρίτης, νὰ ἐρωτοτροπῇ μὲ ἕνα πουλαράκι διέκοψε κάθε σχέδιο καὶ ὄνειρο λαμπρῆς σταδιοδρομίας ὡς ἐκδοροσφαγεύς.

Λαβὼν τὴν κατάρα τῆς μητρός του διατυπωθείσης σὲ ἕνα δεκαπεντασύλλαβως ἰαμβικῶς μοιρολόι καὶ ἑπτὰ μιλλιγκρὰμ ῥοχάλας ἀπὸ τὸν πατέρα, ἔφυγε ἀξημέρωτα τὸ ἴδιο βράδυ. Πλὴν τῶν ἐντελῶς ἀπαραιτήτων στὴν σὰκ βουαγιάζ του, πῆρε μαζὺ καὶ ἕνα μικροβιάκι στὴν οὐρήθρα του ὡς σουβενὶρ ἀπὸ τὸν παθιασμένο πουλαρικὸ ἔρωτα.

Περιμένοντας στὴν στάση τοῦ ΚΤΕΛ, εἶδε τὸν θεῖο Σὰμ σὲ μιὰν ἀφίσσα νὰ τοῦ λέῃ πὼς τὸν χρειάζεται στὰ στρατά. Μὴ ἔχων καὶ πολλὰς ἐναλλακτικάς, ὡρίμου σκέψεως σὲ τρία νανοδευτερόλεπτα περατωσθείσης, τὸ πῆρε ἀπόφαση καὶ τελικὰ ἔκοψε εἰσιτήριο γιὰ τὴν Γουιντσιτὰ τοῦ Κάνσας. Κατετάγη – μάλιστα, κατὰ κάποιον περίεργο λόγο, δὲν κόπηκε στὶς ἰατρικὲς ἐξετάσεις – στὸν τρίτο λόχο Ν/Σ τοῦ τετάρτου τάγματος τυφεκιοφόρων καὶ μετὰ ἀπὸ τρεῖς μῆνες ἦταν ἕνας φέρελπις καθαριστὴς καλλιοπῶν. Ἡ κρίση μὲ τὸν πόλεμο τῶν ἔξι ἡμερῶν τὸν ἔστειλε στὸ θωρηκτὸ Οὐάσιγκτων ὁπότε καὶ εἶδε πρώτη φορὰ θάλασσα στὴν ζωή του.

Μπάρκαραν λοιπὸν διεθνοχωροφυλάκειως καὶ μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες βρέθηκαν στὰ χωρικὰ ὕδατα τοῦ λιβυκοῦ, ἀκομπάνιαραν τὸν ἕκτο στόλο, μὰ δὲν πρόλαβε ὁ Tζ. Ῥ. Φ., ἀπὸ κοντὰ νὰ συμμετάσχῃ στὸ πατιρντί. Ἡ ὕφεση τῆς κρίσης ἐπέτρεψε στὸ Οὐάσιγκτων νὰ κουλάρῃ ὀλίγον τί. Λαβὸν σχετικὰς ὁδηγίας ἀπὸ τὸ ἐπιτελεῖο προσέγγισε τὰ ἑλληνικὰ ὕδατα καὶ στὶς δεκαπέντε Ἰουνίου τοῦ χίλια ἐννιακόσια ἐξῆντα ἑπτά, ὁ Τζὲφ Ῥόμπερτς Φὲλπς πατοῦσε τὸ πόδι του στὰ ἱερὰ χώματα τοῦ Πειραιῶς ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα.

Ἡ Σπυριδούλα Νταβατζάκου θυγάτηρ τοῦ Γεωργίου Νταβατζάκου ἀπὸ τὰ Μανιάτικα τοῦ Πειραιῶς καὶ τῆς Μαριγὼς τὸ γένος Περιστροφάκου, ἦταν ἕνα ἥσυχο κορίτσι, μὲ ἠθικὰς ἀρχάς, προσπαθὸν νὰ ἀποφοιτήσῃ τῆς ἕκτης γυμνασίου καὶ νὰ τηρήσῃ τὴν παρθενίαν της μὲ ὅμοιο τῶν ἀρχαίων σπαρτιατισσῶν, τρόπο . Μὲ ὄνειρα πολλὰ ξεκάθαρα ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὶς ἡρωϊδες τοῦ λευκοῦ τοῦ σινεμὰ πανιοῦ, καὶ τῶν ἀράδων τοῦ Φαντάζιο, ἤθελε νὰ γίνῃ μιὰ νέα Βουγιούκλακη, μιὰ Καρέζη, ἔστω ῥὲ ἀδερφὲ μιὰ Ζέτα Ἀποστόλου. Στὶς δεκαπέντε Ἰουνίου χίλια ἐννιακόσια ἐξῆντα ἑπτά, μὲ εἰκοσιτρεῖς δραχμὲς στὴν τσέπη κατέβηκε στὴν Δραπετσώνα γιὰ νὰ ἀγοράσῃ χαλβὰ ὅστις πολὺ ἄρεζε στὸν πούστη μανιάτη - σόρρυ γιὰ τὴν πλεονασμὸ - πατέρα της. Βλέποντας πὼς διέθετε χρόνο, περπάτησε λίγο μέχρι τὸ λιμάνι πρὸς διαπίστωση ἐὰν κουνιοῦνται οἱ βάρκες. Στὴν ἀκτὴ Τζελέπη καὶ ὥρα 11:52, εἶδε ἕνα ναυτάκι καλοσιδερωμένο, τσίλικο καὶ μὲ πονηρὸ μουστάκι νὰ τὴν κυττᾷ. Καρδιοχτύπησε ἔντονα διότι τῆς θύμισε τὸν Σέρτζιο Λεόνε, κάποιο ἀνηψάκι του θἆναι, τί λὲς τώρα, κάτσε καλά!

Ὁ Τζὲφ Ῥόμπερτς Φὲλπς τὸ πρωὶ τῆς 15^ης Ἰουνίου 1967, ὥρα 11:51 τριγυρνώντας ἄσκοπα σὲ δρόμους πέριξ λιμανιοῦ μιᾶς χώρας ποὺ μέχρι πρότινος ἀγνοοῦσε τὴν ὕπαρξη, πρόσεξε καὶ ἐπισήμανε τροφαντὰ καπούλια νὰ παλεύουν σὲ ἕνα λουλουδάτο φόρεμα σὲ μιὰν μελαχροινή. Ἀπηυδυσμένος ἀπὸ ὄ,τι εἶχε κάνει μὲ συναδέλφους του γιὰ νὰ καταπνίξῃ τὶς σωματικὲς ὀρέξεις του, τόσες μέρες στὸν ἁτλαντικό, σκέφτηκε νὰ τὴν προσεγγίσῃ.

Συνεννοημένοι σὲ σώματος γλώσσα καὶ λικνισμῶν τῶν ὀφρέων, ἔδωσαν ῥαντεβοὺ σὲ μιὰν πλατεία γιὰ τὸ ἴδιο βράδυ, κάπου στὴν Τερψιθέα. Ἡ Σπυριδούλα Νταβατζάκου ἔφθασε πρώτη, βιαζόταν νὰ τυλίξῃ τὸν ἀνεψιὸ τοῦ Σ. Λεόνε ἵνα γινόταν νάμπερ οὐὰν ἠθοποιὸς στὸ χόλυγουντ. Ὁ Τζὲφ Ῥόμπερτς Φὲλπς φάνηκε στὴν ὥρα του κρατώντας ἕνα μπουγαρίνι, τὸ ὁποῖον ἀφικνούμενος, ἔθεσε στὸ σημεῖον τῆς πολλὰ ὑποσχομένης μαστοχαράδρας τῆς Σπυριδούλας. Ἔπιασε τὸ νόημα αὐτή, καὶ ἄνευ περισσοτέρων κουβεντῶν συστάσεως τοῦ ξεθύμανε (ἐκεῖ στὸ ὄρθιον) μπόλικες ἑβδομάδες χαρμανοσύνης ὥστε νὰ τὸν τυλίξῃ καὶ νὰ τὴν νυμφευθῇ. Ὁ Τζὲφ χωρὶς πολλὲς δυνατότητες αὐτοἐλέγχου, δὲν μπόρεσε νὰ συγκεντρωθῇ καὶ ἀφέθηκε σὲ ἀδράνεια ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ ἐννέα μῆνες τοῦ χάρισε ἕνα ἀγοράκι· μὰ δεδομένου τοῦ ὅτι εἶχε γυρίσει στὸ Μπρὸνξ γιὰ μιὰν λαμπρὰν καριέρα καθαριστοῦ καθισμάτων σὲ πορνὸ σινεμά, δὲν εἶδε ποτὲ τὸ βλαστάρι του. Ἡ Σπυριδούλα, τοῦ θανατᾶ σαλταρισμένη ποὺ τὴν πάτησε ἔτσι, ἀφιερώθηκε ἀπογοητευμένη στὸν κανακάρη της ὁ ὁποῖος λόγῳ γενετικῶν ἀνωμαλιῶν δημιουργηθεισῶν ἀπὸ κάποιο ἀφρόδισιο κτηνοβατικὸ νόσημα τοῦ πατρός του, νομοτελειακῶς, ἔγινε ******.