*** Why not? ***

Ἐχθὲς τὸ βράδυ, βραδύτατα, εἶπα, ζήτησα ἀπὸ τὴν σύζυγον μήπως καὶ μποροῦσε νὰ ἀνεχώρει λίγο νωρίτερα τοῦ κεκανονισμένου γιὰ τὸ χωριὸ διότι θὰ ἤρχοντο κάποιοι φίλη (sic) νὰ τὸ γιορτάσουμε. Ἐδέχθη. Ἀπὸ τὶς ἐννέα καὶ μισὴ σήμερα λοιπόν, ἔμεινα μόνος ἀναμένων, τακτοποιοῦσα μάλιστα τὸ σπίτι, ἔσιαχνα ἄβολα σαμαράκια στὰ τρέντυ σεμεδάκια μας. Ὡστόσο οἱ φίλοι (sic) καθυστέρησε μιὰ στάλα, μιλήσαμε γύρω στὶς 10:30, μετὰ κοιμήθηκα λίγο, ξύπνησα στὶς 11:30 – 12:00 μὰ καμμία ἀπόκρισις, οὐδὲν τὸ νεώτερον.

Τέλος πάντων, μὴν ἀναλώνομαι σὲ περιττὲς δίκην χρονικοῦ λεπτομερείας, ἦλθε οἱ φίλοι (sic) γύρω στὶς 14:30, ἔσπευσα Ἀθηνῶν καὶ Ἀτταλείας ὁπόθεν τὴν περισυνέλλεξα. Ἦταν μὲ λευκὸν καπέλο καὶ μαῦρο γυαλί, βλέμμα χαμηλὸ καὶ μιὰν τυπικότητα, μιὰν ἀπόσταση καλλίτερα. Ἀνηφορίσαμε τὴν μεθόριον Νικαίας Κορυδαλλοῦ διατηρώντας μεταξύ μας αὐτὴν τὴν ἀπόσταση σὲ μεγέθος ἑνάμισυ ἀνθρώπου, ἒ κάποια στιγμὴ ἀφίχθημεν οἴκοι, εἰσήλθομεν πίσωθεν ἔνθα συναντήσαμε ῥαδιοφώνῳ μιὰ περίεργον σύμπτωσιν. Κλείδωσα κι ἄναψα τὸ καλοριφὲρ μὰ πλὴν τοῦ μπουφὰν δὲν ἔβγαλε τὸ ἄλλο – μακρὺ – πανωφοράκι της. Ἐτοίμασα καφὲ καὶ πήγαμε πρὸς τὸ σαλόνι μαζὺ μὲ ἕνα ψωμωμένο ξανθὸ μὲ ἐρυθρὲς ἀνταύγειες γλυκὸ τὸ ὁποῖο μετεφέρθη σὲ σακούλα προδίδουσα τὸ γεωγραφικὸν στῖγμα προελεύσεως. Ἐν σαλονίῳ ἕνεκα γειτνιάσεως μὲ ἕνα ἔχον θέαν καὶ προσβασιμότητα στὸν οὕτως εἰπεῖν κῆπον μπαλκόνι, βγήκαμε λίγο νὰ κοζάρουμε τὰ φυτά, πιὸ πολὺ καμάρωσα γιὰ τὸ ἐλατάκι μου. Ἐπιστροφὴ στὸ σαλόνι, σὲ ἕναν μαζὺ μὲ καφὲ (ῥόφημα) καφὲ (χρῶμα) δεσπόζοντα τοῦ χώρου καναπὲ ἔνθα ἀράξαμε ὄχι πρὸς ἐλάφρυνση τοῦ κάματου τῆς οὕτως ἢ ἄλλως βραχείας πεζοπορίας μὰ ἐπειδὴ ἀνολοκλήρωτη εἶχα ἀφήσει μιὰν ἀγκάλη καὶ μιὰν δέσμη φιλιῶν.

Ἀντιληφθεὶς μιὰν δυσκολίαν ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, τὸ ἀνέφερα, εὕρισκα μιὰ πόρτα ἑρμητικῶς κλειστὴ μὲ σκουριασμένα μάνταλα καὶ πολλὰ ὑποσχόμενο μεντεσέδων τρίξιμο. Πῶς γίνεται νὰ ἀλλάξουν τὰ δεδομένα, νὰ χαλαρώσουν αἱ δικαίως ἐνιστάμεναι ἀντιστάσεις; Ἐν πρώτοις ἔκλεισα τὸ παντζούρι καὶ πῆγα πάλι κοντά. Πρὸς διασκέδασιν κάποιας ἰσχυρᾶς τροχοπέδης, ἄρχισα νὰ λέω κάτι χαζὰ ποὺ οὔτε νὰ θυμᾶμαι δὲν θέλω, λίγο γλοιώδη δηλαδὴ μὰ καλοπροαίρετα, μὴ μὲ παρεξηγῇς τὸν φλούφλη! Φίλος τὸ φιλί, φίλτερος τὸ γλώττης τέτοιο, φίλτατο ὅμως τὸ καρφωμένο βλέμμα στὰ χαρακτηριστικά της. Λίγωσης χείλη, μάτια σειρηνικά. Μήπως ὑπεισέρχομαι σὲ πολλὲς λεπτομέρειες; Δὲν θὰ μὲ πείραζε, μὰ νομίζω ὅτι ἴσως πειραχτῇ ἡ σωστὴ σειρὰ τῶν γεγονότων καὶ χαλάσει τὴν ὅποια ἐντύπωση ἐξαχθῇ συμπερασματικῶς. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐνδελεχῆ ἐξέταση τῶν τοῦ προσώπων της χαρακτηριστικῶν, ἔσυρα τὶς κουρτίνες τῆς θέας μου καὶ τσαλαπάτησα τὰ χείλη, τὴν γλώσσα της κι ὅ,τι ἄλλο λειψὰ ἀπόκρυφο. Ἕνα σημάδι μιᾶς ποιοτικῆς ἀνελίξεως ἦταν τὸ ὅτι πλέον τὰ φιλιὰ ἐδίδοντο σὲ ὁριζοντιοποιημένη κατάσταση. Τὰ χέρια εἶπαν νὰ ἀναλάβουν μιὰ κάποια πρωτοβουλία καὶ ἄρχισαν νὰ ἐπιδεικνύουν μιὰν ἔμπρακτη ἐχθρότητα πρὸς τὰ ῥοῦχα ἢ γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβεῖς πρὸς τὰ ἐσώρουχα καὶ ὅ,τι μεταλλικὸ συντηροῦσε τὴν ἀνάσχεση τῆς λίμπιντο. Τὸ σουτιὲν χαλάρωσε καὶ ἄφησε ἐλεύθερους τοὺς καταλυτικοὺς συντελεστὲς τῆς ἑορτῆς. Γδύθηκα κι ἐγὼ καὶ συνέχισα τὰ φιλιά, πότε ἐγὼ ἀπὸ κάτω πότε αὐτή.

Μὲ κάποια λεπτούλια στὴν καμπούρα μας τὰ ὁποῖα ὅμως ἦσαν καταληκτικὰ γιὰ τὸν γράφοντα ὥστε νὰ ἀποφασίσῃ νὰ δώσῃ ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει, ἄφησα τὸν καναπὲ καὶ τὴν ἐν αὐτῷ σειρήνα καὶ ὄρθιος, ἰσιώνοντας τὴν πλάτη μου, ῥουφώντας τὴν κοιλιὰ καὶ προτάσσοντας περήφανα τὸν θώρακα, ἀπότομα ἔσκυψα καὶ ἐξόρυξα τὸ σλίπ μου σὲ ῥυθμὸ ὄχι καὶ τόσο παθιάρικο καὶ αἰσθησιακὸ ὅπως ἴσως ἔδει νὰ γίνῃ· μιὰ ἀργόσυρτος π.χ. κάθοδος τοῦ ἐσώρουχου ἀφοῦ πρῶτα θὰ σκάλωνε (ἐπιτηδευμένα φυσικὰ) στὸ ἐρεθισμένο μάνταλο τῆς ἀγνότητός μου.

Εἰδὼν τὴν παρτεναὶρ νἆναι ὕπτια στὸν καναπέ, ἐπανέκαμψα στὰ ἡδονίσια. Ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χώριζε ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ ἀλλάξω τὰ δεδομένα τοῦ χάρτη πορείας, κάθησα στὴν λεκάνη της καὶ ἔδωσα τὴν σκυτάλη στὸ ὑπογάστριο παραμιλητό μου. Καίτοι προηγουμένως εἶχα ἀντιληφθῇ μιὰν ὀρρώδειο στάση τὴν ὁποίαν φυσικὰ κατενοοῦσα (ἴσως μάλιστα καὶ νὰ ἀποζητοῦσα) καὶ πίστωνα ὄχι εὐάριθμες δικαιολογίες οἱ ὁποῖες μὲ ἔπεισαν πὼς κατακλειδικῶς δὲν θὰ λαρυγγίζαμε ὑγρὲς οἰμωγές, ἡ ὅλη διάρθωση τῶν κορμιῶν μας καὶ ὅ,τι θεαματικῶς προσέφεραν, δὲν διέκοψαν τὴν ῥοὴ τοῦ αἵματος στὸ μὲ τᾶ φῶτα πάνω του ἄκρον τοῦ σώματός μου – τοὐναντίον, προοργασμικὰ ὑγρὰ κατέκλυσαν τὴν χώρα τῆς βαλάνου. Ἐνοχληθὲν τὸ πέος μου ἀπὸ τὸν φόρτο καὶ τὴν πίεση τῆς ὀρέξεως μὲ τράβηξε πάνω της, τοῦ ἀκολούθησα πειθήνια τὸ ἔνστικτο. Ἔστειλε τὰ χέρια μου πάνω της, στὸ στῆθος της τὸ ὁποῖον λόγῳ τῆς βαρύτητος εἶχε φυγοκεντριστῇ. Μάζεψα τοὺς μαστούς της καὶ μὲ ἕνα γλυκύτατο μητρικὸ συναίσθημα τοὺς ἔπλασα σὲ μιὰν θερμὴ πρὸς τὸ πέος μου ἀγκάλη, στὴν ὁποίαν ἀγκάλη τὸ ὄργανόν μου, ἀνταποκριθὲν στὸ ἀναδυόμενο θερμὸ συναίσθημα ἄρχισε νὰ τρίβεται πάνω τους, μέσα τους (κυρίως ἐντὸς μεγαλοπρεποῦς αὔλακος) προσπαθοῦσε νὰ ἐξοικειωθῇ, ἐξερευνήσῃ, γνωρίσῃ κάθε σημεῖο ἐκεῖ κυρίως τὶς στιγμὲς ποὺ ὁλόκληρο καλύπτετο καὶ ἀφίετο στὸ σκότος τῆς ἀναίδειας.

Ἴσως ἐκεῖ, ἴσως πιὸ πρίν, μᾶλλον ὅμως τότε ἤκουσα μιὰν ἀναφορὰ στὸ ὑποκείμενο τῆς θαλπωρῆς, στὸ μέγεθός του γιὰ τὴν ἀκρίβεια, μὲ ἕνα γράμμα βαρβαρικοῦ ἀλφάβητου μὴ ὑπάρχοντος στὸ ἡμέτερον, γράμμα μὲ πρόβλημα στὴν μύτη χρείαν ἔχον ῥινοπλαστικῆς ἐπεμβάσεως. Μὴ ἔχων ξανασυναντήσει οἷον μέγεθος μὰ καὶ σφριγηλότητα, μεστότητα, βάρος, συμμετρία αἰσθάνθηκα μιὰν ἔντονον ἐγκεφαλικὴν δόνησιν γιὰ τὸ καθ’ἑαυτὸ γεγονὸς τῆς νομῆς μὰ ἔνοιωσα καὶ μιὰν περαιτέρω ὄχληση στὸ μόριό μου τὸ ὁποῖον ἀκοῦσαν κι αὐτὸ ὅ,τι εἰπώθηκε, ἐφίδρωνε ἀσταμάτητα.

Παρὰ ταῦτα μιὰ προβλημάτιος σκέψη γιὰ τὸ ποσὸν τοῦ ἐρεθισμοῦ τῆς Η ὑπῆρχε, γι’αὐτὸ καὶ ἕνα κλιμάκιον ἐρεύνης (ἤτοι ἡ δεξιά μου παλάμη ἀφήσασα τὴν στήθῳ διείσδυση) ἐστάλη ἀνάμεσα στὰ πόδια της. Τὰ χείλη της ἦταν θερμῶς δροσερὰ καὶ διευκόλυναν ὁλισθηρῶς τὴν στὸν κόλπο ἄφιξη τῶν δακτύλων, ὑγρὸς κόλπος προσφερόμενος γιὰ μιὰ γυροφερνιά. Ἄφησα ἀπότομα καὶ ἀδικαιολόγητα γιὰ τὴν περιλάλητη ἐμμονή μου, τὸν πάνε ἔλα φαλλικὸ περίπατο στὴν κοιλάδα τοῦ στήθους της καὶ στράφηκα, ἔσκυψα στὸ ἐφήβαιό της. Μὲ τὴν γλώσσα μου διερευνητικὰ διέτρεξα τὴν περιφέρεια τοῦ αἰδοίου καὶ βούτηξα στὸν κόλπο. Τὰ δάκτυλα μου ἀνέσυραν τὴν κλειτορίδα καὶ ἐπιμέρισαν τὸ πεδίον δράσεως τῆς γλώσσας, τώρα πιὰ ὅμως βοηθοῦσε ὁ δείκτης, ὁ μέσος· προσπαθοῦσα κλειτοριδικῶς τε καὶ κολπικῶς νὰ τῆς ὑγράνω τὴν ἀγάπη μὲ κάθε μέσον εὔκαιρον, κατὰ τ’ἄλλα ἀφῆς καὶ γεύσης ὄργανα.

Μιὰ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔντονη, μιὰ ἔμμονη ἰδέα, παραληρηματικὴ σχεδόν, ἡ ὁποία ἐνώπιον τῆς ἐκπλήρωσής της, μοῦ ἐξίταρε πολὺ τὴν διάθεση καὶ τὴν ὀχεία. Ἀφήσας παραδίπλα κάποια ἄλλα ἀπωθημένα καὶ ἰδιαίτερες προτιμήσεις, ἤθελα ἁπλὰ νὰ ῥουφήξω, νὰ γλύψω, νὰ πιῶ τοὺς χυμούς της, τὰ γενετικά της ὑγρά, ὅ,τι δημιουργίας διέθετε ὑλικό ~~~~~~ μοῦ εἶχε ἀσύστολα γαμήσει τὸ μυαλό, ναί, ἤθελα κι ἐγὼ νὰ ἐγκολπώσω, νὰ ἐστερνιστῶ, νὰ βαπτισθῶ μὲ τὴν ἀναπαραγωγική της οὐσία, τὸ ἀοίδιό της εἶναι, τὴν πρωταρχικὴ κι ἄναρχη συνιστώσα της.

Νομιζείμαι σίγουρος πώς, καίτοι δὲν ἐκσπερμάτισα, ἦταν τὸ καλλίτερό μου γαμήσι.