suck hard, ja!

Σὲ καμιὰ 15 ὧρες, τὸ 10 θὰ γενῇ 11 καὶ ὁ κόσμος θὰ λυσσάξῃ νὰ πανηγυρίζῃ μὲ φιλιὰ ἀνακατεμένα μὲ κομφετί· πολύ πανηγύρι! Καὶ παντού. Δὲν καταλαβαίνω γιατί. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πανηγυρίζοντες, κάθε ἡμέρα, τὰ πρωινά, στὴν ἀρχὴ δηλαδὴ τῆς κάθε ἡμέρας, κάνουν τὸ ἕνα τριακοσιοστὸ ἐξηκοστὸ πέμπτο τῆς χαρᾶς τὴν ὁποίαν θὰ κάνουν αὔριο; Ἢ μαζώχνουν τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀμολοῦν στὴν ἀρχή, τὴν πρώτη πρώτου; Ὅπως καὶ νἄχῃ τὸ πράμμα, τέτοια χαρὰ (ἢ καὶ σκέτα χαρὰ) ἐπειδὴ ἦρθε νέος ἔτος;

Πῶς θἄθελα νὰ βρισκόμουν στὴν τάιμς σκουέαρ λίγα λεπτὰ πρὶν (ἢ καὶ μετά, δὲν μὲ χαλάει ἀσοῦμε) τῆς ἀλλαγῆς, φορτωμένος μὲ μπόλικες ὀκάδες φέιγ βολὰν μὲ τυπωμένα τὰ Κεριὰ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξανδρινοῦ. Λιγότερα λεπτὰ πρὶν ἢ καὶ μετά - καθόλου δὲν θὰ μὲ πείραζε, θὰ τὰ εἶχα κιόλας μοιράσει καὶ οἱ ἑορτάζοντες τὸν σὺν ἕναν στὴν καμπούρα τους χρόνο θὰ τὰ διάβαζαν καὶ μιὰ φωναχτερὴ βαρέων βαρῶν ντεσιμπὲλ σιγὴ θὰ κατέκλυε τὴν πλατεία! Οἱ μουσικὲς θὰ ἔπαυαν, τὰ κλαπατσίμπανα θὰ βουβώνονταν, μόνον τῶν λιανοπωλητάδων τὸ σπονσοράρισμα σαμαλιοῦ ἴσως νὰ ἀκουγόταν. Ὁ κόσμος, κυρίως ἀπὸ τό: «οἱ περασμένες μέρες πίσω μένουν, μιὰ θλιβερὴ γραμμὴ κεριῶν σβησμένων» θὰ πάγωνε, θὰ χαλάρωναν οἱ παλάμες καὶ τὰ χέρια θὰ ἐγκατέλειπαν τὴν στάση συντροφιᾶς. Καὶ χωρὶς πολλὴ καθυστέρηση ὁ καθεὶς θὰ ἔφευγε, σπίτι θὰ γύριζε γιὰ βραδιὰ οὐχὶ διασκέδασης μὰ περισυλλογῆς, καθ’ὅσον ναί, θὰ εἶχε προκαλέσει δριμὺ σὸκ τὸ «δὲν θέλω νὰ γυρίσω νὰ μὴ διῶ καὶ φρίξω τί γρήγορα ποὺ ἡ σκοτεινὴ γραμμὴ μακραίνει, τί γρήγορα ποὺ τὰ σβυστὰ κεριὰ πληθαίνουν».