ὥστε ὑπάρχει;

Σὲ κάποιες τσιγαροσυζήτησες, μετὰ ἀπὸ τὴν ἕβδομη γουλιὰ μπύρας, εἶναι σύνηθες νὰ ἀκούγωνται σωψύχιες συζήτησες περὶ τῆς τέλειας γκόμενας. Τὴν φαντάζονται καὶ τὴν θέλουσιν μὲ ψηλὰ πόδια, μέση μικρά, φιρμάτο στῆθος, καλλιεπὲς πρόσωπον. Τὸ τελευταῖο μάλιστα νὰ κρύβῃ (νὰ ἐπιφυλάττῃ μᾶλλον) ὁλοκληρωμένη καὶ συγκροτημένη προσωπικότητα. Κι ὄχι μόνο· καλλιεργημένο νοῦ καὶ πνεῦμα, ἰσχυρὸ χαρακτήρα καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀπαιτεῖ ἕνας ὑδροχόος ὅστις δὲν βάζει πολὺ πιὸ πάνω τὸ γαμήσι ἀπὸ ἕνα καλὸ γεῦμα ἢ ἕνα ἐνδιαφέρον βιβλίο. Δύσκολα πράγματα ἔ; Ὄχι ὅτι δὲν ὑπάρχουν οἷαι γκόμεναι ἀλλὰ πῶς (καὶ ποῦ) βρίσκονται/ἀνακαλύπτονται; Δύσκολα συνεπῶς πράγματα, ναί. Καὶ ἐὰν (λέμε ἂν) κάποιο παραδόπιστο ἐγὼ ζητήσῃ πιότερες προϋπόθεσες γιὰ τὸν ἐκπόνηση τοῦ τέλειου (τίποτις προικῶον πουχοῦ) τότε εἰσερχόμεθα στὰ μακάρια πεδία τῆς ἀπιθανότητος…

Περατωθέντων ὅλων τούτων, ὁ πάτος τῆς φιάλης τῇ στερνῇ γουλιᾷ τοῦ ζύθου σοῦ στέλνει διαπίστωσες σὰν μιγαδικοὺς ἀριθμοὺς ἕνα πράμμα. Καὶ τὴν ἐναποθέτεις στὸ τραπέζι μὲ λιγώτερη τοῦ κανονικοῦ φροντίδα· ὁ θόρυβος, γραμμὴ σούμας στὸ ἄκρως πεσιμιάρικο διὰ ταύτα.

Νό;

Πότε ἦταν; Μᾶλλον δυὸ χρόνια πρὶν καὶ μοῦ ’χε φανῇ ἀναφανδὸν κατώτερο τοῦ αὐθεντικοῦ ὅπως πάντα συμβαίνει, ὁπότε καὶ δὲν φαβορίστηκε. Πρόσφατα ἔτυχε, νά, προχθὲς Πέμπτη, ἐνέσκυψε ἀθέλητα ἀνάμεσα σὲ τόσα κλίξ. Θεοδοσία Τσάτσου live @ μέγαρο μουσικῆς μαζὺ μὲ ἕναν μαλλιᾶ ἀνάξιον λόγου κι ἀναφορᾶς. Μπῆκε αὐτὸς πρῶτος μὲ αὐτὸ τὸ βλενωδῶς ἐμετικὰ σιχαμένο ὕφος ποὺ κάποτε κλωτσιδομπατσιδὸν προβληματιζόταν ἐναλλακτικῶς γιὰ τὸ δυνητικὰ εὐκτικὸ περὶ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου βάφοντας τὴν θάλαττα σὲ χρ τέλος πάντων ἄλλο τὸ θέμα μας. Γιὰ 147 δευτερόλεπτα τὸν ἀνέχθηκα (μὲ ὡστόσο σακουλάκι γιὰ τὸν ἔμετο παρὰ πόδα) διὸ ἕνας ὑπερφίαλος μεταφυσισμὸς μὲ διατηροῦσε ἐκεῖ - ἴσως μωρέ, κάτι νὰ θυμόμουν, ἴσως… Κι ὅταν στὸ 148 μπῆκε αὐτή… Ντόινγκ! Ἦταν λίγο δύσκολο νὰ τὸ συνειδητοποίησω, μήπως τὰ ἠχεῖα, μήπως κάποιος ἀλχήμισε τι, μήπως κάποιο ὥτινο φῶτο σὸπ ῥαδιούργησε, δὲν μπορεῖ γαμῶ τὸ μουνί μου, γαμῶ! Κι ὅταν ἀντελήφθην καὶ συνειδητοποίησα καὶ βεβαιώθην πὼς δὲν μύριζε ξένη χείρ… Τότε… Τότε ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ἔλιωσααααααααααααα σὰν τὴν φυτίνη σὲ ζέον τσουκάλι καθὼς τῆς ἄκουσα τό…

Ἂχ μικρό μου, τόσσες καὶ τόσσες τόσσες κι ἄλλεσς τόσσες ἀράδεσς γραφιάδων, σσυγγραφέων ἢ ἁπλῶσς ἐρωτευμένων πρόλαβαν καὶ ξσόδεψαν κάθε γλυκιὰ κι ἰδιαίτερη κουβέντα ποὺ θἄθελα νὰ σσοῦ γράψσω… Δρόμοι τῆσς μουσικῆσς κορέσσθησσαν ἀπὸ σσολικοὺς ἐπαΐοντεσς μὲ μελωδίεσς καὶ ῥυθμοὺσς ἀφιερωμένουσς σστὰ ἔλλειψσης ἢ σσυντροφιᾶσς χτυποκάρδια. Σσυνδυασσμοὶ λουλουδιῶν καὶ δώρων τσσαλακώθηκαν ἀπὸ ὁμοιοπαθεῖσς κατασστρέφοντασς κάθε δυνατότητα ἔκπληξσησς ἀφήνοντάσς με ἔκθετο σσὲ (ὕσστερες) διαπίσστωσες σσὰν ὅλουσς τοὺσς ἄλλουσς.

Περιμένω πάντως, περιμένω ἐναγώνια τὶσς πρῶτεσσς μασς σστιγμέσς, ἀπὸ τὰ ἐντελῶσς πρῶτα, τὶσς ἀμφιβολίεσς ἂν θέλωμαι (sic) ἂν θὰ ἀνταποκριθῇσς καὶ μὲ ἐν τέλει θυμηθεῖσς. Ἀνυπομονῶ γιὰ τὰ σσκιρτήματα ποὺ θὰ μὲ τσιγκλᾷν ὅταν θὰ βλέπω τὴν σσυναίνεσση σσου καὶ τὶσς ἀπαρχὲσς τῶν δικῶν μασς, τοῦ δικοῦ μασς. Καὶ ἡ λόγῳ ἐσσοῦ ζάλη, ὁ ἴλιγγοσς ποὺ θὰ μὲ σσυνεχῶσς κυριεύῃ ἀποπροσανατολίζοντάσς με ἀπὸ κάθε ῥουτίνασσς δρασστηριότητα θὰ ἔχῃ τὴν μορφή σσου, λίγο πρὶν δραμαμινίσσῃς.

Πῶσς θἄταν (πῶς θὰ εἶναι) ἄραγε νἄμουν ἐγὼ ὁ ἕνασς σου, ἡ πρώτη σσου σσκέψη τὰ πρωινά, ἡ ἑσσχάτη τὶσς νύχτεσς καὶ ἡ σσυνεχὴσς σστὰ μεταξσὺ ὄνειρα; Νὰ (θὰ) μὲ σσκέφτεσσαι τὶσς φορὲσς ποὺ δὲν, δίπλα σσου, νὰ (θὰ) ἀναρωτιέσσαι πῶσς καὶ νὰ (θὰ) σσοῦ ὑπόσσχεσαι πὼσς κάθε ἡμέρα ποὺ θὰ περνᾷ θὰ μικραίνῃ τὸ χωρίσς. (;)

Μὰ σύννεφα δὲν προϋποθέτει ὁ κεραυνοβόλοσς ἔρωτασς; Ἐγὼ ὅμωσσς πάντοτε μᾶσσς θυμᾶμαι (ἀπὸ πότε;) καὶ μᾶσς ἔχω σσὲ ἀνέφελο οὐρανό. Μᾶλλον εἶναι ποὺ σσὲ ἀγάπησσα πρὶν ἀπὸ τὴν ἐντελῶσς πρώτη σστιγμὴ χωρὶσς νὰ σσὲ ξσέρω, πρὶν σσὲ μάθω κι ἀπροϋπόθετα ἄφησσα ὅλο τὸ δῆγμα σσου νὰ παραβιάσσῃ τὶς φλέβεσς μου καὶ νὰ μπολιαστῶ μὲ σσένα χωρὶσς νὰ σσὲ ξσέρω, πρὶν σσὲ μάθω. Μὴν ἀργῇσς. Θὰ μετρήσσω ὣσς τὸ - μέτρησσα!

… τὸ σῖγμα στὸ τραγούδι. Σὲ ἄλλα τραγούδια της (στὸ ποῦ νἆσαι τώρα ποῦ γυρνᾷς δὲν ἀκούγεται καθόλου μὰ καθόλου ὁ φθόγγος αὐτός. Στὸ Σέ θέλω, ὅλα ὅσα ἀγάπησες μιὰ σκάρτη ζαριὰ ὁμοίως… Στὸ στὴν θάλασσα (μὲ δυὸ μάλιστα σῖγμα!) στὸ δὲν θυμᾶμαι νὰ στὸ εἶχα πεῖ μὰ σ’ἀγαποῦσα ἐπίσης ἐκφέρεται οὐδέτερα…) δὲν ἀκουγόταν ἔτσι λιγωμένο καὶ τόοοοοοοοοοοοσο ἐλκυστικό ὅσο στὸ περὶ οὖ. Ἀκούγοντάς το, ξαφνικά, ἀπότομα, σίγουρα ἀναίτια κι ἐντελῶς ἀκατανόητα σοῦ προκαλεῖται μιὰ ἄφατη ἐντύπωση, συνειδητοποιεῖς, νοιώθεις ὅτι δὲν λαθεύεις πὼς πρόκειται (ἔ, ἐν τάξει, ἔχει συνεισφέρει καὶ ἡ θέασή της μὲ αὐτὰ τὰ κατερρύθρια χείλη) γιὰ τὴν μακρὰν ἰδανικότερη γκόμενα. Μακράν. Κάθε περισσότερη ἀνάλυση στὸ γιατί χαλᾷ αὐτὴν τὴν αἴσθηση.

Σίγουρα;

Στὸ 02:29 (ἂν ἔρθῃς) νομίζεις ὅτι δὲν ἄκουσες καλά, δὲν γίνεται νά, δὲν μπορεῖ, δὲν εἶναι δυνατὸν κι ἀμέσως νοιώθεις τὸ μέσα σου ἀποφασισμένο νὰ γεράσῃ μὲ αὐτὴν τὴν γυναίκα. Στὸ 02:39 (νὰ πῇς) θαρρεῖς ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ γίνεσαι δέκτης κάποιου δαγκώματός της στὸ αὐτί, μὲ τὰ γαργαλητὰ ποὺ προκαλεῖ τὸ ταξείδι τῆς γλώσσας ἐκεῖ. Μπορεῖ νὰ χαμηλώνῃ λίγο τὴν ἔνταση, ἀλλά νοιώθεις πὼς σὲ ξεκουφαίνει. Κι ἀναπόφευκτα ἀναρωτιέσαι πῶς θὰ ἐκφέρωνται οἱ φθόγγοι της στὶς στιγμὲς τῆς κορύφωσης τῶν ἀφροδισίων. Πέντε δεύτερα μετά, (ἱστορίες) τὸ σῖγμα ἠσυχάζει λίγο ἀλλὰ δὲν μουτζουρώνεται ἡ ἐντύπωση. Ἴσως νὰ ξεφεύγῃ, νὰ θέλη νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὶς πανσελήνους τῶν πρώτων καιρῶν καὶ νὰ φανερώνῃ τὸ σύνηθες, τὸ ὄχι μὲ κόπο ἐξωραϊσμένο, τὸ ἀπαλλαγμένο ἀπ’τὰ βαριὰ στολίδια τῆς συστολῆς. Οἱ ἀπορίες στὸ 03:03 ἀκούγονται μὲ χροιὰ κάθε συναισθήματος παρεκτὸς τῆς ἐνοχῆς καὶ τέλος, στὸ 03:09 ἐπίμονα ἀργόσυρτο, σεμνὰ μεγαλόπρεπο, παραχωρητικὰ ἀνεπιτήδευτο ὑπόσχεται πὼς θὰ εἶναι πάντα ἐδῶ, σὰν τὴν πρώτη φορά!

Ἄχ, Θεοδοσία. Ὄντως ἔτσι, θεοδοσία… Ἄι τὶνκ ἂμ ἲν λὰβ (γουὶθ γιοῦ) ἀσοῦμε…

ΙΔΟΥ...........

Ποῦ Νἆσαι Τώρα

Στὴν Θάλασσα

Σὲ θέλω

καὶ φυσικὰ τὸ Φοβᾶμαι, τὸ ὁποῖον...