Ξανὰ

Πρέπει νά ἦταν στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 90 ὅταν είχα ακούσει (νομίζω μάλιστα ὅτι εἶχε γενικῶς ἀκουστῇ) πρώτη φορά τήν εἴδηση. Ἕνα ἐφιαλτικό σενάριο· ὁ φόβος τοῦ πυρηνικοῦ ὀλέθρου φαινόταν νά ξεθυμαίνῃ (λόγῳ τῶν ἀλλαγῶν στήν ἀν. Εὐρώπη) κι ἐπειδή πάντα μᾶς χρειάζεται ἕνα ἐφιαλτικό σενάριο πού νά πραγματεύῃται τό φυσικό τέλος τοῦ ἀνθρώπινου γένους, προέκυψε αὐτό.

Ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη.

Ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη, λόγῳ τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ῥύπανσης.

Ἀνάμεσα σέ ἄλλα ζοφερά, ἡ θερμοκρασία, λέγαν, θά αὐξανόταν 1 βαθμό στά ἑπόμενα χῖ χρόνια. Καί ἐπίσης ἕναν στά ἄλλα ψῖ. Ἡ αὔξηση δέν φαινόταν καί τόσο συγκλονιστική, οἱ συνέπειες ὅμως δέν θά ἦταν καί τόσο ἀνώδυνες, τῆξις πάγων στούς πόλους π.χ. μέ ὅ,τι αὐτό συνεπαγόταν.

Κι αἴφνης, ἀκοῦμε ὅτι ἡ κλιματική ἀλλαγή ἦρθε πολύ πιό γρήγορα ἀπ’ ὅ,τι περιμέναμε. (Γιατί ἄραγε τόσο πιό γρήγορα, ἀπό ὅσο περιμέναμε;) Ἡ θερμοκρασία ἀνεβαίνει, οἱ πόλοι ζεσταίνονται καὶ λιώνουν , οἱ ἄρκτοι δέν μποροῦν νά κοιμηθοῦν.

Γιατί ἄραγε αὐτή ἡ απρόσμενη ἐξέλιξη;

Τί προέκυψε καί χάλασε κάθε ἐπιστημονική πρόβλεψη ἡ ὁποία ἐκτύπει μέν καμπανάκι, ἄφηνε δέ κάποια μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων;

Ὅλα αὐτά σκεπτόμην τίς προάλλες…

Φαινόταν κάπου νά (μήν) καταλήγω τήν σκέψη μου (μιά Παρασκευή ἀνέβαινα σέ σένα, ἤμουν στό λεωφορεῖο) μέχρι πού κάτι μπουζουκλερί γοῦφερ μέ διέκοψαν. Ξεκρέμασα τό βλέμμα μου ἀπό τό κόκκινο φανάρι καί τό ἔστειλα δεξιά, σέ ἕνα ἀπαστράπτον μαῦρο κουπέ. Παράθυρα κατεβασμένα καί ὁ ὁδηγός, μέ τό κεφάλι του ἀκολουθοῦσε ῥυθμιστί τά μπάσα καλλιτεχνήματα φυλλοβόλου τσιφτετελοκαλλιτέχνιδος. Καί ἐκεῖ, πάνω ἀπό τό αὐτί, μιά συσκευή μπλουτοῦθ! Ἔτοιμη, ἀλέρτ, παρά πόδα ἡ συσκευή. Ἔτοιμη γιά νά γραπώσῃ κάθε πληροφορία καιούσης σημασίας γιά τόν ἰδιοκτήτη της. Πῶς φαινόταν στήν ζελεδιασμένη κόμη τοῦ τύπου ὅτι ἐπίκειτο εὕρεσις δότου πρός μεταμόσχευση καρδιᾶς στενοῦ συγγενοῦς, ὅτι ἀνεμένετο ἐνημέρωσις περί τοῦ ντάου τζόουνς δείκτου, ὅτι ἐνδέχετο παραχώρησις ὁμοιοπαθοῦς ψυχῆς.

Ὅσο περίεργη εἶναι ἡ θεωρία τοῦ bing bang κι ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν ἀπερίσκεπτη κίνηση προέκυψαν ὅλα τά τώρα (ἄγχος, κίνηση στούς δρόμους, προδομένοι ἔρωτες, ἀπώλεια πλοίου ἄγονης, ὄγκοι στόν ἐγκέφαλο, μελέτη γιά σχολικές ἐξετάσεις, ἀναμονή βιοψιῶν, βρεγμένα τσιγάρα, ἀλλοτρίωση, χωρίς πρωτάθλημα, μελαγχολία, κρύο φαγητό, ἀδικία, συνωστισμένες παραλίες, ἀνεργία, οὐρές στά ταμεῖα, ἀτεκνία, μή τιμηθεῖσα γιορτή, μιζέρια, δύστροπα λουλούδια, ἀπόρριψη, θυλακοπενία, χάσμα γενεῶν, ὅλο αὐτό πού ποτέ, ἀσυνεννοησία, ὄχι βροχή, ἐγκατάλειψη) ἄλλο τόσο ἀλλόκοτη (ἀλλά ἀληθινή) ἡ σκέψη ὅτι ἡ Γῆ σέ ἕνα λυγμό αὐτοσυντήρησης προσπαθεῖ νά ἐπισπεύσῃ τήν καταστροφή διαπιστώνοντας ὅτι ἀφήνεται στά χέρια, στήν νοοτροπία, συμπεριφορά τέτοιων ἀτόμων. Καλλίτερα στίς κατσαρίδες.