μοῦντο μοῦτρο

Χωρὶς τὴν παραμικρὴ ὑπερβολὴ (μήπως εἶναι ἀδόκιμη ἡ ἔκφραση;) θεωρῶ τὸ ποδόσφαιρο ἕνα πολὺ βαρετὸ θέαμα. Ὄχι κατ’ἀνάγκην τὸ διὰ ζώσης ὅπου ἐκεῖ, στὸ γήπεδο, μπορεῖς νὰ σηκωθῇς καὶ ἐν μέσῳ τόσο κόσμου νὰ βρίσῃς κάποιον σὰν ἄεργος λιμενεργάτης χωρὶς τὴν παραμικρὴ συστολὴ (ἴσως νὰ ξεχαρμανιάζουμε ἔτσι) ἀλλὰ κυρίως στὴν τηλεόραση. Δυὸ ὧρες μπροστὰ στὸ κουτὶ καὶ νὰ βλέπῃς παιγνίδι ποὺ σπάνια ἀλλάζονται ἀπὸ τὴν ἴδια ὁμάδα πέντε μπαλιὲς πάνω ἀπὸ τὸ κέντρο, μὲ τὴν σκοπιμότητα νὰ σκίζῃ κάθε ὑποψία θεάματος, χωρὶς πολλὲς φάσεις, τὶς θεωρῶ ἐντελῶς χάσιμο. Ὄχι ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ θεαματικὰ παιγνίδια ἀλλὰ νομίζω ὅτι μπορεῖ νὰ τυχαίνουν πέντε, δέκα τοῖς ἑκατὸ τοῦ συνόλου. Συνεπῶς δὲν ἀξίζει τὸ ῥίσκο. Δὲν θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου νὰ κάνῃ ὄχι κρὰ ἀλλὰ νὰ ἀποζητᾷ κάποια μετάδοση ἀγώνα. Ὁπότε κάτι μαλακίες γιὰ μπύρα + πίτσα = τσάμπιονς λῆγκ, γιὰ συγκεντρώσεις νὰ δοῦμε τὸ μάτς μοῦ φαίνονταν πολὺ ξένες καὶ ἠλίθιες. Ἐξαίρεση σὲ αὐτὰ κάποιες πράγματι κρίσιμες συναντήσεις ὅπως ὁ ἡμιτελικὸς στὸ γιοῦρο τοῦ 04 (καὶ ὁ τελικὸς φυσικὰ) ὅταν προηγουμένως δὲν εἶχα παρακολουθήσει οὔτε τὰ μὰτς τοῦ ὁμίλου, οὔτε τὸ μὰτς μὲ τὴν Γαλλία. (Τὰ παιγνίδια τῆς ΑΕΚ δὲν ἐμπίπτουν σὲ αὐτοὺς τοὺς κανόνες). Παρὰ ταῦτα τὸ θέμα τοῦ μουντιὰλ ἦταν ἀλλιῶς. Ὄχι ὅτι αὐτοσκοπίστικα ἔβλεπα κάθε μὰτς τοῦ τουρνουᾶ ἀλλὰ οἱ τελικοί τους εἶναι ἕνα χάππενινγκ ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνῃς. Δὲν ξέρω, δὲν θυμᾶμαι καὶ δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ πῶς εἶχα κάτσει νὰ δῶ τὸν τελικὸ τοῦ 86. Δὲν ἤμουν κἂν μὲ τὸν πατέρα μου ὥστε νὰ δῶ ὅ,τι ἔβλεπε. Ἤμαστε -ἐγὼ κι ὁ ἀδελφός μου, ἐννέα μαΐων καὶ ὀκτὼ ἀντιστοίχως- φιλοξενούμενοι σὲ μιὰν θειὰ τὴς μάνας μου, τότε 61 ἐτῶν, ἒ ναὶ οὔτε κι αὐτὴ θὰ εἶχε κάψα γιὰ μπάλα. Παρόλα αὐτὰ εἶχα δεῖ τὸν τελικό. Τὸ 90 μᾶς εἶχε χαλάσει ἡ τηλεόραση, γιὰ κάποιον λόγο δὲν τὴν εἴχαμε φτιάξει ἄμεσα καὶ ὁ πάδρε μᾶς ἔσερνε τὰ βράδια σὲ μιὰν γειτονικὴ πλατεία, σὲ ἕνα κλάιν ἰταλικὸ καὶ βλέπαμε. Πήγαινα πρώτιστα γιὰ τὴν πίτσα, τὸ μουντιὰλ ἦταν τὸ τίμημα - ὅπως οἱ θερμίδες τῆς μὲ μανιτάρια. Θυμᾶμαι τὸ Καμεροῦν νὰ ταπεινώνῃ τὴν Ἀγγλία καὶ στὸν τελικὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ κλάμματα τοῦ σιχαμένου ἀργεντίνου ἕνα ὡραῖο πλάνο στὸ γεμάτο φεγγάρι τὸ ὁποῖο κατὰ μιὰν διαβολικὴ σύμπτωση εἶχε ἀράξει καὶ στὸν δικό μας οὐρανό. (Τὸ λέω αὐτό, διότι εἶχα πράγματι σηκώσει τὸ βλέμμα μου καὶ τὄδα). Τὸ 94 θυμᾶμαι φυσικὰ τὸν μὲ τὸν ἀπαίσιο κότσο Μπάτζο νὰ καταδικάζῃ τὴν ἰταλία ἐνῷ τὸ 98 ἔκανα χάι μὲ τὴν ταπείνωση τῶν γύφτων. Τὸ 2002 ἦταν ὅλα τόσο εὔκολα μιᾶς καὶ ἡ διαφορὰ τῆς ὥρας μὲ ἀπέτρεπε ἀπὸ τὸ νὰ ἀκούω αὐτιστικοὺς σπῆκερ ἀπὸ κάποιο ἄλλο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ. Δὲν θὰ θυμόμουν σχεδὸν τίποτε, μετὰ βίας ἀνακαλῶ τὸν τελικὸ τὸν ὁποῖον παρακολούθησα ἐν πλῷ Στόν τοῦ 2006 κάποιοι ἀστάθμητοι παράγοντες μὲ εἶχαν ἐν κινήσει νὰ πλάθω χίμαιρες ἀλλὰ ἄκουγα ραδιοφωνόθεν καὶ εἶχα τόσο χαρῇ μὲ τὸ χουνέρι τοῦ βρωμεροῦ ἀλγερινοῦ χούλιγκαν. Ἐφέτος δὲν τὸν εἶδα. Αἰσθάνθηκα λίγο ἄσχημα διότι θὰ ἔπρεπε νὰ τιμήσω τελικὸ μὲ καὶ τὶς δύο ὁμάδες ἔχουσες τὸ Στέμμα στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς ἀλλὰ ἂς εἶναι… Τί κρατῶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν μήνα; Ὄχι βέβαια τὴν πορεία τῆς δικῆς μας ἐθνικῆς ἡ ὁποία (ὄχι ἄδικα) δὲν εἶχε ἐκπροσώπηση ΑΕΚ ὁπότε δὲν εἶδα οὔτε ἕνα παιγνίδι της ἐξαιρέσει 20-25 λεπτῶν λίγο μετὰ ἀπὸ τὸ πεντηκοστὸ λεπτό τοῦ ἑσχάτου της μάτς. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει ἀπὸ τὸ μουντιὰλ τοῦ 2010, πέρα ἀπὸ ἐπιδόσεις, ῥεκόρ, στιγμιότυπα καὶ λοιπὰ ἄλλοθι στατιστικολόγων, εἶναι αὐτὴ ἡ φῶτο τοῦ κλόουν: