Πώς πέρασα τό ΠΣΚ.

Η γκόμενά μου μέ έχει πτύσει τελευταίως (καί νά φανταστής ότι κάποτε τό εξελάμβανα ώς αφροδισιακόν...) υποψιάζομαι ότι είδε κι απόειδε μέ τήν χαμηλή περιεκτικότητα αίματος στήν βάλανό μου, καί τά ολίγον από σέχ τίς τελευταίες εβδομάδες (όπου η μόνη παρτούζα είναι η συντροφιά στυτικής δυσλειτουργίας) προφασισθείσα ούν, εξεταστική στό ΠαΠεί (καίτοι γνωρίζω ότι ήτο μόνον τελειόφοιτος τής δευτέρας λυκείου (βραδινό Τ.Ε.Λ. Καμινίων) κατέληξε φάση νά έχωμε νά ειδωθώμεν εδώ καί τρία ξυρίσματα καί μιά κυριακάτικη εφημερίδα...

Μέ δυσκολία θά μπορέσω νά θυμηθώ από πότε έχω νά περιέλθω σέ οίον σημείον απογνώσεως· κι εγώ δέν ξέρω από πότε. Ακόμα καί οίκοι ών, δέν χαλαρώνω. Δέν βρίσκω ηρεμία πουθενά. Προσπαθώ νά ακινητοποίησω τό βλέμμα καί τήν σκέψη μου σέ κάποια γωνία στό ταβάνι καί σούρνοντας μου τό stand by νά παραμείνω όσο χρειάζεται ίνα γειάνω. Τό σ/κ αυτό έχω βγάλει ρίζες στήν υπολογίστιο πολυθρόνα. Αι κωλότριχαί μου έχουν γίνει ένα μέ τό βελουτέ ύφασμα της καί ελέγχω τήν μαραζωμένη στύση μου μέ βλέμμα Νόρμαν Μπέητς (Νόρμαν Νόρμαν Μπέητς κι όχι μάμμυ αυτού, εγκλήματος συμβεβηκότος άι μήν) πρός Μάριον Κρέην στόν μοτέλιο καμπινέ.

Έχω κολλήσει λοιπόν άσχημα αυτές τίς 53 ώρες (προσθέτω καί μερικές από τήν Παρασκευή) εδώ. Κι επειδή δέν γίνεται συνεχώς νά αδράττω τήν ζυμαρούλα ανατομία μου μέ ελπίδες Χούλκ καί νά κλαίω τήν μοίρα μου, σέρφαρα καί σερφάρω σέ πολλά καί διάφορα, στό γιού τούμπ εννοώ μπάς καί διασκεδάσω τίς εικόνες τού αγαμήτου προσεχούς μέλλοντος αίτινες μέ κατακλύζουν σάν ροχάλες ντούρων πάππων καί προπάππων. Τί Λεβέντη έβαλα, τί Μητσικώστα, τί τά Τσακάλια, τί ΑΕΚ Gay ρος 4-0, τί Πλεύρη, τί Γεωργαλά... Κόλλησα όμως σέ αυτό. Αδιαλείπτως play. Καί περιέργως δέν έχω προσέτι ξενερώσει.

Turn repeat on ῥέ!

Τό βράδυ πάντως θά σηκωθώ από 'δώ. Λέω νά ανοίξω καί κάνα βιβλίον.