Θά σέ δώκω πασσαπόρτι καί θά βρώ...

Συμβουλευθείσα μιά φίλη μου – όχι πολύ στενή – αλλά λίαν λάρτζ όσον αφορά τόν ντοκτορουθισμόν κατέληξα στήν μετά πολλών επαίνων παροχή πασσαπορτίου στόν μόρτη. Πρώιμη φανέρωση προοικονομίας ανικανότητος εξεπόρισε η φίλη σέ ό,τι τής διηγήθην – μέ μιά κάποια συστολή γιά νά είμαι ειλικρινής – δίδουσα όνομα σέ αυτήν τήν επώδυνη εγκεφαλικά, μή (θελκτικά) επώδυνη αίσθηση όποτε κι όταν τόν είχα μέσα μου. Ίσως από αυτήν τήν αίσθηση (σάν ώριμο κομμάτι ροδάκινου τόν ένοιωθα στήν αλμυρή μου σχισμή, ακόμα κι όταν προηγουμένως αφιερωνόμασταν σέ βουλκάνια προκαταρκτικά) νά προέκυψε συμπτωμασιακώς η εμμονή μου νά τόν αποκαλώ μπαξέ μου. Τότε δέν ήξερα όμως. Προσέτι.

 

Μιά θεία μου (άχ, τί σοφοί πού είναι οι πρεσβύτεροι!) μέ είχε προειδοποιήσει από τά πρώτα φεγγάρια. Τής είχα (δέν θυμάμαι γιατί) αναφέρει ένα περιστατικό. Είχαμε κανονίσει νά επισκεφθούμε κάποια μουσική σκηνή στήν οποίαν γιά τεσσαρακοστή ογδόη φορά ο Μικρούτσικος θά παρουσίαζε Καββαδία. Πλήρης καμαρίου, γεμάτη έπαρση κι επίδειξη γιά τό καινούριο μου αυτοκινητάκι είχαμε συμφωνήσει νά μάς πήγαινα εγώ. Μπαίνοντας ο περί ού – μή ρίχνοντας κάποιο χαρτονομισματάκι γιά τά καλορίζικα (τότε τυφλωμένη από τόν χοντρούλη παλιμπαδίζοντα θεό δέν μού τό είχα επισημάνει) στρογγυλοκάθισε. Κύτταξε μπροστά, κύτταξε πίσω, μέ ένα ύφος οριακά τύπου στήν οδό αθηνάς, ετοίμου νά υποτιμήση τό σύμπαν γιά νά αποσπάση καλλίτερη τιμή. Έν τέλει χαμογέλασε, είπε έλεγε ένα ωραίο, ωραίο, μπράβο καί στράφηκε σχεδόν πρός τά εμένα. Μού πρότεινε τό χέρι του, νόμισα ότι θά τρυφέριζε, τού κάκου όμως κινήθηκα συνοδήγοζε. Έπιασε ένα εκκρεμές διακριτικό εικόνισμα κάτω από τόν καθρέπτη. Μικρό, αρκετά μικρό μέ παράσταση τήν χριστοκρατούσα Παναγία. Αυτή; Ποιά είναι; Η θειά σου; Η θειά πού τσοντάρισε γιά τό αμάξι; Ή τόοοοσο πολύ τήν αγαπάς; Παλιά πόζα της, έ, κύττα τί νέα! Καί η φωτογραφία... Τί ωραία! Σέπια! Σέπια, έ;  Δέν έδωσα σημασία, κούμπωσα τήν πρώτη στό σασμάν, είπα άχρωμα βάλε τήν ζώνη σου αλλά δέν καί πάλι! Δέν έδωσα σημασία! Ο χοντρούλης τοξότης θεός μού ψιθύρισε ότι θετικώς έδει νά τού καταλογισθή η παντελής άγνοια περί τών ιουδαιοχριστιανών.

 

Καθησυχασθείσα ανέπτυξα ταχύτητα. Τό ραδιόφωνο ωστόσο δελφικώς μαντεύοντας τά μέλλοντα, έπαιζε: Θά σέ δώκω πασσαπόρτι καί θά βρώ καινούριο μόρτη, θά σέ δώκω πασσαπόρτι καί θά βρώ καινούριο μόρτη, θά σέ δώκω πασσαπόρτι καί θά βρώ καινούριο μόρτη, θά σέ δώκω πασσαπόρτι καί θά βρώ καινούριο μόρτη