Παπαρώδης οίηση.

Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν ένας συνταγματάρχης. Ένας συνταγματάρχης πυροβολικού. Ένας μουστακαλής συνταγματάρχης πυροβολικού. Ο συνταγματάρχης μας αυτός, εκτός από επιθεωρήσεις σέ πυροβολαρχίες, εγκρίσεις διαταγών κινήσεως καί επιστασίες σέ βολές, είχε κι άλλα ενδιαφέροντα. Έστηνε ξώβεργες κυνηγώντας καρδερίνες καί σπίνους αλλά κυρίως, τά μεσημέρια μετά τήν σχόλη, στήν λέσχη αξιωματικών, στό εστιατόριό της, συνοδευτικά στίς μακαρονάδες δέν είχε κεφαλοτύρι αλλά εφημερίδες. Στίς οποίες έβλεπε μέ κάθε λεπτομέρεια, μάθαινε τά καθέκαστα τής κοινωνίας. Μιά κοινωνία η οποία (πολλοί παράγοντες τό διεπίστωναν) δέν πήγαινε καλά. Βαθειά καί βαριά σήψη τήν ταλάνιζε ενώ τό πιό λυπηρό ήταν ότι διάχυτη η αίσθησις πώς γιατρειά καί λύσις δέν εφαίνετο πουθενά.

Διαπιστώσας τήν κρίσιν, ο μουστακαλής συνταγματάρχης πυροβολικού, δέν ηρκέσθη σ’αυτό. Ήλθε εις επαφήν μέ συναδέλφους του βαθμοφόρους (διόλου υψηλοβάθμους) μέ τούς οποίους μοιράστηκε τούς προβληματισμούς του περί τού μέλλοντος τής πατρίδος. Ηύρε σημεία επαφής μέ αυτούς καί υπεσχέθησαν όπως συνεχίσωσιν τάς τίνι τρόπω, συνεδρίας των. Περατωθεισών αρκετών τοιαύτων συναντήσεων, έφθασαν είς τό διά ταύτα. Όθεν, έκριναν σκόπιμον νά αφήσουν τά λόγια καί νά δράσουν.

Βεβαίως ο θεσμικός ρόλος των, η ιδιότης των δέν τούς επέτρεπε επ’ουδενί νά παρέμβουν είς τό πολιτικόν γίγνεσθαι τής χώρας. Σέ μιάν πολιτισμένη χώρα, οι στρατιωτικοί, επιβάλλεται νά απέχουν από πάσα μή στρατιωτική δραστηριότητα, κυρίως δέ πολιτική. Ουδείς πολίτης, ουδείς ψηφοφόρος έχει εξουσιοδοτήσει μουστακαλήδες συνταγματάρχες πυροβολικού νά παρεμβαίνουν σέ χώρους ανοίκειους γι’αυτούς καί διά τών τεθωρακισμένων νά απολύουν πρωθυπουργούς.
Ή μήπως, ενίοτε, μιά παρέμβαση σέ σχεδόν ανίατη κοινωνικοπολιτική κατάσταση μιάς χώρας από έναν μουστακαλή συνταγματάρχη πυροβολικού μπορεί νά έχη αποτελέσματα;

Χμ... Πού νά ψάχνουμε τώρα... Πού νά αναζητούμε κριτήρια επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας ομοιών κατά τ’άλλα περιστατικών...

Πάντως ο ένας μουστακαλής συνταγματάρχης πυροβολικού (ο Ν.Ζορμπάς) έβγαλε τά στρατά στούς δρόμους, γαμώντας τήν νομιμότητα, καθώς επίσης κι ένας άλλος μουστακαλής συνταγματάρχης πυροβολικού (ο Γ.Παπαδόπουλος) έβγαλε κι αυτός τά στρατά στούς δρόμους, γαμώντας κι αυτός τήν νομιμότητα.

Η συμβατική ιστοριογραφία όμως, χαρακτηρίζει τόν πρώτο ώς επαναστάτη ενώ τόν δεύτερο, πραξικοπηματία. Ο πρώτος θεωρείται μεταρρυθμιστής, ο δεύτερος αυτιστικός δικτάτωρ. Ο πρώτος πανκαλότατος, ο δεύτερος χάλια λέμε... Επειδή προφανώς ο πρώτος, κατεφέρθη κατά τού Στέμματος κι έφερε τόν Βενιζέλο στό προσκήνιο (δοτός συνεπώς ο Λευτεράκης) ενώ ο δεύτερος έβαλε στό ψυγείο τούς πολιτικούς γιά 6,5 χρόνια καί περιόρισε τίς προσπάθειες τών ελληνοφώνων μπολσεβίκων νά φέρουν στό ελλάντα 16βάλβιδα λάντα σάμαρα.

Η ρεπούσεια λογική προκρουστισμού τών γεγονότων χάριν τής ιδεολογίας μας ή τών εμμονών μας δέν είναι κάτι καινούριο...

Είναι πολύ ευχάριστο πάντως νά βλέπης κάποιους νά καθαγιάζουν τίς προθέσεις, τίς πράξεις κάποιων συνταγματαρχών τής 15ης Αυγούστου τού 1909, νά μήν χαλιούνται από τό παράνομο καί επίορκο τής επέμβασης παρά μόνον νά διαπιστώνουν ότι έδωσαν λύσεις κάποιοι στρατιωτικοί. Βάσει τέτοιων κριτηρίων ουδείς μπορεί νά αποκλείση μιάν ωριμοτέρα κρίσι γιά απριλιάτικους συναδέλφους τού Νικολάου Ζορμπά.

ΥΓ: Καί βεβαίως θά ήθελα νά υπενθυμίσω στούς αντιβασιλικούς πώς όταν τούς πιάνη ένα κάποιο ιδεολογικό τρέμουλο καί χορεύουν μέ τρέλα τό «τής αμύνης τά παιδιά διώξανε τόν βασιλιά», χορεύουν, γουστάρουν, επιδοκιμάζουν ένα πραξικόπημα, τά πεπραγμένα ενός στρατοκράτη! No?