Sin novedad

17 Ιουλίου 1936.

Ξεσπά η επανάσταση των εθνικιστών εναντίον της αριστερής κυβέρνησης της Ισπανίας. Η επανάσταση επικρατεί στό μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας καί τις Αφρικανικές αποικίες όμως, η ανατολική Ισπανία, η Καταλονία, η Βασκωνία καί η πρωτεύουσα Μαδρίτη παραμένουν στα χέρια της κυβέρνησης.

Τις πρώτες μέρες της εξέγερσης πολλοί εθνικιστικοί θύλακες βρέθηκαν απομονωμένοι ανάμεσα στους κομμουνιστές. Η πολιορκία του Αλκαθάρ επομένως δεν ήταν η μόνη, ούτε καν η πιο ηρωική. Στό Γκιχόν για παράδειγμα, οι επαναστάτες πολιορκημένοι στό στρατώνα πολέμησαν μέχρι πού τους τελείωσαν τά πυρομαχικά. Ο διοικητής τους συνταγματάρχης Πινέλλα άφησε μάλιστα νά εκτελεσθούν οι δυο γιοι του με τους οποίους τον εκβίαζαν, παρά νά παραδοθεί. Στό τέλος χωρίς πυρομαχικά, οι πολιορκημένοι προτίμησαν νά ζητήσουν με τον ασύρματο από 2 εθνικιστικα πολεμικά πλοία πού βρίσκονταν στό λιμάνι νά ανοίξουν πυρ εναντίον του στρατώνα καί νά σκορπίσουν τό θάνατο σε επιτιθέμενους καί αμυνόμενους αδιακρίτως, παρά νά παραδοθούν. Σε μια άλλη περίπτωση στη μονή Βίρχεν Καμπέζα, ο λοχαγός Κορτέζ με 750 εθνικιστές καί τις οικογένειες τους αντιστάθηκαν επι εννέα μήνες έναντι 10.000 εχθρών μέχρι πού εξοντώθηκαν όλοι. Γιατί λοιπόν τό Αλκαθάρ αναδείχθηκε ως σύμβολο της επαναστάσεως; Διότι, ήταν η σχολή Ευελπίδων της χώρας, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη πρωτεύουσα Μαδρίτη, τό κέντρο των κομμουνιστών, ενώ η μάχη γοήτρου καί για τις δυο πλευρές εξελίχθηκε σε παγκόσμιο προπαγανδιστικό θέμα για τις 2 ιδεολογίες καί τους οπαδούς τους πού παρακολουθούσαν από τις εφημερίδες σε όλο τό κόσμο.

Διοικητής της στρατιωτικής ακαδημίας ήταν ο συνταγματάρχης Μοσκάρντο. Στις 21 Ιουλίου, βλέποντας τη συντριπτική αριθμητική υπεροχή των αριστερών πολιτοφυλάκων πού κατέφθαναν με κάθε μέσο από τη Μαδρίτη, φέρνοντας μαζί τους καί στοιχεία βαρέος πυροβολικού, κλείνεται στό μεσαιωνικό αραβικό φρούριο του Τολέδο, τό Αλκαθάρ. Αριθμούν μόνο 1100 ευέλπιδες, στρατιώτες, χωροφύλακες καί φαλαγγίτες συν 600 γυναικόπαιδα. Την επόμενη μέρα η ιστορία του Γκιχόν επαναλαμβάνεται. Οι κομμουνιστές είχαν συλλάβει τις οικογένειες των αξιωματικών, μεταξύ αυτών καί τό γιο του Μοσκάρντο, Λουίς. Ο αρχηγός τους Καμπέλο, μέσω τηλεφώνου, ζήτησε την άμεση παράδοση του φρουρίου αλλιώς θά εκτελούσε τό γιο του. Ο Μοσκάρντο μίλησε με τό γιο του στό τηλέφωνο καί του ζήτησε νά πεθάνει ως Ισπανός εθνικιστής. Τό φρούριο δεν επρόκειτο νά παραδοθεί. Ο Λουίς τον χαιρέτησε, φώναξε ζήτω η Ισπανία ενώ ο συνταγματάρχης άκουσε από τό τηλέφωνο τό πυροβολισμό πού σκότωσε τό 16χρονο γιο του. Η σκηνή αυτή διασώθηκε καί μεταφέρθηκε σε όλο τό κόσμο από ξένους δημοσιογράφους πού ήταν παρόντες. Από εκείνη τη στιγμή οι υπερασπιστές του Αλκαθάρ γίνανε θρύλος...

Οι 15.000 αριστεροί πολιτοφύλακες δεν τό βάζουν κάτω. Εξαπολύουν συνεχείς επιθέσεις με στόχο τη κατάληψη του φρουρίου τό συντομότερο δυνατόν. Ο χρόνος πιέζει. Ο Φράνκο πλησιάζει από τό Νότο προελαύνοντας προς τη Μαδρίτη. Οι πολιορκημένοι ζούν στα υπόγεια, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς φάρμακα καί αναισθητικά για τις εγχειρήσεις καί τρώγοντας τά άλογα της σχολής. Όμως όλες οι επιθέσεις αποκρούονται.

Στις 10 Σεπτεμβρίου οι κυβερνητικοί ζητούν ξανά τη παράδοση του φρουρίου. Αυτή τη φορά υπόσχονται νά αφήσουν νά ζήσουν τά γυναικόπαιδα καί αμερόληπτη δίκη για τους πολεμιστές! Κανείς από τους πολιορκημένους δε δέχεται νά φύγει.

Στις 18 Σεπτεμβρίου,τό δυτικό τείχος του Αλκαζάρ ανατινάζεται καί γκρεμίζεται. Τις προηγούμενες μέρες οι αριστεροί σκάβοντας στοές είχαν υπονομεύσει τό τοίχος με εκρηκτικά. Ταυτόχρονα, χιλιάδες επιτίθονται καί εισχωρούν μέχρι την εσωτερική αυλή. Τότε όμως αρχίζει η αντεπίθεση των εθνικιστών. Προβάλουν μέσα από τά υπόγεια καί με πυροβόλα, μαχαίρια μέχρι καί ρόπαλα καί με τη δύναμη πού πηγάζει από τη ψυχή όταν γίνεται αγώνας επιβίωσης, τρέπουν σε φυγή τους αντιπάλους οι οποίοι θά αφήσουν πίσω τουλάχιστον 1500 νεκρούς.

Στις 25 Σεπτέμβριου η ίδια ενέργεια επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά από τη νοτιοανατολική μεριά. Πάλι όμως αποκρούονται καί η νίκη στέφει τά όπλα των εθνικιστών ενώ οι εμπροσθοφυλακές του Φράνκο βρίσκονται μόλις 10 χλμ έξω από τό Τολέδο. Δυο μέρες αργότερα τό Τολέδο καί τό Αλκαζάρ υποδέχονται τους λυτρωτές τους καί οι κομμουνιστές πού είχαν αναγγείλει 3 φορές τη κατάληψή του εκκενώνουν τη πόλη καί τρέπονται σε φυγή. Μετά από 69 μέρες η πολιορκία φθάνει στό τέλος της. Ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο εισέρχεται στα ερείπια της στρατιωτικής ακαδημίας καί ο συνταγματάρχης Μοσκάρντο παρουσιάζεται καί αναφέρει: “Απο τό Αλκαθάρ ουδέν νεώτερο στρατηγέ.” Για νά απαντήσει ο Φράνκο “Τότε ο πόλεμος κερδίθηκε”

Από τήν wikipedia.

Ο Σχης Μοσκαρντό