Ε, ναί... Ήπρεπε...

Μιά στάλα καθυστέρησα. Αλλά εντάξει, δέν πειράζει! Καταθέτω κι εδώ μιά αφιέρωση από τόν εξαντρίκ τόν παίχτουρα τόν j95.

O Taldo γεννήθηκε σε μια κανονική οικογένεια, μεγάλωσε αρκετά ευτυχισμένα, έχασε την παρθενιά του υπό λίγο έως πολύ ιδανικές συνθήκες, διασκέδαζε τακτικά, παρακολουθούσε όλη μέρα ενδιαφέροντα πράγματα και όπως νόμιζε μέχρι πρόσφατα το μοναδικό του παράπονο από τη ζωή στον Πλανήτη της Τελειότητας ήταν ότι ποτέ δε βαριέσαι. “Ένας κόσμος χωρίς βαρεμάρα δεν μπορεί να είναι τέλειος”, φώναξε ένα πρωί στους έκπληκτους γειτόνους [και στην κάμερα παρακολούθησης της γειτονιάς]. Μετά το ξέχασε, και υπό κανονικές συνθήκες θα συνέχιζε να απολαμβάνει τη ζωή του όπως συνηθίζουν οι κάτοικοι του Πλανήτη της Τελειότητας.

Όμως ένα περίεργο συναίσθημα τον πνίγει από τότε και τον εμποδίζει να απολαύσει τη ζωή του όπως συνηθίζουν οι κάτοικοι του Πλανήτη της Τελειότητας. Αυτό που νιώθει ο Taldo είναι πολυσύνθετο. Σίγουρα δεν είναι ενθουσιασμός. Ούτε αγάπη. Ούτε μίσος. Ούτε αγωνία. Βασικά κι ο ίδιος δεν μπορεί να το προσδιορίσει, γιατί είναι ένα πραγματικά πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Σε αυτό το σημείο ο αφηγητής είναι αναγκασμένος να καταφύγει στην υπερβατική γλώσσα της λογοτεχνίας και να χρησιμοποιήσει ένα υψηλό αλληγορικό τέχνασμα: φανταστείτε πώς θα νιώθατε αν σας έδεναν τα τέσσερα άκρα σε ισάριθμα βόδια, και μετά τα έβαζαν να τραβήξουν με όλη τους τη δύναμη ενώ από κάτω σας σιγόκαιγε ικανή ποσότητα ξυλάνθρακα.

Έτσι ακριβώς νιώθει ο Taldo, και έχει τους λόγους του.

Βλέπετε αυτή τη στιγμή εκτίει την ποινή του για Προσβολή των Ιερών και Οσίων του Πλανήτη της Τελειότητας, που δυστυχώς περιλαμβάνει διαμελισμό από τέσσερα ιτς-χάι με ταυτόχρονο σιγοψήσιμο στη φωτιά. Βρίσκεται συνεπώς στην αρένα και αν δεν ήταν ανάσκελα θα μπορούσε να δει περίπου εκατό χιλιάδες θεατές να κραυγάζουν ξέφρενα, ζητώντας από τους δημίους να μαστιγώσουν περισσότερο τα ιτς-χάι ή να τους δώσουν τα λεφτά τους πίσω. Ως έχουν τα πράγματα, ο Taldo μπορεί μόνο να τους ακούσει. Δεν πρέπει να τον παρηγορεί και πολύ αυτό.

Η αλληγορία βέβαια έγκειται στο ότι ένα ιτς-χάι δεν είναι ακριβώς το ίδιο με ένα βόδι. Ούτε το τιζ που καίγεται από κάτω από τον Taldo είναι ξυλάνθρακας. Και εδώ που τα λέμε, μάλλον ο Taldo νιώθει αρκετά διαφορετικά από εσάς.

Συγκεκριμένα ένα ιτς-χάι έχει τη δύναμη ενός νεογέννητου κοτόπουλου, και το τιζ καίγεται στους 14.2 βαθμούς Κελσίου. Ακόμα και αν τα ιτς-χάι κατόρθωναν να αποσπάσουν τα τέσσερα άκρα του Taldo, αυτός έχει άλλα 266 διαθέσιμα. Και η φωτιά πολύ απλά δεν παίζει να κάνει τίποτα στο καβούκι του που αντέχει ακόμα και δύο χιλιάδες βαθμούς. Αν η εκτέλεση συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, ο Taldo θα διαμελιστεί σε 718 χρόνια, κάτι παραπάνω από το προσδόκιμο ζωής του χωρίς τροφή (και περίπου το μισό από το προσδόκιμο ζωής των ιτς-χάι). Όχι ότι αυτό ενοχλεί τους θεατές ή τους δημίους, που είναι ρομπότ με μπαταρίες διάρκειας 720 χρόνων.

Η ποινή του Taldo, είναι θάνατος.

Θάνατος από βαρεμάρα.