Τής πιρουέτας τό κάγκελο...

Εάν η καλλιτέχνουρας εξέφραζε θαυμασμό γιά τήν Έμμα Γκόλντμαν ή τήν Ρόζα Λούξεμπουργκ, εάν υπογράμμιζε τήν προσφορά τών ερυθρών χμέρ στήν καταπόλεμηση τήν λευχαιμίας, εάν (μάς) υπενθύμιζε τήν θέσπιση ολοήμερων νηπιαγωγείων από τόν Πώλ Πότ, εάν τόνιζε τήν πίστη της στήν απιστία τότε όλα θά ήσαν γαλήνια... Τώρα όμως...

Τά δύο άκρα τού πολιτικού φάσματος καίτοι ισαπέχουν αυτού πού σήμερα όλοι θαυμάζουμε ώς στίβον ελευθερίας, δέν είναι εξίσου κατακριτέα. Οι γνωστοί τιμητές, πιστοί στό πνεύμα ακριβός_στό_πίτουρο_καί_φθηνός_στο_αλεύρι, ώς νέοι ιεροεξεταστές δοκιμάζουν τόν ζίππο τους σέ προσάναμμα σέ έναν πισθάγκωνα δεμένο ακροδεξιό, αλλά στέκονται μέ σεβασμό μπροστά σέ έναν ακροαριστερό.

Είναι απίστευτο αυτό πού γράφεται. Νά απολυθή κάποιος επειδή εξέφρασε συμπάθεια στό πρόγραμμα ενός ν ό μ ι μ ο υ κόμματος. Νόμιμου.

Οι υπερασπιστές τού ελευθερίας τής έκφρασης (όσοι δέν διακατέχονται από τό ανίατο κόμπλεξ τής επιλεκτικής αντίθεσης πρός τό δεξιό άκρο τής πολιτικής σκέψης) οι καλοπροαίρετοι σκεπτόμενοι μή ιδιώτες, θά πρέπει νά προβληματιστούν μέ όλα αυτά τά οποία ακροθιγώς διέρχονται τής προσοχής μας, σήμερα.

Κυρίως διότι όλα αυτά γίνονται εν ονόματι τής δημοκρατίας. Κυρίως.