Μπαγιατεμένως κονιορδίζειν.

Δέν έδωσα σημασία στήν αρχή· ήταν ένα γνωστό καί οικείο συναίσθημα. Όμως μετά οξύνθηκε επικινδύνως. (Ναί ναί, αυτή η αίσθηση τού τελευταίου τροχού τής αμάξης...). Όλος ο κόσμος γιόμισε απόψεις περί παύσεως τού μόνιτορ, ε, νά μήν πώ κι εγώ κάτι;

Άς καταθέσω τήν μου άποψη περί μόνιτορ, λοιπόν.

(Κι επειδής πραγματικά είμαι μέγας, είχα προλάβει τίς εξελίξεις, 14 μήνες πρίν!)

Ιδού, τί είχα περί μόνιτορ σχολιάσει:

Συνηθίζω νά τό παίζω ουδέτερος, επιτήδειος ουδέτερος – εκτός εάν προκληθώ. Στήν προκειμένη περίπτωση, δέν θέλω, δέν μπορώ νά «κράξω» κάποιον. Η Μιραντολίνα είχε κάποια γραπτά πού μ'άρεσαν, τά μέ εθνικιστική χροιά γραπτά της (μέ απογοήτευσε ολίγον τι τό πόστ της σχετικώς μέ τόν Πινοσέτ). Ο δέ Παναγιώτης, ευγενής, μέ βοήθησε μιά δυό φορές. Επιπροσθέτως η άγνοιά μου περί τών τεχνολογικών – αυτά μέ τά feed δέν τά καταλαβαίνω – μέ κάνει διστακτικό. Μού ακούγεται λογικό κάποιος νά λέη «εξαίρεσόν με από κάτι δικό σου», επίσης λογικό νά απαντά κάποιος ότι η λογική τού διαδικτύου μέ τά feedια δέν είναι καί ακριβώς πνευματικών δικαιωμάτων.

Ο καλτσόβρακος μέ κούρδισε, θυμήθηκα καί κάτι άλλους μεγαλοπρεπείς βλόγερς πού απεφάσισαν νά εξαιρεθούν τού μόνιτορ (αφού πρώτα καρακαταγαμωπροωθήθηκαν μέσω αυτού βεβαίως βεβαίως) κι είπα νά καταθέσω τήν άποψή μου όχι γιά τό ποιός έχει δίκιο, αλλά γιά κάποιες παράπλευρες αιτίες καί σκέψεις πού ίσως νά μεσολάβησαν/προηγήθησαν τού βγάλε με-δέν δύναμαι. Σέ ένα σχόλιο στό βλόγ τού Καλτσό.

Ο οποίος καλτσό είπε - εκτιμήσας αυτό - νά τό αυτονομήση.

Πολλές ευχαριστίες από εδώ στόν μέ πάμπολλα γλυκόλογα παινευτιάρη μου, καθώς επίσης στόν κορυφαίο μακράν Πασκάλ, στόν δωρικό, τόν κοφτερολόγο Αλζάπ, τόν λόγιο justanother , τήν ακριβοδικαία Κωνταντίνα καί τόν παλήκαρο τόν Τούκι.

(όλος αυτός ο κουρασμένος, μακρύς πρόλογος γιά νά ποστάρω τό περί ού ο λόγος!)

Εν τω μεταξύ, όχι πως σας ενδιαφέρει, αλλά θα ήθελα να ρίξω κι εγώ μια μαλάκια για αυτό το βαρβάτο θέμα… Επισκεφθείς το βλογ της μιραντολινας κολλημένος φασίστας ων, τό μόνο που βρήκα να πω, ητο μια ενστασις περί ταυτίσεως Πλευρη καί ναζί.

Την οποίαν η μιραντολίνα δεν δημοσίευσε. Δικαίωμα της βεβαίως, όταν πας να βάλεις κάτι και υφίσταται μοντερεησον όλα είναι πιθανά. Αλλά σιγά το πράμμα δηλαδή… Σιγά το θέμα που έθιξα πού νά άξιζε μη δημοσιεύσεως… Η αλήθεια νομίζω ότι βρίσκεται κάπου στήν μέση, άν καί πρέπει νά ομολογήσω ότι ο Παναγιώτης σέ μιά φορά πού τον χρειάστηκα γιά έναν χαζολόγο, έσπευσε σχεδόν πάραυτα· ώς εκ τούτου δέν είμαι εντελώς αντικειμενικός.

Κατά τ’αλλα, όταν πρωτομπηκα στο βλογ της, ειδών εκ παραδρομής τό προτελευταίο της ποστ περί αποχωρήσεως, νόμισα ότι έτσι συνδέεται με τον προκυψαντα νταλγκά. Κατόπιν, δια του φιλιππικού της, αντελήφθην ότι αλλαχού έπαιζαν τα τέλια.

Έν πάση περιπτώσει το θέμα είναι (κατά τήν άποψη μου ήτις μπορεί νά είναι κάργα λαθεμένη βεβαίως βεβαίως) ότι - όχι πάντα όμως - ξημερώνει κάποια ημέρα διαφορετική άπό όλες τίς άλλες. Μέρα καθ’ην αντιλαμβανόμεθα παρεμβάσει χι περιστατικού (τό οποίον δεν είναι τής παρούσης) ότι μας αρμόζει μιά κατάσταση «πρώτος μεταξύ βοθροειδών ίσων». Ενώπιον τού ημετέρου πισιού, τά έντερ στό πληκτρολόγιο μοιάζουν μέ καφεκίτρινα προϊόντα ασθενούς ρινός· τόση η ξιπασιά μας.

Ξιπασιά δηλαδή, επειδή ημείς, οι Δημήτρηδες Τζόυς τού 21ου αιώνος, συνγελαζόμεθα* μέ καραλούμπεν ανθρωπάρια άτινα έτυχε νά αποκτήσωσιν ένα πισακι, μιά συνδεσιν καί δι’αυτων πρόσβασι σέ διαδίκτυα, βλογς καί τά ρέστα.

Θεέ τών μπάυτς τό καλό απόβαλλε τό βλόγ καί δώστου εκεί πού βρίσκεται λίγη άπό τήν χρύσειαν αίγλη…

* στό μόνιτορ…

Όσο γιά τήν πρότασή σου περί αέριους… Κόψε με, παρακάτω:

Χαχαχαχαχαααααα!