Γαμώ τήν γκαντεμιά μου.

Τελικά, όσος καιρός κι άν περάσει, όσες αλλαγές κι άν γίνουν, πάντα θά μάς κυνηγούν μαστιγωτές διϋπνηστήρες, σειρήνες έχουσες τά ρούχα των, τερηδόνες χίμαιρες.

Τό βλέμμα τών ταλαίπωρων στίς ουρές στά πρακτορεία προχθές, ήταν τό ίδιο μίζερο, τό ίδιο καρμοίρικο, τό ίδιο λιμουτζιάρικο, τό ίδιο αποτυχημένα τζογαδόρικο, μέ αυτό τών τύπων πού περίμεναν σέ ουρά γιά 750 γραμμάρια λαδιού καί μισό κιλό γάλακτος μιάμιση δεκαετία καί πίσω, στίς χώρες τού υπαρκτού παράδεισου.

Ίσως καί χείρον.