Γιά προχώρα το...

E ναί βρέ κόρες! Ενάμισυ χρόνο είχαν νά δούν χαρά τά σκέλια μου! Νά οξειδωθή η κλειτορίς μου! Νά εφιδρώσω χαμογελιάρικες κλείδωσεις μου! Νά γρασάρω τήν «στάξε με» κατάστασή μου! Στά ντουζένια μου είμαι κι εγώ, έχω ανάγκες! Τί πιστεύετε, γαμώ τόν μπελά μου;! Ακόμη κι άν ήθελα, βεβαίως, δέν θά μπορούσα νά τό παραβλέψω! Τί (μέ) νομίζατε; Γιά καμιά, λίγο πρίν από τό ορμονο-ΚΤΕΟ, γεροντοκόρη; Φφφφφφφφφ! Ναι, ακριβώς! Όπως τό φαντάζεσαι! Τζούφιος ο χχχχχχχχχ! Άσφαιρος! Ξεφόρτωτος! Μιά μαντάρα! Στίς καλλίτερες καί σκληρότερές του, φέτα πεπόνι μού θύμιζε ο αργαλειός του! Τό μέγεθος; Πώς είναι ο αρακάς πρίν τόν καθαρίσεις; Ε, κάτι τέτοιο! Πίκρα σάς λέω! Δέν ξέρω τί συνέβη καί μέ ξεγέλασε πρίν άπό τό στεφάνι! Ήτο σκότος, δέν έβλεπα! Αλλά δέν μπορώ πιά! Δέν αντέχω! Δέν άντεχα δηλαδή! Γι’αυτό καί έβαλα ένα τέλος οριστικό!