Όταν μεγαλώσω θέλω νά γίνω ταξιτζής.

Νά απαγορεύω μέ μειλίχιον ύφος, τσιγάρο νά ανάψη (μά αυτό είναι συνήθεια τού μετά!), νά καταριέμαι τόν Τρίτωνα γιά τήν ανυπαρξία ψιλών, νά τακτοποιώ πάντοτε τό παραπλεύρως καθρεπτάκι.

Κυρίως όμως νά εκμεταλλεύωμαι τό σγούψιμο μελαχρινών* κυριών καθώς θά προσεγγίζουν τό ταχι λέγοντάς μου πού θέλουν νά σπεύσουν ένόσω εγώ θά κατεβάζω τό παραθύρι.

Η απαραίτητος συνθήκη, δέον νά είη θέρος, γιά νά έχωσιν προτεραιότητα τά ντεκολτέ είναι απαραιτητοτάτη, ναί!

* μωρέ καί ξανθών καί καστανών καί πυροξάνθων καί λευκομαλλουσών!