We Got To Get Out Of This Place.

Δύο είναι οι ανάγκες πού κινούν πάσα ανθρώπινη συμπεριφορά, ξυπνούν πάν ένστικτο καί επιβεβαιώνουν πάντα ατταβισμό: Γαμήσι καί μάσα. Όλα τά λοιπά, εντελώς λιμά. Παραπληρωματικά σέ μιά γωνιά 180 μοιρών, χρειαζούμενα όσο μιά τέταρτη πιστωτική κάρτα χωρίς καμίαν συνδρομή γιά ένα ολάκερο έτος! Είτε ελευθερία, είτε αυτοεπιβεβαίωση, είτε κοινωνική καταξίωση, είτε υπαίθρω ζήν/βολτάρειν/αποπατείν, όχι απλώς εσχατεύοντα, αλλά ούτε κάν ανάγκες. Απλώς «επιθυμίες». Μέ έντονο τόν χαρακτήρα τού προαιρετικού.

Παρατηρώ όμως – δεδομένων τών έν συρμώ αναθεωρήσεων – ότι έχει ενσκύψει καί κάποια άλλη ανάγκη... Υφίσταται καί κάτι άλλο, τό οποίον, πειναλέοντος λέοντος μερίδαν έχει, στήν βιοθεωρία κάποιων:

Η ανάγκη γιά νιρβάνα.

Η διά κάθε τρόπου καί μέσου προσπάθεια γιά απόκτηση γαλήνης, ηρεμίας, αταραξίας. Ναί.

Αταραξία.

Τό υπέρτατο (απαραίτητο γιά τήν συντήρηση καί ύπαρξή τους) αγαθό κάποιων. Νιρβάνα.

- Καί...; Τί γίνεται όταν τούς ταράξης μιά τέτοια νιρβάνα;
- Τότες, μέλας όφις πού σέ κατάπιε, αγαπούλη!

- Καί...; Πώς χαλάει μιά νιρβάνα;

- Όχι μέ έξαρση βορείων ανέμων, γαμησάντων μιά ρομαντζάδικη μπουνάτσα.
Όχι μέ σκυλάδικα, τρείς η ώρα μεσημεριάτικα.
Όχι μέ ορμονικές διαταραχές...

............. Αλλά μέ μιάν απλή νύξη, μιά ταπεινή παρατήρηση, μιάν μικρούλα άποψη, ότι η Αριστερά, μέρος αυτής τέλος πάντων, υποκριτιάζει, κηβδιλοφέρνει, καλπικίζει επ’ευκαιρία τού πολέμου στόν Λίβανο.

Μόλις λοιπόν ο νιρβανάκιας κόψει κίνηση, όταν δή κάτι διαφορετικό, σκουπίσας δάκρυα, περατώσας τόν επικήδειο τής νιρβάνας του, αρχίζει έναν λίβελο. Μέ αρχή, τέλος καί μέση, μιά μέση όμως ευλύγιστη, γιά υποκλίσεις ενώπιον τής αυτού μεγαλειότητος, τού Ψεύδους. Τού Ψεύδους καί – κυρίως – τής αλληθωρίασης.

Η έν λόγω νύξη, παρατήρηση, άποψη μέσω ενός αρθρακίου (σίκ) εξηγεί, αποκαλύπτει τό αμοραλιστικό κίνητρο σημαντικού μέρους τής ελληνικής αριστεράς όταν κλαίη (ίσως καί κροκοδειλίως) γιά τά παιδιά τών λιβανέζων, αγνοώντας παιδιά στήν Σρεμπρένιτσα.

Ώς αντίδραση σέ αρθράκια πού τόλμησαν νά χαλάσουν τήν μακαριότητά του, ο νιρβανάκιας τότες, αρχίζει μιάν ακατάσχετη παπαρολογία [καθότι δέν απαντά ποτέ (μά ποτέ λέμε!) επί τής ουσίας!] γιά τό ότι αποκλειστικό προνόμιο στήν ευαισθησία, έχει η αριστερά! Δέν θά αργήση – ο νιρβανάκιας ντέ! – νά διακηρύττη περηφάνως ότι καί η αιτία τών ανθισμένων πασχαλιών είναι η αριστερά!

- Ότι γιά τό κελαρυστό γέλιο ενός παιδιού, τό χεράκι της έχει βάλει η αριστερά!

- Τό μπούγικο αφρόγαλα στόν καπουτσίνο τό οφείλουμε στήν αριστερά!

- Γιά τήν παντελή απουσία transfer error στόν napster κάποτε, η αριστερά!

- Η μυρωδιά καρύδας τών ανθηλιακών, εξεπορεύθη once upon a time από τήν αριστερά!

- Γιά τήν μεγάαααααλη διάρκεια ζωής τής μπαταρίας τού νόκιά σου (ναί ρέ! Τού δικού σου νόκια!), η αριστερά!

Τέλος πάντων, μπορεί όντως η Αριστερά νά προσφέρη τά καλλίτερα, πέρα από μαλακίες, νά είναι μιά πανάκεια. Δέν θέλω νά εναντιωθώ σέ αυτό, δέν είναι εδώ τό θέμα.

Τό θέμα βρίσκεται στό ότι είναι ολίγον τι άστοχο, υποκριτικό βεβαίως βεβαίως, πίσω από ένα προσωπείο ανθρωπισμού, νά σπαράζης μόνο γιά τά από’δω παιδάκια ενώ γιά τά εκεί παιδάκια νά μήν αφιερώνης ούτε αράδα, νά τά έχης γραμμένα στ’αρχίδια σου.

Κι όταν, αφού προκύψει παρατήρηση μέσω κάποιου άρθρου π.χ. (=διατάραξη νιρβάνας) γι’αυτό το μεγαλοπρεπές αλληθώρισμα, συνεχίζεις νά εμμένης στίς (ερυθρά φασιστικές) απόψεις σου, τότε η κατάσταση γίνεται περίεργα ευτελισμένη αφού επιλέγεις νά συνεχίζης σέ αυτόν τόν κατήφορο.

Σκέφτομαι τώρα ότι είμαι ζώον. Ξόδεψα 450 λέξεις ενώ ο j95 σέ κάτι λίαν Spicy καί γαμάτο! τά λέει πολύ καλλίτερα, μέ πολύ λιγώτερες λεξούλες οι οποίες ευστοχίζουν παρασάγγας 100 (έτη φωτός). Ο καθείς βεβαίως μέ τά δικά του ανεμολόγια κι ορίζοντες...

Υπάρχουν φορές πού έρχεται στ’αυτιά μου τό We Got To Get Out Of This Place· μπορεί όταν συνγελάζεσαι υποκριτές, νά σέ δής κάθαρμα κάποια μέρα. Τήν αμέσως επόμενη στιγμή όμως γουστάρω πολύ νά κυττιέμαι σέ καθρέπτη τεχνοτροπίας «οίστρος».