Ο πέταγμας τής πεταλούδας. Συνέχεια από τό προηγούμενο.

Δέν τολμούσα όμως νά κάνω λόγο στήν παρέα γιά μάσα, καθόσον τό παίζω μπόντυ τρελλό μέ λαδερή γράμμωση. Συνεχίσαμε νά ανεβαίνουμε τήν Ιπποκράτους, 7 μέτρα πρίν από έναν βρωμερό πράσινο κάδο, έσκυψα νά δέσω τά κορδόνια τών παπουτσιών μου κι άς φορούσα τσόκαρα. Περατώσας τό δέσιμο κι ισιώσας τό κορμί (τό μπόντυ, ναί) είδα ότι στεκόμην έξωθεν εκδοτικού οίκου, ακροδεξιού τοιούτου (ω μόν ντιέ!). Προσέγγισα τήν προθήκην αυτού, περιεργάστηκα τούς τίτλοι. Γύρισα πρός τήν παρέα μου, τήν πρότεινα τήν χείρα μου, έμμεσος πρότασις νά μ’ακομπανιάρη. Μαζύ πλέον βλέπαμε τούς τίτλοι, ναί ναί, ειδικά έναν πού μού έκανε εντύπωση.

«Τό πέταγμα τής πεταλούδας»

Μπήκα αμέσως στό νόημα, μέ έκαιγε η ανάγκη νά μπή κι η παρέα μου. Κι επειδή κάποια κλειστοφοβία σίγουρα θά μέ έπιανε, ξεκίνησα – χωρίς νά μού τό έχη ζητήσει – νά εξηγώ γιά τό πέταγμα τής πεταλούδας:

- Κύττα... Δέν είναι τόσο υδρατμικό όσο φαντάζεσαι, τό πέταγμα αυτό τής πεταλουδός. Πέταγμα τής πεταλούδας καλείται (βάσει τού σχετικού λήμματος τής μεγάλης σοβιετικής εγκυκλοπαιδείας) η... Η... Χμ... Άκου... «Πέταγμα της πεταλούδας» είναι το πετάρισμα της γλώσσας στό σημείον ένθα σμίγει ο κορμός με το κεφάλι του πέους. Εκεί υπάρχει αυτή η μεμβράνη πού τσιτώνει, η λίαν ευαίσθητος μεμβράνη. Κατάλαβες; Χαίρομαι! Ξέρεις όμως; Όσο καί νά μάς προτείνουν κάποιοι καμασουτρικοί, μεθόδους καί συνταγές, τό θέμα κι η ουσία ευρίσκεται στίς δικές μας επιδόσεις. Ένας άλλος σοφός, δάσκαλος τού Μπουχάριν καί τής Ρόζας Λούξεμπουργκ έλεγε, συμβουλεύοντας γυναίκες, υποψήφιες στά μαρξιστικά κοινόβια: «Νά γλύφης καί νά ρουφάς σάν νά πρόκειται νά εκραγούν τά πνευμόνια σου άπό έλλειψη οξυγόνου καί ο πούτσος του νά είναι αναπνευστήρας». Φθάσαμε! Πέρασε!

(θένκς Αγγ.!)