Περισσεύει κάνα μανταλάκι;

Καίτοι εχθές θαύμαζα τό κάλλος (τήν κάποια γραφικότητα δηλαδή) τού κωφού λιμένος, σήμερον η κολυμπάδα αυτού, δέν ήτο καθόλου ανάλογος τού quasi θαυμασμού. Οι αχινοί παρεμόνευαν μέ μεγάλην διάθεση όπως γαμήσωσιν τάς διακοπάς τών γαμησάντων τήν ησυχίαν των - ουχί μόνον δι’ασταμάτητων ουρήσεων.

Τό μπάνιο περατώθη. Και... Μιά ακουσία* κίνησις καθώς απλώνεις τίς πετσέτες, σέ κάνει νά κυττάξης σ’ένα γειτνιάζον δωμάτιον. Η μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη (καί όχι μισόκλειστη γιά τούς γνωστούς λόγους απορρίψεως τού πεσσιμισμού) τούς βλέπεις νά είναι ξαπλωμένοι, ανέκφραστοι, όχι σέ βαθμό άνοιας, νά προσηλώνωνται ενώπιον μιάς τηλεοράσεως.

Καί σκέπτεσαι , όχι μέ έπαθλον πρωτοτυπίας βεβαίως, αναρωτιέσαι εάν άξιζαν περίπου 624 χιλιόμετρα, γιά νά δής ειδήσεις τού άλτερ, προβάλλουσαι Τσιαμτσίκα. Περαιτεριάζεις τόν συλλογισμόν σου, οικτίροντας τούς μέ τηλεκοντρόλ στίς παλάμες σέ φόντο διακοπών. Δέν είναι όμως κακό αυτό.

Διακοπές είναι, ό,τι γουστάρουν θά περιέχουν διακοπτίζον.

Εξάλλου κι αυτός εκεί, ο ελαιοχρωματιστής, κάθησε καί διάβασε μιά μούτζα βιβλία· περίπου 2.200 σελίδες. Έκανε κι αυτός 614 χιλιόμετρα γιά νά μάθη ότι ο Δαυίδ Μπορίσοβιτς Λιάπκιν κιαρατάς ών, σκότωσε τήν γυναίκα του, ότι η πίπα τής Ρόμπυν στόν Βίκ Γουίλκοξ ήτο ένα σημείον καμπής στία αφροδίσια πεπραγμένα, ότι η όπου γής κομμουνισταί ηγέτες είναι χολερικάρες κι ότι ο Σταύρος Βασιλιάς είναι άπαιχτος; Καθόταν, ο τρόμπας καί στό τής πρωτευούσης επίνειον νά μάθη όλα αυτά...


* Αρχίδια ακουσία. Μπανιστηρτζής παιδιόθεν ών, τήν καρακαταβρίσκω μέ τό μάτι... Γιατί νά τό κρύψωμεν άλλως τε;