Ονειροκριτικός θεάτρου

Είδα στόν ύπνο μου ότι ήμουν άνδρας. Η λόγω θέρους αδαμιαία μου περιβολή μοι επέτρεψε νά μέ περιεργασθώ. Στήν αρχή δυσκολεύθηκα νά μέ συνηθίσω μέ 5ο υπολαίμιο άκρο. Άρχιζα καί κουνιέμαι νά δώ πώς ανταποκρίνεται ο νιούφης φίλος στό g. Μού φάνηκε σάν νά απέκτησα 11ο δάκτυλο. Υπολογίστρια τού αισχίστου είδους ούσα, τό εξεμεταλλεύθην πάραυτα λέμε! Κάθησα κι εσκέφθην τά σύν τής εξελίξεως ταύτης. Τό παραπάνω δακτυλάκι (η χρήσις τού υποκοριστικού, ηθελημένος) θά χρησιμοποιείτο κατά τίς κατά καιρούς καταμετρήσεις (πωπώ «κατά»!). Δέν θά έβγαζα πλέον παπουτσικό επιστρατεύουσα δάκτυλον σκέλους! Είς τό εξής θά είχα ένα κάποιο (μικρό είν’η αλήθεια) περιθώριον. Κατόπιν, μιά ματιά πιό κάτω, αι γραμμώσεις τής γάμπας μου, συνειρμίσανε καί μού θύμισαν ποδοσφαιριστή, μέρος ενδεκάδος δηλαδή. Όπως καί τά ένδεκά μου δάκτυλα...

Τό casting εντός γηπέδου θά είχε ώς εξής:

Οι δύο μέσοι, μεγάλοι μέ μεγαλοπρεπείς χόνδρους καί ευθυτενή κορμοστασιά, θά ήσαν τό αμυντικό χάφ καί ο σέντερ μπάκ. Μέ τέτοιους παλλήκαρους, σχεδόν κύκλωπες, εξασφαλίζομε τά ημέτερα μετόπισθεν μέ εγγύηση ελβετικής τραπέζης.

Οι δύο μικροί θά κάναν τά δυό ακραία μπάκ. Μικρά καί τσαχπίνικα, γρήγορα, κοντουπούτανα, μέ επιθετικές τάσεις άνευ σωβινιστικών διαθέσεων (νά μήν ξεχνιούνται στήν επίθεσιν παναπεί).

Οι δύο αντίχειρες (τά σημαντικότατα αυτά δάκτυλα) τί άλλο πλήν ενός τερματοφύλακος καί δεκαριού. Τερματοφύλαξ σάν Ατματζίδης στά καλά του καί δεκάρι, Τσάρτας στά μή κομπλεξικά του.

Ο Δείκτης!

Αυτό τό σουξεδιάρικο δάκτυλον, τό χρησιμοποιούμενο σέ άπειρες καί πολυποίκιλες ανθρώπινες δραστηριότητες. Από τό νά σηκώνης τό χέρι σου στό σχολείο νά απαντήσης εκμεταλλευόμενος τόν ψίθυρον-απάντησιν από τόν διπλανό αριστουχοτότατο 35χρονο αλβανό μαθητή τής τετάρτης δημοτικού μέχρι τό σκάλισμα τής ρινός. Από τήν επίδειξίν του, απειλητικώ τώ τρόπω, κουναμένου (σάν τήν Άντζελα σέ βίδεο κλίπ τού Νίκου Σούλη, θά στά βγάλω όλα στήν φόρα τώρα τώρα τώρα!) μέχρι τήν επαφή του στήν μέση τών χειλέων, παράκληση ησυχίας. Τά δύο αυτά δάκτυλα θά ήσαν τό μέν δεξί εξτρέμ (αγαπημένη μου θέσις καί ουχί μόνον ποδοσφαιριάρικη) ο κατά πόδας τόν πρώτο μεταξύ ίσων, λατρεμένων επιδόσεων καί αψεγάδιαστου ήθους, τό δέ αριστερό χάφ μέ μπόλικες οργανωτικές τάσεις (Λέγε με Τόνυ Σαβέβσκι).

Ο αριστερός παράμεσος, ώς έξω αριστερά. Ολίγον κοντούλης αλλά γεματούλης, θυμίζει έντονα Σαραβάκο. Ο φορτώσας δύο γκολάρες στίς 10 Αυγούστου τού ’94 τήν Ρέηντζερς κάνοντας τήν αρχή τής πρόκρισεως στό «τσάπιο λή» πέριξ τού οποίου ευχόμεθα κάτι ανάλογο καί φέτος νά γίνη μέ τήν περίπτωση τής σκωτικής επίσης, Χάρτς.

Ο δεξιός παράμεσος, δεξί χάφ, πολυθεσίτικο όμως, μέ γλυκό πόδι, κάτι σάν τόν Χρήστο Μαλαδένη.

Γιά τό τέλος τί άλλο; Στόν ρόλο τού ξαναμμένου σέντερ φόρ, τού συνεχώς φλογισμένου καί οπλισμένου, τού οπουνάναι πύρ κατά ριπάς καί κατά βούλησιν, τού έχοντος κάθε χρόνο τήν χρυσή μπάλα στό τσεπάκι του, τού γιά ρεκόρ γκίνες σκόρερ, τό 11ο δάκτυλο! Τό νεότευκτον καί καινουργιοφυές! Ναί! Τό καυλί! Κατακόκκινον, ζουμερόν καί λαχταριστόν, στήν θέσιν τού κεντρικού επιθετικού, ένας υπεράνθρωπος γκολτζής μέ συνεχή «σκοραρίσματα»!