Join the club αγαπούλες!

Τό ζήτημα είναι μιά στάλα λεπτό. Η περίπτωση αυτού τού κράτους, τού λαού, τών εθίμων – ηθών του καί ό,τι σχετίζεται μέ αυτό, είναι μάλλον τό πιό ισχυρό ταμπού στά μέσα καί έξω τού πλανήτη. Πάσα αρνητική αναφορά σέ αυτό, πάντοτε επέσυρε (καί επισύρει) ενδεχόμενο συκοφάντησης κυρίως λόγω αναμόχλευσης παθών. Οι φούρνοι καί ό,τι πέρασε ο, κατ’αυτόν, περιούσιος λαός, έρχοντο πρώτο πλάνο καί ο διαπράξας τό απαράδεκτο ολίσθημα θά έπρεπε νά γράψη 1948 φορές, μού πρέπουν ξυλιές στόν πισινό πού τόλμησα νά αμφισβητήσω το αναμφισβήτητον!

Καί τώρα σκάει η φάση μέ τόν Λίβανο. Καί βλέπεις άπειρους τού ημετέρου δημοσίου βίου, παράγοντες* οι οποίοι ακόμη καί σέ περίπτωση χεσοκλανιάς (η οποία αφήνει μιά κάποια καφετιά υγρουλή λωρίδα στό βρακί) καί όχι στεγνής κλανιάς (τής οποίας τό μόνο αρνητικόν είναι η χαλασμεναυγουλίλα π’αναδύεται) θεωρούν ότι πταίει η άκρα Δεξιά, νά έχουν σηκώση λάβαρον επαναστατικόν κατά τού Ισραήλ! Όλα αυτά μέ κάνουν καί αυτοκριτικάρομαι, τόν ώς ακροδεξιό, αντισιωνιστή, νά φοβάμαι τί στόν πούτσο λάθος κάνω καί ταυτίζομαι μέ όλους αυτούς τούς φορείς οι οποίοι ανέκαθεν έδιναν καί δίνουν εξετάσεις γραικυλισμού, υποκρισίας καί φιλοψεύδους.

* Όπως π.χ. η αυτόκλητος υπερασπίστρια κάθε δόλιου αλλά καί δολίου τού κόσμου αυτού, εφημερίς τών Αθηνών, Ελευθεροτρυπία.