Ναί, ε; Καί νά σάς πώ…

Δημιουργεί εντύπωση ακόμη καί 1437 χρόνια άπό τής γεννήσεως τού Μωάμεθ… Πώς έγινε μπορετό και ξέφυγε από προοδάρες φωστήρες καί δέν έβγαλαν σέ αυτοκόλλητα τό σλογκανάκι «Η εθνική οδός ανήκει στά μυγάκια της» κατά τό «τό Αιγαίο ανήκει στά ψάρια του»;

Λές νά μήν έχουν πάρει ποτέ άπό πίσω τήν Ε65; Παρατηρείται γενοκτονία εντόμων κάθε φορά πού κάποιος χόμο σάπιενς, παίρνει τό χι-τροχό του καί εκδράμει! Καί στο φινάλε η διεθνής αμνηστία τί στόν καύλουρα κάνει; Μόνο γιά τίς μειονότητες ξέρει νά μιλά; Τελοσπάντων νά’ούμ’... Μιά πουτάναφέραμε μέ τσί εθνικοί οδοί, λένε ότι κάπου στήν Ευρώπη αποκαλούν τήν ζώνη ασφαλείας, ζώνη ζωής. Ναί… Αυτή είναι η μόνη μετονομασία πού μάς πρέπει κι όχι η ανίερη τοιαύτη τών λεωφόρων πέριξ τού κυνοβουλίου. Τί θυμήθηκα πάλι…Πολλά πού πρέπει νά θυμάμαι, ξεχνώ κι θυμάμαι εκείνα δέν...

Κι όταν είσαι έντονα λαθιάρης καί ξεχάσεις τό ανθηλιακόν, όχι σέ κάποια κατακόμβη τής τσάντας σου αλλά κάπου έξω επί τής ψαθός, τί μπορεί νά συμβή; Σέ αυτές τίς περιπτώσεις, όταν τό μπουκάλι τού πίζ μπουίν, έλθη σέ άμεση επαφή μέ τόν ήλιο, ξεθυμαίνει; Εκφυλίζονται οι ιδιότητες μιάς 30ρας κρέμας;

Πιζ μπουίν! Αχ ναί! (Μού) Θυμίζει τιραμισού. Η ώχρα τού χρώματός του βοήθα τόν συνειρμό. Καί τά ξεκουκουλιάσματα τής γλώττης επί τού πιζμπουναρισμένου δέρματος, ακόμη περισσότερο! Όταν η λαχτάρα, η αχορτάδα είναι λίαν έντονος καί δέν σέ αφήνει, ηρέμω συμπεριφορά νά τά απολαύσης. Οι ελίτσες θυμίζουν σβολιασμένη σοκολάτα, τά σπυράκια παρείσακτους ξηρούς καρπούς. Τό αποτέλεσμα μένει τό αυτό. Αφυδάτωσις. Καί διάθεσις νά γυρίσης ελαφρώς τήν πλάτη, νά ανασκελισθής, νά (προσπαθήσης νά) κυττάξης τόν μεσουρανισμενο ήλιο καί νά εύρης αδικαιολογήτως ταχέως απάντηση σέ τυχόν παράπονο παραμελιάσματος:

- Όχι! Μήν αρχίζεις νά μέ ψέλνης γιά τό ότι δέν σέ προσέχω, πώς δέν σού μιλώ καί περί άλλων τυρβάζω! Νά… Μόλις τώρα, σέ αυτόν τού λαγώου ύπνου, σέ είδα σέ ένα μικρού μήκους όνειρον, νά μού μιλάς, νά μέ ρωτάς, νά περιμένης αποκρίσεις καί νά διαλογιζόμεθα!

Νά χαθής παλιοσορόπια! Ούρτ!