Sealed with a Kiss

Εξαιρετικά αφιερωμένο στούς αλληθωρίζοντες παντού, σ’αυτούς πού τινάζουν πέτο όταν τούς καταλογισθή κάτι απλό, σέ όσους... Στούς ψεύτες ρέ παιδί μου, έτσι απλά... Στούς ψεύτες. Στούς καθ’έξη ψεύτες.

Η επιλεκτική ευαισθησία

Αλήθεια! Αν το Ισραήλ δέν ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ, προς τα πού θά διαδήλωναν οι εγχώριοι της «Αριστεράς καί της (επιλεκτικής) ευαισθησίας»; Ποιανών ηγετών αγάλματα θά έριχναν, γιά νά εκφράσουν την «ιερή οργή» τους; Χειρότερα: αν οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ ερμηνευόταν ως «επιχείρηση ανατροπής της Νέας Τάξης», θά διαδήλωνε κανείς;

Τα ερωτήματα είναι εύλογα, διότι δέν υπήρξε καμιά διαδήλωση όταν το (τηρουμένων των αναλογιών) Ισραήλ της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή η Σερβία, ξεκίνησε τη φωτιά στα Βαλκάνια. Δέν υπήρξαν διαμαρτυρίες όταν ο ελεγχόμενος από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς καί υπερεξοπλισμένος σερβικός στρατός βομβάρδιζε το Μόσταρ. Από την άλλη, είναι λογική η οργή γιά τους 450 αμάχους πού έγιναν παράπλευρα θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών, αλλά θά ήταν πιο πειστική αν το ΚΚΕ καί ο Συνασπισμός διαδήλωναν έξωθεν της σερβικής πρεσβείας όταν οι Σερβοβόσνιοι έσφαξαν εν ψυχρώ 7.500 γέρους, γυναίκες καί παιδιά στη Σρεμπρένιτσα. Καί βεβαίως πρέπει κάποτε νά λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη οι Ισραηλινοί στρατηγοί πού σκοτώνουν (έστω, άθελά τους, όπως δηλώνουν) αμάχους, αλλά το αυτό ισχύει καί γιά τον ιμάμη Νασντράλα. Καί γιά τον τελευταίο δέν γίνεται καμιά κουβέντα. Ούτε φυσικά γιά τους εγκληματίες πολέμου Κάρατζιτς καί Μπλάντιτς πού καταζητούνται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Η οργή καί η ευαισθησία εναντίον όσων σκοτώνουν είναι πολύ επιλεκτική.

Δέν τίθεται θέμα αντισημιτισμού, όπως υποστήριξαν κάποιοι. Η ηγεμονεύουσα ιδεολογικά την χώρα Αριστερά υπήρξε πάντα αντιρατσιστική. Γιά την ακρίβεια πολέμησε όλες τις εκδηλώσεις ρατσισμού (μέρος του είναι καί ο αντισημιτισμός) στην Ελλάδα. Καί τα κατάφερε: ενοχοποίησε κάθε διαχωρισμό με βάση την καταγωγή, καί σ’ αυτή οφείλεται το γεγονός ότι η ένταξη των μεταναστών –παρά τα επιμέρους προβλήματα– υπήρξε τόσο ομαλή, σε μια χώρα πού δέν είχε ποτέ μεταναστευτική εμπειρία. (Σημείωση: Φυσικά αυτό δέν σημαίνει ότι ο αντισημιτισμός στη χώρα είναι άγνωστος. Απλώς είναι «λαϊκός αντισημιτισμός». Υπάρχει στους θρύλους περί κυριαρχίας των Εβραίων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, στα προτερήματα καί τις δολιότητες πού αποδίδονται στη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων.)

Η μονόπλευρη θεώρηση της Αριστεράς καί της τωρινής σύγκρουσης υπαγορεύεται από το αντιορθολογικό μένος ενάντια στις ΗΠΑ καί στον δυτικό κόσμο. Είναι περισσότερο ψυχολογική παρά πολιτική στάση. Μπορεί νά ερμηνευθεί μόνο από τα τραύματα πού προκάλεσε η κατάρρευση των σοσιαλιστικών παραδείσων καί συνεπώς των οραμάτων γιά τα οποία κάποιοι έδωσαν όλη τη ζωή τους.

Ετσι, είναι τραγικό καί συνάμα αστείο νά διαδηλώνουν στην αμερικανική πρεσβεία επειδή ένας σύμμαχός τους σκοτώνει παραπλεύρως αμάχους καί νά μη γίνεται ούτε μία διαμαρτυρία στην ιρανική ή συριακή πρεσβεία όταν ο δικός τους σύμμαχος στοχεύει συνειδητά αμάχους. Διότι στη Χάιφα, όπου πέφτουν βροχή οι Κατιούσα, δέν υπάρχουν ισραηλινά στρατεύματα. Γυναίκες καί παιδιά στοχεύουν οι χιλιάδες πύραυλοι της Χεζμπολάχ. Ετσι, αν οι Ισραηλινοί στρατηγοί είναι ένοχοι αδιαφορίας γιά τα αθώα θύματα, οι «τρελοί του Θεού» είναι ένοχοι γιά δολοφονίες αμάχων εκ προθέσεως. Καί, φυσικά, γιά τους τελευταίους οι εγχώριοι αντιιμπεραλιστές κρατούν αιδήμονα σιωπή. Οπως σιωπούν γιά το έγκλημα πολέμου πού διαπράττουν οι ισλαμιστές του Λιβάνου, χρησιμοποιώντας τους άμαχους ως ανθρώπινη ασπίδα καί ως τηλεοπτικό επιχείρημα υπέρ του πολέμου πού αυτοί ξεκίνησαν.

Τέλος οι αντιιμπεριαλιστές δηλώνουν σοκαρισμένοι από την αποστροφή της κ. Κοντολίζα Ράις ότι «η ανθρωπιστική καταστροφή στον Λίβανο είναι οι ωδίνες της νέας Μέσης Ανατολής». Αλλά γιατί δέν εκπλήσσονται ποτέ με τους συντρόφους τους οι οποίοι κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι «η βία είναι μαμή της Ιστορίας»; Δηλαδή, τι διαφορετικό από τον Κάρολο Μαρξ είπε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών; Στο κάτω κάτω της γραφής η «ευαίσθητη» Αριστερά δέν έκανε καμία διαδήλωση όταν ο κ. Δημήτρης Κουφοντίνας καί οι σύντροφοί του αποφάσισαν νά γίνουν «μαιευτήρες της Ιστορίας». Δέν διαμαρτυρήθηκε κανείς γιά τα αθώα θύματα του άδικου ταξικού πολέμου πού εξαπέλυσε η «17 Νοέμβρη». Οχι στη μακρινή Βηρυτό, αλλά εδώ! Στον διπλανό δρόμο! Ηταν, άραγε, λίγοι οι νεκροί ή δέν ήταν αθώοι, επειδή έτσι έκριναν οι «κουμπουροφόροι της επανάστασης»;

Η οργανωμένη Αριστερά δέν έχει πλέον (δυστυχώς γιά τη χώρα) το ηθικό ανάστημα νά διαμαρτύρεται γιά τους άμαχους νεκρούς. Κι αυτό γιατί ανέχθηκε καί ανέχεται πολλούς. Τους χώρισε καί τους χωρίζει ανάλογα με τον σκοπό πού εξυπηρετούν. Κάποιους τους θεωρεί λιγότερο αθώους ή έστω παράπλευρα θύματα της μεγάλης κίνησης της Ιστορίας. Οπως ακριβώς τους βλέπει καί η κ. Κοντολίζα Ράις. Τώρα, αν διαφέρει ο τοκετός πού οραματίζεται η Αμερικανίδα υπουργός των Εξωτερικών, με τον τοκετό πού οραματίζονται οι εγχώριοι «επαναστάτες», λίγο πρέπει νά μας ενδιαφέρει. Η προσοχή μας πρέπει νά είναι στραμμένη στις ωδίνες κι αυτές πρέπει νά καταδικάζουμε. Ανεξαρτήτως του τοκετού πού έχει κατά νου εκείνος ο οποίος τις προκαλεί...

Καθημερινή 30 Ιουλίου 2006
Π.Μανδραβέλης