Ο Καραγάτσης Αυτοβιογραφείται.

Γεννήθηκα στήν Αθήνα σε ένα από τά τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Ακαδημίας καί Θεμιστοκλέους. Δέν σας λέω όμως σε ποιό. Καί τό κάνω επίτηδες αυτό, γιά νά μπλέξω άγρια-σε αυτό τό αθηναϊκό σταυροδρόμι- τους διαφόρους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή νά εντοιχισθεί η αναμνηστική πλάκα. Εγώ βέβαια θά τά έχω τινάξει προ πολλού, καί θά σπάω κέφι καλά στόν ουρανό, μέ τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θά έχω παρέα τό Σολωμό, πού θά μου λέει κουνώντας τό κεφάλι: " Τράβα καί σύ Καραγάτση,όσα τράβηξα εγώ από τόν Καιροφύλλα, τόν Αποστολάκη καί τό Σπαταλά".

Όπως βλέπετε τό κυριότερο γνώρισμά μου είναι η μετριοφροσύνη. Διδάχτηκα τά πρώτα γράμματα στο Αρσάκειο της Λάρισας (όταν συλλογιέμαι πώς, υπήρξα καί Αρσακειάδα!) καί αντί νά ερωτευτώ τις συμμαθητριές μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου. Γεγονός πού μαρτυράει τη σκοτεινή ερωτική ιδοσυγκρασία μου. Έκανα ό,τι μπορούσα γιά νά μην προβιβαστώ, νά μείνω στην ίδια τάξη, κοντά στην "γυναίκα των ονείρων μου". Τό υπέροχο λογοτεχνικό μου ταλέντο φανερώθηκε στο Γυμνάσιο, όταν έγραφα εκθέσεις αριστουργηματικές. Οι καθηγητές μου δέν πρόφταιναν νά μου βάζουν δεκάρια. Ένας μονάχα- ένας ξερακιανός καί καταχθόνιος- έβρισκε τά κείμενά μου απαίσια καί τά μηδένιζε αράδα. Δέν μπορούσα νά καταλάβω...αργότερα όμως κατάλαβα. Ο καθηγητής ήταν λογοτέχνης. Εννοείται πώς τόν εκδικήθηκα σκληρά ...Ήμουν νεαρότατο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών όταν ο κ.Καθηγητής -γέρος πια- ζήτησε την ψήφο μου γιά νά μπει καί αυτός στο επίσημο αυτό Πρυτανείο της ελληνικής διάνθησης. Του την αρνήθηκα. Αποτέλεσμα: Αυτός είναι καί εγώ δέν είμαι πια μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών...

Κάποτε σπούδαζα νομικά. Είχα συμφοιτητές τους κ.Πέτρον Χάρην, 'Aγγελο Τερζάκην, Γιώργο Θεοτοκάν, Πετσάλην καί Οδυσσέα Ελύτην, τά εξαιρετικά αυτά νομικά πνεύματα πού τόσο διέπρεψαν στη δικανική σταδιοδρομία τους- όπως καί εγώ εξάλλου. Ο ισχυρισμός του κ. Κλ. Παράσχου ότι υπήρξε συμφοιτητής μου είναι ανακριβέστατος. Όταν ο νεαρότατος κ. Παράσχος γράφτηκε πρωτοετής στη νομική, εγώ ήμουν κιόλας δικηγόρος παρ'Αρείω Πάγω. Έφηβος ήμουν όταν έγραψα τά πρώτα μου καί τελευταία ποιήματα. Δέν τά δημοσίευσα ποτέ. Αργότερα τορριξα στην πεζογραφία, ένας Θεός ξέρει τό γιατί...

Έγραψα πολλά καί διάφορα, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, έργα υψηλού ηθικοπλαστικού περιεχομένου, πολύ κατάλληλα γιά παρθεναγωγεία καί βιβλιοθήκες οικογενειών μέ αυστηρά αστικά ήθη. Οι ήρωες μου- Λιάπκιν, Μαρίνα Ρεϊζη καί ιδίως Γιούγκερμαν- είναι άνθρωποι αγνοί, αθώοι, ιδεολόγοι καί στέκουν ψηλότερα από τις αθλιότητες του χαμερπούς υλισμού. Απορώ πως τό εκπαιδευτικό συμβούλιο δέν εισήγαγε ακόμα τά βιβλία μου γιά αναγνωστικά στα σχολεία του κράτους, εξίσταμαι πώς η Ακαδημία δέν μου έδωσε ακόμα τό βραβείο Αρετής, πώς δέν μέ εκάλεσε ακόμα νά παρακαθήσω στους ενάρετους κόλπους της κοντά στόν κ.Σπύρο Μελά.

Δέν επείραξα ποτέ συνάδελφο καί είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Αυτό θά αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θά έρθει κόσμος καί κοσμάκης νά πεισθεί ίδιοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Καί θά φύγει από τό νεκροταφείο ο κόσμος καί ο κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Είμαι βέβαιος πώς ο Θεός θά μέ κατατάξει μεταξύ των αγίων στόν Παράδεισο. ΑΜΗΝ

Μ. Καραγάτσης