Είμαι παιδί τής παγκοσμιοποίησης.

Μεταξύ αναξιοπαθούντων ανθρώπων καί μίζερων σκύλων προτιμώ νά αφιερώνω τήν ικμάδα μου στα κυνάρια.

Μεταξύ αναξιοπαθούντων συμπατριωτών καί αλλοδαπών,σαφώς τους δευτέρους στέργω.

Βρίζω τούς αμερικανούς αλλά μέχρι καί η κωλοτρυπίδα μου έχει ούγια made in USA.

Καπνίζω νταφού περιοδικώς, σπανίως, συχνάκις. Τόσον ώστε νά αντέχω σέ κάθε παρέα. Είτε μαστούρηδων, είτε αργόσχολων μαλάκων αλλά καί ενσυνείδητα πολέμιων αυτής.

Αναγνωρίζω δικαίωμα στις αδελφές νά κάνουν τά γούστα τους, στα πρεζάκια νά χασικλώνονται, στους αρρώστους νά πετούν – κρύβουν τά χάπια τους στο στρώμα του κρεββατιού.

Μέ χαλάνε αι παρελάσεις αλλά μέχρι πρίν άπό 15 χρόνια μέ περηφάνια έβλεπα τήν στήν κόκκινη πλατεία έπί τή έπετείω τής οκτωβριανής επαναστάσεως.

Τρώω τζανκ φουντς τά μεσημέρια καί τά βράδια. Στό μεσοδιάστημα, καταριέμαι τίς θερμίδες.

Κρίνω θεολογικά θέματα, πολλά ζητούμενα της έκκλησίας άσχέτως εάν τό ράσο νομίζω ότι είναι είδος ψωμιού σέ κινεζικό εστιατόριο καί τό λιβάνι, πορτοφόλι από δέρμα ιγκουάνα.

Θωρώ μέ σεβασμό καί σκέψη για join τά στρατόπεδα τών γυναικών πού υποστηρίζουν τήν ευδοκίμησιν τών τριχών σέ μασχάλες καί γάμπες. (Εάν είμαι γυναίκα). Μέ ψιλοχαλάνε επίσης, αι θηλυκαί καμπύλαι πού έχω, κάθε τί πού θυμίζει τήν φύση μου.

Τά ξυραφάκια είναι εχθρός! Πάει καί τελείωσε! (Εάν είμαι άνδρας)

Έχω χαϊμαλιά στόν λαιμό, στα χέρια, στά πόδια κι οπουδήποτε αλλού μπορείς νά «διακόσμησης» κάτι.

Σκουλαρίκια μέ παραστάσεις ηλίθια ακατανόητες.

Γουστάρω πολύ τά αρρωστάκια πού κρίνουν ότι άκόμη καί σέ γάμο φορούν τό τζήν πού τούς έκφράζει, διότι ώς γνωστόν η γραβάτα είναι η αιτία καλπάζοντας καρκίνου. Γελώ όμως ειρωνικά σέ κάποιον άλλον ο οποίος ενδεχομένως νά πή ότι προτιμά καθημερινώς τό κοστούμι τό οποίο, αντιστοίχως, τόν εκφράζει.

Βρίζω τίς καμπάνες τής πλησίον τής οικίας μου εκκλησίας, πού κάνουν ντιν νταν όλην τήν ημέρα, ενώ ταυτοχρόνως κλαίγομαι γιά τούς ρυθμούς τής δουλειάς μου οι οποίοι μέ κάνουν νά λείπω άπό τό σπίτι 20 ώρες.

Απεχθάνομαι τό χρυσό σέ κάθε περίπτωση, εκτός έάν είμαι γυναίκα καί κρίνω ότι πρέπει κάποιος αρχιμαλάκας νά μέ νυμφευθή εμένα τήν ανύμφευτον!

Μόνο έγώ (καί τό θλιβερό σινάφι μου) ξέρω άπό μουσική. Η μεγαλύτερη ηδονή όταν επινοήθηκε ο όρος έντεχνο μιας καί έκανε τά αλλότρια άσματα ατέχνου σκηνής.

Τό παίζω προοδευτικός καί αριστερός, μόλις όμως δω κάποιον νά διαφοροποιήται, φορώ σβάστικα στο μπράτσο καί ανακαινίζω Άουσβιτς.

Veritas odium parit.