O Κατήφορος.

Κάθε πρωί (μά κάθε) εγερθείς, κατευθυνόμενος βαλανείω, σκέπτομαι το αμέρικαν μπιούτυ...

Μιά ατάκα φοβερά πού όσο κι άν ψάξω δέν βρίσκω άλλη, τρελλό νά μέ'χη κάνει.

Λέει ο ήρως:

«Η μέρα μου ξεκινά τό πρωί στο μπάνιο ένθα τον παίζω – τούτο, τό πιό δυνατό σημείο τής ημέρας. Μετά, κατήφορος.»

(κάπως έτσι - δέν ενθυμούμαι λεπτομερείας...)

Γαμάτο.

Αυτήν η σκηνή, αυτό τό μπλά μπλά τού Κέβιν Συμπαντίου μέ συνοδεύει.

Κρατά ανάποδο βήμα από τό δικό μου. Από τό δωμάτιον, διάδρομος, μπάνιο. Δυσκολεύεται κάπως στό έι ώπ, στό μπούκα στήν μπανιέρα αλλά ακομπανιάρει.

Απογοητεύεται λίγο (έως πολύ) όταν δέν κεβινιάζω τίς στιγμές πού τό νερό με ξυπνά... Δυστυχώς, το φαινόμενον «πρωινή στύσις» είναι κάτι πού συναντάται – συνηντήθη όχι αυτήν τήν δεκαετία. Ακόμη καί στά 90s, μόνον στά early αυτής σχηματίζοντο αί προϋποθέσεις γιά κεβίνιασμα.

Σ’αυτό τό μιλένιουμ, τζίφος.

«Μετά, κατήφορος»