Κενώσεις νεφών.

Τί είναι αυτό πού μέ τρομοκρατεί όταν στά ενέχοντα στύσι, όνειρα (χρονικώς καί όχι λόγω περιεχομένου) τό αυτί αρχίζει καί πιάνει κάποιους έκ του μακροθεν θορύβους υδάτων σέ τζάμια, λαμαρίνες, πλαστικούς κάδους;

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι κάτι συμβαίνει. Όταν δέν έχουσιν προηγηθη μεσονυκτιαι διακοπαι μέ τέτοια ακούσματα. Όταν τό δελτίο στην τηλεόραση δέν έχει προϊδεάσει.

Θά σηκωθώ καί θά τό επαληθεύσω. Βουρτσίζοντας τά δόντια μου ή ουρώντας θά κατοικοεδρεύσει αυτή η ανασφάλεια, ψάχνοντας (ανεπιτυχώς) έξοδο άπό τά αυλάκια των μη βροχολαστιχων μου.

Γιατί αυτός ο πανικός λοιπόν όταν η θέα, τραβώντας κουρτίνες, είναι υγρά γκριζαρισμένη;

Ίσως ένα τρακάρισμα στην παραλιακή 13 χρονιά πίσω. 5 άτομα στο αυτοκίνητο, γλίτσα πολλή στο οδόστρωμα, ταχύτητα όχι καί τόσο συντηρητική.

Τό «κρατηθητε» άπό τον οδηγό μου κράτησε τά μάτια ανοικτά. Εκείνα τά δευτερόλεπτα ήσαν βουτηγμένα σέ μιά σιωπή η ησυχία της οποίας άφησε νά ακούγεται η μέ χάρη ολισθησις πρός τό προπορευομενον όχημα.

Ήταν πολύ περίεργο. Πάντα βλέπεις τό μπροστά αυτοκίνητο νά μεγαλωνη στο παρμπριζ. Εκείνη την φορά όμως, η εικόνα του λεωφορείου μεγιστοποιήθηκε στο τζάμι. Τό ενάμιση δευτερόλεπτο τής υπερβάσεως. Καί τό τράνταγμά μας.

Έάν συνυπολογισης, επίσης, εκείνο τό απίστευτο πανηγύρι του Αυγουστοσεπτεμβριου του 2002. Όταν οι βροχές ήσαν περισσότερες αυτών του Λονδίνου στην σειρά των Αντιζήλων. Η ώρα που χρειαζόταν νά επιστρέψης σπίτι, νά διανυσης 15 χιλιόμετρα ήταν άνω της ώρας. Όταν οι δρόμοι θύμιζαν κινητά εργαστήρια κακοηθών κυττάρων.

Μισώ την βροχή. (όταν ειμαι έν κινήσει)

Μ’αρεσει όμως πολύ τό κρυον.